ما دادخواهان خاوران که همچون حلقه های یک زنجیر با دیگرخانواده های دادخواه پیوند داریم، دستگیری و آزار و اذیت اعضای خانوده های جان باختگان آبان ۹۸، پژمان قلی پور، مهرداد معین فر، محمد طاهری، نوید بهبودی، ابراهیم کتابدار، سعید دامور، پویا بختیاری و علی فتوحی را شدیدا محکوم می کنیم.
سرکوب و‌دستگیری این خانواده های دادخواه همانند جنایات و سرکوبهای رژیم در دهه ۶۰ است که خانواده های جان باختگان آن دوران سیاه را به شیوه های مختلف مانند محروم کردن ازحق برگزاری مراسم یادبود و حضور در خاوران و خاوران های سراسر ایران، و یا اخراج از کار، اخراج از دانشگاه و دستگیری و شکنجه، آزار و اذیت می کرد و می کند.
دیروز صدای ما به جایی نمی رسید، اما امروز رسانه های اجتماعی پژواک صدای خانواده های دادخواه هستند که با صدای بلند فریاد میکشند “عزیزان جوان ما را چرا کشتید؟ چرا آنان را شبانه دفن کردید؟ چه کسانی دستوراین جنایات را دادند؟ و. . . ” و چون جوابی از این حکومت خودکامه نشنیدند اکنون در شعار و درعمل کل نظام و رهبرآن را نشانه گرفته اند.
قدرت و خشونت دو نیروی متضاد هستند. خشونت جایی ظاهر می شود که قدرت در خطر است. اما خشونت بی رویه، یعنی شیوه ای که رژیم این روزها با سرکوب بیش از پیش جنبش های دادخواهی، اجتماعی، زنان، صنفی و کارگری در پیش گرفته، نشانه به پایان رسیدن قدرت رژیم و شکست آن در همه عرصه های سیاسی، ایدئولوژیک و اجتماعی است. این دستگیری های گسترده ﻧﺷﺎﻧه ضعف اﯾن رژﯾم و درﻣﺎﻧدﮔﯽ آن اﺳت. رژﯾﻣﯽ ﮐه ﭘﺎﯾه های ﻣردﻣﯽ داﺷﺗه ﺑﺎﺷد و ﻧﮕران اداﻣه ﺣﯾﺎت ﺧود ﻧﺑﺎﺷد ﺑه داغ و درﻓش، اﻋدام و ﺷﮑﻧﺟه ﻧﯾﺎزی ﻧدارد. رژیم جمهوری اسلامی قدر قدرت نیست که اگر بود احتیاجی به دستگیری خانواده های دادخواه نداشت. این سرکوبها برای ایجاد فضای رعب و وحشت است. باید در مقابل این رژیم قرون وسطایی بایستیم، از خانواده های دادخواه حمایت کنیم واجازه ندهیم جان های بیگناه دیگری قربانی ادامه حیات این رژیم اهریمنی بشود.
دادخواهان خاوران
۲۱ تیر ماه ۱۴۰۱- ۱۲ جولای ۲۰۲۲
