جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

دستگاه حاکمه بریتانیا جانسون را به سلاح تبدیل کرد تا چپ را شکست دهد – برگردان: کمال فرهمند

بوریس جانسون، نخست وزیر بریتانیا، هنگام اعلام استعفای خود در خارج از خیابان داونینگ ۱۰، ۷ ژوئیه ۲۰۲۲ (دن کیتوود / گتی ایماژ)

توضیح مترجم: بوریس جانسون بعد از جنجال های بسیار استعفا داد. در این مقاله دنیل فین دوران انتخاب او در سال ۲۰۱۹ را به یاد می آورد. دورانی که مجموعه ی قدرتمندان انگلستان پیرامون او متحد شدند تا نگذارند جرمی کوربین رهبر حزب کارگر برنده ی انتخابات شود.

دوران فاجعه بار بوریس جانسون در مقام نخست وزیری به نتیجه ای شرم آور ختم شده است. بسیاری از کسانی که اکنون از سوابق او ابراز تأسف می کنند، در زمانی که جانسون واقعاً اهمیت داشت، طرفدار او شدند، زیرا آن ها می خواستند جلوی یک دولت چپ را بگیرند که می تواند جامعه بریتانیا را متحول کند

بوریس جانسون اندکی پیش از رسیدن به سومین سالگرد به قدرت رسیدن از سمت نخست وزیری بریتانیا استعفا داد. جانسون در طول دوران ریاست‌جمهوری خود، نسبت به بسیاری از نخست‌وزیران بریتانیایی که مدت طولانی‌تری در این سمت بودند، تأثیر عمیق‌تری بر سیاست و جامعه بریتانیا گذاشت – و این تأثیر یکسره بدخیم بود.

همانطور که یک تحقیق پارلمانی نشان داده است، مهمتر از همه، جانسون در مدیریت همه‌گیری کووید-۱۹ در چندین نقطه کلیدی دچار مشکل شد و منجر به “هزاران مرگ و میر که می‌توانست از آن ها جلوگیری شود” گردید. او همچنین شرایط خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا را به گونه‌ای تنظیم کرد که هرگز از حمایت اکثریت برخوردار نبود، اما اکنون به نظر می‌رسد برای این کار سنگ تمام گذاشته شده است. جانسون در آخرین هفته‌های نخست‌وزیری خود، قرص سمی را در سیاست در شمال ایرلند مصرف کرد، که آسیبی را که قبلاً به ساختار قدرت شکننده منطقه وارد کرده بود، تشدید کرد.

بسیاری از مفسران به درستی نمایندگان محافظه کار را که در چند ماه گذشته، چند هفته گذشته یا حتی چند روز گذشته به طور ناگهانی متوجه شده اند که جانسون برای رهبری کشورشان مناسب نیست، مسخره می کنند. هر افشاگری تازه در مورد دروغگویی و استانداردهای اخلاقی پایین جانسون صرفاً آنچه را که ما قبلاً در مورد شخصیت او می دانستیم – زمانی که آن نمایندگان مجلس او را به عنوان پرچمدار خود انتخاب کردند – تأیید می کند. آنها تنها زمانی از جانسون روی برگردانند که مشخص شد او به جای یک دارایی برای آینده شغلی شان، فقط یک بدهی است.

با این حال، فهرست کسانی که مسیر جانسون به سمت قدرت را چرب کردند، بسیار طولانی است. همه افرادی که ادعا می کردند نه تنها مخالف جانسون به عنوان یک فرد، بلکه همچنین مخالف ایدئولوژی سیاسی او هستند اما در انتخابات عمومی ۲۰۱۹ پشت سر او گرد آمدند. چهره‌هایی در رسانه‌های بریتانیایی که تعهد حرفه‌ای برای غیرحزبی ماندن دارند هم همین‌طور هستند.

همه آنها یک دولت تحت رهبری جانسون را به یک دولت چپ ترجیح دادند که می توانست میراث تاچریسم را خنثی کند. بیایید اعتبار سال های جانسون را به پای آن ها هم بنویسم.

دو لرد A-Leaping

ایان آستین و جان وودکاک هر دو به عنوان نمایندگان پارلمان از حزب کارگر انتخاب شدند (به ترتیب دادلی نورث، ۲۰۰۵، و بارو و فرنس، ۲۰۱۰)، اما از پذیرش رهبری جرمی کوربین در حزب خود پس از سال ۲۰۱۵ خودداری کردند. رسانه ها اغلب آن ها را مخالفان شجاع نشان می دادند. اگرچه به نظر می‌رسد نگرانی اصلی سیاسی آنها حمایت از کشورهای خاورمیانه، از جمله اسرائیل، ترکیه و عربستان سعودی که در آن ها نقض فاحش حقوق بشر جریان دارد، بود. وودکاک از حمله عربستان به یمن حمایت کرد و درخواست کوربین برای توقف فروش تسلیحات به ماشین جنگی سعودی را محکوم نمود.

ایان آستین و جان وودکاک یک گروه کمپین تبلیغاتی با بودجه نامشخص به نام Mainstream UK تأسیس کردند که تنها هدف آن محکوم کردن حزب سابق آنها بود

هر دو نماینده پس از انتخابات سراسری ۲۰۱۷ از حزب کارگر استعفا دادند و تنها با اختلاف اندکی به دلیل افزایش حمایت از حزب کارگر، کرسی های خود را حفظ کردند. در آستانه انتخابات ۲۰۱۹، آنها یک گروه تبلیغاتی با بودجه نامشخص به نام جریان اصلی Mainstream UK تأسیس کردند که تنها هدف آن محکوم کردن حزب سابقشان بود. جان استون گزارشگر ایندیپندنت نوشت:

این گروه علیرغم نام تجاری و ادعای ماموریت غیرحزبی که تحت آن درخواست کمک های نقدی می کند، کل خروجی تبلیغاتی اش حزب کارگر را هدف قرار داده است – بخش عمده ای از آن در مورد موضوعاتی مانند مالیات و مالکیت عمومی. به نظر می رسد جریان اصلی بریتانیا از پشتیبانی ارگانیک کمی برخوردار است و فقط ۹۴ بار در فیس بوک “لایک” شده است، اما پست های آن توسط صدها هزار نفر دیده شده است زیرا هزاران پوند برای تبلیغ آنها هزینه کرده است.

هر دو نفر از رای دهندگان خواستند که از بوریس جانسون حمایت کنند و مدت کوتاهی پس از انتخابات از دولت او القاب مادام العمر دریافت کردند. آستین از زمان تبدیل شدن به یک لرد، مشغول محکوم کردن همه کسانی است که از ظلم اسرائیل به فلسطینیان انتقاد می کنند، از عفو بین الملل گرفته تا بن و جری. توییتی در سال گذشته با طعم جهان بینی سیاسی آستین نشان می دهد که یک شرکت بستنی‌سازی اکنون بستنی «ترور حماس» را در غزه می‌فروشد.

تغییر انگلستان

آستین و وودکاک تنها نمایندگان حزب کارگر نبودند که در دوره کوربین راه خود را کج کردند. در فوریه ۲۰۱۹، هفت نماینده مجلس از حزب استعفا دادند و گروه مستقلی را تأسیس کردند که بعداً به «تغییر انگلستان» تبدیل شد. درباره پتانسیل آنها برای شکستن قالب سیاست انگلیس صحبت های زیادی وجود داشت. با این حال، در انتخابات ۲۰۱۹، تغییر انگلستان (Change UK) که اکنون خود را گروه مستقل برای تغییر می نامد – کمی بیش از ده هزار رای به دست آورد و کمی از حزب Monster Raving Loony پیشی گرفت.

همه جداشدگان از حزب کارگر از جمله آنهایی که برای بار دوم به لیبرال دموکرات ها پیوستند. کرسی های خود را از دست دادند. کسانی هم تصمیم گرفتند نامزد نشوند. آن ها از آن زمان، پیشرفت های شغلی کرده اند. کریس لزلی مدیر عامل انجمن جمع آوری بدهی های بریتانیا شد، لوسیانا برگر در شرکت روابط عمومی Edelman سمتی را به عهده گرفت، در حالی که چوکا اومونا در JP Morgan استخدام شد.

سازمان دهنده اصلی گروه انشعاب، گاوین شوکر، نماینده پارلمان در لوتون جنوبی بود. در آوریل ۲۰۲۰، شوکر توضیح داد که هدف اصلی Change UK چه بوده است:

ممکن است مردم در ۳۰ سال آینده از من بپرسند “در دوران سیاست خود چه دستاوردی داشتی؟” واضح است که من طرفدار این دولت نیستم. اما با این وجود، می‌توانم بگویم که به جلوگیری از هدایت یک بحران بزرگ ملی توسط جرمی کوربین کمک کردم. و صادقانه بگویم، من این را قبول می کنم.

البته تنها نخست وزیر جایگزین کوربین در سال ۲۰۱۹ بوریس جانسون بود. اگر شوکر نظر خود را در مورد مهارت های جانسون در مدیریت بحران با توجه به دو سال گذشته بازبینی کرده باشد، اما آن را فاش نکرده است.

منتخب ترین ضدنژادپرستان جهان

در هفته های پایانی مبارزات انتخاباتی ۲۰۱۹، گاردین نامه ای سرگشاده با امضای گروهی از افراد مشهور در صفحه ی اول خود منتشر کرد که از مردم خواسته بود به حزب کارگر رای ندهند. امضاکنندگان این نامه ادعا کردند به دلیل نگرانی آنها درباره یهودی ستیزی، رأی دادن به حزبی به رهبری کوربین غیرممکن است. کلمه “بوریس جانسون” در هیچ نقطه ای از نامه نیامده بود، و هیچ پیشنهادی مبنی بر غیرمجاز بودن رای دادن به حزب او وجود نداشت، بنابراین آنها به وضوح اعلام می کردند که مشکلی با رای دادن به رهبر حزب محافظه کار ندارند.

در واقع، تنها دلیلی که سلبریتی ها می توانستند برای مخالفت با جانسون تصور کنند، برگزیت بود. آنها اصرار داشتند که این باید در جایگاه دوم نگرانی ها قرار گیرد:

یهودستیزی در بحث گسترده تر در مورد نوع کشوری که می خواهیم باشیم، مرکزی است. نادیده گرفتن آن به دلیل اینکه برگزیت عمده تر به نظر می رسد، به معنای این است که تعصب ضد یهودی باعث به قدرت رسیدن حزب کارگر بشود.

اگرچه قرار بود سؤالات پایانی در نظر گرفته شده ماهیت توجیهی داشته باشند، اما سکوت نامه سرگشاده در مورد نگرانی سیاهان بریتانیا پیرامون تداوم حکومت محافظه‌کاران پس از شرم و آسیب رسوایی ویندراش و همچنین نگرانی‌های مسلمانان بریتانیا، به‌ویژه مورد هدف جانسون، خود پاسخی صریح بود که این نگرانی جایی در آن نامه ندارد. مسلمانان با اکثریت قاطع به حزب کوربین رای دادند.

پس از پیروزی در انتخابات، دولت جانسون به طور پیش‌بینی‌شده به نمایشی ترسناک از یک تعصب تبدیل شد که در برنامه انتقال اجباری پناهجویان به رواندا به اوج خود رسید. قربانیان نژادپرستی محافظه‌کاران مطمئناً می‌توانند «همبستگی تزلزل‌ناپذیر» امضاکنندگان آن نامه سرگشاده را که در بسیاری از پلاتفرم های عمومی وجود دارد، به یاد بیاورند.

هنرهای لیبرال

فایننشال تایمز در انتخابات ۲۰۱۹ با یک معضل واقعی روبرو بود. از یک سو، هیئت تحریریه این روزنامه قاطعانه بر این باور بود که بریتانیا یا باید در اتحادیه اروپا بماند یا در صورت غیرممکن بودن آن، برای روابط تجاری نزدیکی با اتحادیه اروپا مذاکره کند. پیروزی بوریس جانسون هر دو گزینه را از روی میز حذف می کرد، در حالی که یک دولت به رهبری حزب کارگر دومین رفراندوم را در مورد عضویت در اتحادیه اروپا برگزار می کرد و یک توافق برگزیت نرم به عنوان جایگزین در برگه رای باقی می ماند. 

از سوی دیگر، حزب کارگر تحت رهبری کوربین و جان مک دانل برنامه بلندپروازانه ای از اصلاحات سوسیال دمکراتیک برای مدل اقتصادی بریتانیا طراحی کرده بودند که اگر اجرا می شد، برای فایننشنال تایمز اصلا جذاب نبود. بنابراین، رهبر این روزنامه در مورد انتخابات عمومی باید مسیر حساسی را طی می کرد. با آرزوی طاعون در هر دو خانه:

 اگر حزب کارگر از ارزش‌های فاینشنال تایمز دورتر بود ، منطقاً محافظه‌کاران باید چند گام مهم به آن نزدیک‌تر شده بودند

محافظه کاران و حزب کارگر، تحت استعمار پوپولیست ها، این مرکز را رها کرده اند. هر دو از صدای اعتدال پاک شده اند. هر دو راه‌حل‌های توهم‌آمیزی ارائه می‌دهند که به گذشته‌ای نیمه‌ دور برمی‌گردد – توری‌های ملی‌گرای بوریس جانسون به روزهای آبجوی گرم و امپراتوری. حزب کارگر جناح چپ جنایتکار جرمی کوربین به دهه ۱۹۷۰ تحت کنترل دولت.

با این حال، فاینشنال تایمز در ادامه توضیح می داد که “دورترین” حزب از ارزش هایش حزبی است که کوربین رهبری می کرد: “طرح سوسیالیستی این حزب یک اقتصاد بازار پررونق را با یک مدل دولت گرایانه جایگزین می کرد. هدف حزب کارگر معکوس کردن انقلاب تاچری در دهه ۱۹۸۰ است، نه تجدید نظر در آن.

ما می دانیم که بسیاری از جامعه تجاری و فراتر از آن ناگزیر به این نتیجه خواهند رسید که باید به محافظه کاران، هرچند با اکراه، به عنوان تنها راه برای دور نگه داشتن آقای کوربین از قدرت رأی دهند. در حالی که یک پارلمان معلق هر چند در تئوری ممکن است اجازه دهد در برگزیت تجدید نظر شود، اما خطر واگذاری نفوذ خطرناک رهبر حزب کارگر را به همراه خواهد داشت.

فاینشنال تایمز

هر کس «در جامعه تجاری و فراتر از آن» که هنوز در مورد انتخاب خود تردید داشت، این پیام را با صدای بلند و واضح دریافت کرد: شما می توانید با وجدانی آسوده، محفوظات خود را در مورد جانسون یا برگزیت بپذیرید و به حزب محافظه کار رای دهید که چپ را کنار بگذارد و انقلاب تاچری در دهه ۱۹۸۰ حفظ کند.

پیش‌بینی فایشنال تایمز برای نخست‌وزیری جانسون این بود که «او می‌تواند از یک فرصت‌طلب به یک دولتمرد تبدیل شود». این گفته ی قابل توجهی بود. در ژوئن سال بعد، این روزنامه درباره فاجعه کووید-۱۹ بریتانیا گزارش داد که این کشور با «یکی از بدترین میزان مرگ و میر و بزرگترین بلایای اقتصادی در میان اقتصادهای بزرگ» مواجه است. اما به نظر می رسد که انقلاب تاچری هنوز در وضعیت خوبی قرار دارد، بنابراین همه چیز بد نیست.

به همین دلیل است که به آنها دلارهای کلان می پردازند

پیروزی محافظه‌کاران در دسامبر ۲۰۱۹ آنقدر تعیین‌کننده بود که با بهره‌گیری از آینده نگری اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید. با این حال، واضح است که حامیان جانسون در رسانه ها چیزها را در حالی که کمپین انتخاباتی هنوز در جریان بود، نمی دیدند. نتیجه سال ۲۰۱۷ یک شوک بزرگ برای سیستم بود و ظاهراً ترس آزاردهنده ای وجود داشت که ممکن است دوباره اتفاق بیفتد. در نتیجه، مطبوعات جناح راست احتیاط را کنار گذاشتند، حتی تئوری های توطئه راست افراطی و یهودی ستیزانه را که مستقیماً از گروه های نئونازی سرچشمه می گرفتند، در تلاش برای لکه دار کردن حزب کارگر، ترویج کردند.

روزنامه نگارانی که ظاهراً قرار بود بی طرف باشند، همین بی پروایی را نشان دادند. در طول مبارزات انتخاباتی، محافظه‌کاران جانسون را تا آنجا که ممکن بود از حضورهای خودجوش و بدون برنامه ریزی شده دور نگه می داشتند و آشکارا نگران بودند که شخصیت واقعی او در یک لحظه وقتی مراقبتی بر او نیست آشکار شود. یکی از این طور اتقاقات در روزهای پایانی انتخابات نشان داد که چرا آنها حق داشتند نگران باشند.

دیلی میرور عکسی از کودک بیماری منتشر کرد که مجبور شده بود در بیمارستانی در لیدز روی زمین بخوابد. این موضوع فشار شدیدی را بر خدمات بهداشت ملی پس از یک دهه تخریب از سوی محافظه‌کاران به نمایش گذاشت. وقتی خبرنگاری تلفن همراه خود را که عکس این کودک در آن بود در برابر جانسون گرفت و از او خواست در این مورد نظر بدهد، جانسون به طرز عجیبی بدون هیچ نگرانی برای سلامت و رفاه دیگران گوشی را در جیب خود گذاشت.

متنفر از بازی

بوریس جانسون شخصیت نفرت انگیزی است که سزاوار همه ی تحقیری است که متوجه او شود. اما اهمیت شخصیت او بسیار کمتر از فرهنگ سیاسی است که او را قادر به رسیدن به قدرت کرده است. دگرگونی کلی آن فرهنگ و نظام اقتصادی که از آن حمایت می‌کند تنها راه برای جلوگیری از شکست جانسون‌های جدید است.

منبع: یاکوبین – این مقاله توسط کمال فرهمند برای اخبار روز ترجمه و کمی خلاصه شده است

https://akhbar-rooz.com/?p=160609 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

1 دیدگاه
تازه‌ترین
قدیمی‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
davar
davar
1 سال قبل

با درود
محض اصلاح یادآورمی شود که آقای جانسون نخست وزیر بودو در بریتانیا مقام ریاست جمهوری وجود ندارد.

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


1
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x