برای اکثر کشورهای عمده آلوده کننده کربن، وعده دادن در مبارزه با تغییرات آب و هوایی بسیار ساده تر از انجام وعده هاست. در ایالات متحده، جو بایدن، رئیس جمهور این کشور، این راه خوب آموخته است.
به گفته دانشمندان و کارشناسانی که اقدامات اقلیمی در کشورها را دنبال می‌کنند، در میان ۱۰ بزرگ‌ترین تولیدکننده کربن، تنها اتحادیه اروپا سیاست‌های نزدیک به یا مطابق با اهداف بین‌المللی برای محدود کردن گرمایش را تنها به میزان چند دهم درجه وضع کرده است.
به گزارش آسوشیتدپرس، اما کارشناسان می گویند اروپا که از موج گرمای بی‌سابقه رنج می برد و این هفته میزبان مذاکرات آب‌وهوایی است، با بحران کوتاه‌مدت انرژی زمستانی نیز مواجه است که می‌تواند باعث شود کمی عقب‌نشینی کند و دیگر کشورها را به معاملات طولانی‌تر و کثیف‌تر انرژی سوق دهد.
کیت لارسن، رئیس بخش انرژی و آب و هوای بین‌المللی شرکت تحقیقاتی «گروه رودیوم» می گوید: «حتی اگر اروپا به تمام اهداف اقلیمی خود برسد و دیگران نتوانند، همه ما ضرر می‌کنیم. انتشار گازهای گرماگیر در مرزهای ملی متوقف نمی شود، و تغییرات آب و هوای شدیدی که در سراسر نیمکره شمالی احساس می شود، متوقف نمی شود.»
«این یک چشم انداز تلخ است». بیل هیر، دانشمند آب و هوا، مدیر عامل «آنالیز آب و هوا»، می‌گوید هیچ راه فراری وجود ندارد. او می گوید می ترسد! گروه او به موسسه «آب و هوای جدید» پیوسته تا «ردیاب اقدامات آب و هوایی» را ایجاد کند که اهداف و سیاست های آب و هوایی کشورها را در مقایسه با اهداف توافقنامه پاریس ۲۰۱۵ تجزیه و تحلیل می کند.
او سیاست‌ها و اقدامات دو آلاینده اصلی کربن جهان، چین و ایالات متحده، و همچنین ژاپن، عربستان سعودی و اندونزی را «ناکافی» توصیف می‌کند. سیاست‌های روسیه، کره جنوبی و ایران را «بسیار ناکافی» می‌داند. هیر می‌گوید هند به عنوان سومین منتشرکننده گازهای کربن “یک معما باقی مانده است”.
نایجل پورویس، مذاکره‌کننده بین‌المللی آب‌وهوایی از مشاوران آب و هوا، می گوید: «ما در برابر اهداف بلندپروازانه مانند حفظ گرمایش جهانی به کمتر از ۲ درجه سانتیگراد یا ۱.۵ درجه سانتیگراد از دوران پیش از صنعتی شدن، زمان را از دست می‌دهیم. جهان از زمان ماقبل صنعتی تاکنون ۱.۱ درجه گرم تر شده است.»
کیت لارسن می گوید: هفت سال پیش، زمانی که تقریباً همه کشورهای جهان برای آنچه که به توافقنامه آب و هوایی پاریس تبدیل شد، آماده می‌شدند، «همه چیز در مورد تعیین اهداف بلندپروازانه بود». اکنون ما در حال انتقال به مرحله جدیدی هستیم که واقعاً مربوط به اجراست… من فکر نمی‌کنم جامعه بین‌المللی بداند که چگونه می تواند این اهداف را اجرا کند.»
سایر کشورها و سازمان ملل می‌توانند کشورهای آلاینده را برای تعیین اهداف تعیین شده تحت فشار قرار دهند، اما وضع قوانین سخت‌تر است. لارسن می گوید: در حالی که اروپا با “سابقه طولانی در اجرا و تقویت سیاست های موجود” موفق بوده است، در ایالات متحده اینطور نیست. بر اساس تجزیه و تحلیل جدید «گروه رودیوم»، ایالات متحده در مسیر کاهش ۲۴ تا ۳۵ درصدی انتشار گازهای گلخانه ای کمتر از سطح سال ۲۰۰۵ تا سال ۲۰۳۰ است، که به نحو شرم آوری کمتر از تعهد این کشور برای کاهش ۵۰ تا ۵۲ درصدی انتشار این گازها در این فاصله زمانی است.
کیت لارسن، یکی از نویسندگان گزارش آب و هوایی می گوید: بایدن گزینه‌های کمی دارد. کنگره – به ویژه سناتور کلیدی جو مانچین از ویرجینیای غربی – با قانون مبارزه با آب و هوای رئیس جمهور مخالفت می کند و دادگاه عالی مقررات نیروگاه ها را محدود می کند.
لارسن می گوید اقدام کنگره “یک پنجره بزرگ فرصت بود که به ما امکان می داد در مسیر رسیدن به هدف خود باشیم.” پنجره دوم در “مجموعه مقررات فدرال که دولت بایدن قصد دارد منتشر کند” می باشد.
وی می گوید: «ایالات متحده می تواند به هدف خود نزدیک شود، اما هنوز به آن نزدیک نیست. اینکه آیا این اتفاق بیفتد به سه تا ۱۸ ماه آینده بستگی دارد که دولت چه خواهد کرد.
به گفته پورویس و هیر، سایر کشورها، به ویژه چین، به آنچه ایالات متحده برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی انجام می دهد نگاه می کنند و اگر آمریکا کار زیادی انجام ندهد، تمایلی به افزایش تلاش های خود ندارند.
به اصرار فعالان و برخی دموکرات‌ها، دولت بایدن در حال بررسی اعلام وضعیت اضطراری ملی به دلیل تغییرات آب و هوایی و استفاده از فرمن های ویژه برای کاهش آلودگی کربنی نیروگاه‌ها و وسایل نقلیه است. به گفته پورویس اضطراری نامیدن وضعیت کافی نیست. آنچه مهم است اقداماتی است که باید انجام شود.
بایدن می تواند زمین ها و آب های فدرال را تعلیق کند. او می تواند ممنوعیت صادرات نفت آمریکا را بازگرداند. او می‌تواند هزینه‌های مربوط به باد و خورشید را افزایش دهد. اما همه این اقدامات مشمول تصویب در یک دادگاه عالی محافظه کار هستند.
هیر می گوید: بحران انرژی روسیه در سایر نقاط جهان قطعاً یک شکست بزرگ بوده است. کیت لارسن در این مورد عقیده دارد: این یک مشکل کوتاه مدت برای اروپا است و حتی برخی از قوانین را کاهش داده است، اما “چارچوب سیاست بلندمدت اروپا بسیار قوی است، و این ممکن است به آنها کمک کند انرژی جایگزین را دو برابر کنند.”
وحشت ناشی از بحران گاز طبیعی، کشورهای دیگر، به‌ویژه در آفریقا را وادار کرده است که از گاز طبیعی مایع استفاده کنند، گازی که هنوز کربن منتشر می‌کند. هار گفت که محور LNG بین ۱۵ تا ۲۰ درصد به میزان مصرف جهان اضافه کرده است.
پورویس می گوید: این خطر وجود دارد که اروپا زیرساخت‌هایی را برای گاز طبیعی ایجاد کند که ترک آن دشوار خواهد بود. به نظر می‌رسد حمله روسیه به اوکراین عزم اروپا را برای کاهش نفوذ انرژی روسیه و حذف سوخت‌های فسیلی تقویت کرده است.
مناطق دیگری نیز وجود دارد که حذف کربن از جهان امکان پذیرتر به نظر می رسد. گزارش جدید آژانس بین‌المللی انرژی‌های تجدیدپذیر نشان می‌دهد هزینه برق سال گذشته ناشی از باد خشک ۱۵ درصد، باد دریایی ۱۳ درصد و پنل‌های خورشیدی ۱۳ درصد نسبت به سال ۲۰۲۰ کاهش یافته است.
لارسن می گوید: در همین حال، فروش خودروهای الکتریکی در آمریکا در حال افزایش است و زمانی که آنها بتوانند به “سرعت فرار” دست یابند و واقعاً تفاوت ایجاد کنند، در افق است.
