رینو دلا نگرا، پسر یک مهاجر ایتالیایی که در سن ۱۵ سالگی تابعیت فرانسوی را به دست آورد، در ۲۱ فوریه ۱۹۴۴ در سن ۲۰ سالگی همراه با هم رزمانش توسط نازی های آلمانی اعدام شد. در سال ۱۹۵۰ اعلام شد “او به خاطر فرانسه مرده است”. اما رینو دلا نگرا هنوز برای بسیاری ناشناخته است
خیابانی در آرژنتویل، شهرکی در پاریس که او در آن بزرگ شد، نام او را دارد. یک لوح یادبود به افتخار او در شهر معدنی ویمی (پاس دو کاله)، محل تولد او، و دیگری در استادبائر، ورزشگاه باشگاه فوتبال ستاره سرخ سنت اوئن (سینا-سنت) وجود دارد. جایگاه شرقی ورزشگاه به نام او تغییر یافته و خاطره اعجوبه فوتبال و مبارز جنبش مقاومت فرانسه را ماندگار می‌کند. نام او در بنای یادبود ۱۰۰۸ اعدامی در مونت والرین نیز وجود دارد. او یکی از فعال‌ترین اعضای یک گروه پارتیزانی کارگران مهاجر در حومه پاریس بود که در سال ۱۹۴۳ توسط اشغالگران نازی کشته شد…
رینو دلا نگرا، پسر یک مهاجر ایتالیایی که در سن ۱۵ سالگی تابعیت فرانسوی را کسب کرده بود، در ۲۱ فوریه ۱۹۴۴ در سن ۲۰ سالگی اعدام شد. در سال ۱۹۵۰ او همراه با همرزمانش “کشته شده به خاطر فرانسه ” اعلام شد، اما هنوز برای بسیاری ناشناخته است. تا به حال یک کتاب در مورد او نوشته نشده است. کارهای دیمیتری مانسیس و ژان ویگنو (۲) این کمبود را برطرف می کند و با انبوهی از اسناد، زندگی کوتاه “رینو” را شرح می دهد.
رینو دلا نگرا از پدر و مادری اهل فریولی که از ایتالیا موسولینی گریخته بودند به دنیا آمد. در سن ۱۴ سالگی وارد کارخانه Chausson de Asnières شد. او یک ورزشکار استثنایی بود، به دو و میدانی و مخصوصاً به فوتبال علاقه داشت. برای تیم آرژانتویل بازی می کرد، جایی که به عنوان وینگر راست درخشید. در تابستان ۱۹۴۳، “رینو” توسط تیم فوتبال نامدار ستاره سرخ ، که آن زمان بر فوتبال فرانسه مسلط بود، به خدمت گرفته شد. در همان دوران به مبارزه ی پارتیزانی روی آورد. رینو دلا نگرا از خدمت اجباری گریخت. در آغاز سال ۱۹۴۳ به FTP [گروه پارتیزانی کارگران مهاجر] پیوست. تا پاییز، در پانزده حمله مسلحانه علیه ورماخت شرکت کرد – در همان زمان هنوز برای تیم فوتبال ستاره سرخ به میدان می رفت!
رینو دلا نگرا در جریان یک عملیات پارتیزانی علیه نیروهای آلمانی در پاریس در ۱۲ نوامبر ۱۹۴۳ مجروح، دستگیر، شکنجه و در زندان فرنس زندانی شد. بعدتر او را در مونت والرین اعدام کردند. او در آخرین نامه‌هایش توضیح می‌دهد که «در زندگی تماشاگر نیست»، از خانواده‌اش می‌خواهد پس از مرگش «ضیافتی ترتیب بدهند» و فراموش نمی‌کند که در این نامه «برای کل ستاره ی سرخ درود و سپاس بفرستد”…
باشگاه فرانسوی نقش ستاره سرخ را روی پیراهن خود دارد. روزنامه نگاری که در مورد این باشگاه کتاب نوشته (۳) در طول یک فصل، کارآموزان فوتبال ستاره سرخ را که پیشینه ای ندارند اما آروز دارند حرفه ای شوند، مورد بررسی قرار داد. نویسنده ریشه‌های کارگری و سنت ضدفاشیستی باشگاه را «به ارث رسیده از ریشه‌های کمونیستی شهر» می داند و به‌ویژه بر شخصیت دلا نگرا تمرکز می‌کند. نمادی در میان صفوف هواداران.
هواداران به رهبری لیدرهای تریبون رینو، امروز با هیئت مدیره ستاره سرخ که می خواهند آن را به یک صندوق سرمایه گذاری آمریکایی بفروشند، در مبارزه هستند. آن ها می گویند: با این کار این باشگاه افسانه ای روح خود را از دست خواهد داد (۴)
“یک ستاره سرخ هرگز نمی میرد”
منبع: فوئنتس: دنیای دیپلماتیک
(۱) سازمان کمونیستی مسلح که به طور مخفیانه در سال ۱۹۴۲ در بسیاری از شهرهای بزرگ تأسیس شد.
(۲) دیمیتری مانسی و ژان ویگنو، رینو دلا نگرا. فوتبالیست و حامی ، لیبرتالیا، مونتروی، ۲۰۲۲، ۲۷۰ صفحه، ۱۰ یورو.
(۳) Basile de Bure، دو پا روی زمین ، Flammarion، پاریس، ۲۰۲۰، ۳۷۶ صفحه، ۲۰.۹۰ یورو.
(۴) کتاب «حامیان ستاره سرخ شورش می کنند»، L’Humanité ، پاریس، ۲۰ آوریل ۲۰۲۲.
