در ایتالیا، برای اولین بار در تاریخ پس از جنگ، یک سیاستمدار از جناح راست افراطی می تواند رئیس دولت شود
تنها چند روز پس از استعفای ناگهانی ماریو دراگی، نخست‌وزیر ایتالیا، رهبران سه حزب راست میانه از اتحاد احتمالی خبر دادند: چهارشنبه گذشته رؤسای «لگا»، «فراتلی د ایتالیا» و «فورزا ایتالیا» به منظور بحث در مورد تشکیل دولت مشترک احتمالی پس از انتخابات پارلمانی در ۲۵ سپتامبر، با یکدیگر دیدار کردند. اگرچه ماتئو سالوینی، رئیس لگا و سیلویو برلوسکونی، رئیس فورزا ایتالیا، ترجیح می‌دهند صندلی نخست وزیری به آن ها تعلق بگیرد، اما باید در برابر اراده جورجیا ملونی رئیس فراتلی د ایتالیا، سر تعظیم فرود آورند. در توافقنامه آن ها آمده است: هرکس پس از انتخابات بیشترین آرا را کسب کند، رئیس دولت خواهد شد.
در تمام نظرسنجی‌های کنونی، حزب ملونی به وضوح با ۲۲ تا ۲۵ درصد پیش است. لگا تنها می تواند به حدود دوازده درصد آرا امیدوار باشد و فورزا ایتالیا که به طور فزاینده ای در حال فروپاشی است، اگر بیش از هفت درصد را به دست آورد، باید خوشحال باشد. در مجموع، اتحاد جناح راست می تواند حدود ۴۳ درصد آرا را به دست آورد و این به آنها اکثریت قاطع برای تشکیل دولت جدید در رم را می دهد. بزرگترین احزاب در دولت قبلی، جنبش ۵ ستاره و حزب دمکرات، به سختی قادر خواهند بود رای دهندگان را برای یک دولت جدید بسیج کنند.
با توجه به نظرسنجی های فعلی احتمال دارد که جورجیا ملونی اولین نخست وزیر زن ایتالیا شود. دقیقاً ۱۰۰ سال پس از “راهپیمایی در رم” بنیتو موسولینی در ۳۰ اکتبر ۱۹۲۲، یک دولت طرفدار فاشیسم می تواند در این کشور مستقر شود.
مبارزات انتخاباتی هنوز سرعت نگرفته است، اما در حال حاضر شایعات تکان دهنده ای وجود دارد. روزنامه «رومی لا استامپا» روز پنجشنبه گزارش داد مقامات سفارت روسیه در آستانه استعفای دراگی با برلوسکونی و سالوینی تماس گرفته اند تا گزینه های سرنگونی «دولت وحدت ملی» را بررسی کنند. اگرچه شورای امنیت ملی به کوپاسیر و فرانکو گابریلی، وزیر امور خارجه، که مسئول مسائل امنیتی است، اطمینان داد، این خبر “بی اساس” است، اما پیوند دیرینه این دو سیاستمدار راستگرای ایتالیایی و ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، به خوبی شناخته شده است. برلوسکونی بعداً به تماس‌ها اعتراف کرد و توضیح داد که این دیدارها فقط به منظور تبادل نظر بوده است.
از سوی دیگر جورجیا ملونی بر نگرش مثبت خود نسبت به حمایت از اوکراین و اتحاد آتلانتیک (ناتو) تاکید می کند. با این حال، در صورت تشکیل یک اتحاد سه جانبه، کاملاً ممکن است که ایتالیا از سیاست مشترک اتحادیه اروپا در قبال اوکراین خارج شود. اتحادیه اروپا همچنین احتمالاً در زمینه های دیگر با دولت تشکیل شده توسط تروئیکای دست راستی، مشکلاتی خواهد داشت. می توان انتظار داشت که راست افراطی ایتالیا یک سیاست خارجی سخت در برابر اتحادیه ی اروپا داشته باشد. سیاستی نظیر مارین لوپن فرانسوی، ویکتور اوربان مجارستانی یا PiS حزب راستگرای محافظه‌کار ملی و دموکراتیک مسیحی در لهستان.
مداخلات شدید در زندگی خصوصی
در داخل کشور نیز، دولتی که تحت رهبری فراتی د ایتالیا تشکیل شود، احتمالا سیاست تندروانه تری در پیش می گیرد. ملونی، رهبر حزب، خود را یک کاتولیک محافظه‌کار ملی معرفی می کند. او که به شدت ضد همجنسگرایی است، ازدواج همجنس گرایان و همچنین امکان پذیرفتن کودکان توسط همجنسگرایان را رد می کند. او با سقط جنین و پایان دادن داوطلبانه به زندگی برای مثال در مورد یک بیماری صعب العلاج؛ مخالف است.
نه تنها مداخلات شدید در زندگی خصوصی، بلکه ناسیونالیسم تندروانه نیز از ویژگی های سیاست رئیس فراتی د ایتالیا است. جورجیا ملونی، وفادار به الگوی آمریکایی خود، دونالد ترامپ، سیاست خود را «اول ایتالیا» می داند. در اینجا او با ماتئو سالوینی، شریک ائتلافی آینده خود هم نظر است. بسیاری از ایتالیایی ها نسبت به چنین نگرشی مشکوک هستند، به خصوص که روابط اقتصادی این کشور به طور ناگسستنی با جامعه کشورهای اروپایی در ارتباط است.
برنامه های فراتی د ایتالیا نشان می دهد ملونی با وجود اظهارات شفاهی درباره اروپا تا چه اندازه از اهداف اتحادیه اروپا فاصله دارد. در پارلمان اروپا، ملونیس از فراتی د ایتالیا «محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپایی» را رهبری می‌کند که علاوه بر حزب راست گرای دموکرات مسیحی لهستان، «دموکرات‌های سوئدی» راست افراطی و «واکس» از اسپانیا را نیز شامل می‌شود. همه این احزاب اتحادیه اروپا را به عنوان یک انجمن آزاد از “مردم اروپا” می دانند که در آن هر کشور نه به عنوان عضوی از یک اروپای متحد، بلکه در درجه اول اهداف خود را دنبال می کند. نگرشی که گروه اطراف رئیس لگا، سالوینی، حزب مارین لوپن و راست گرایان «آلترناتیو برای آلمان» (AfD) به آن ملزم هستند. تنها فورزا ایتالیا به رهبری سیلویو برلوسکونی در «حزب خلق اروپا» لنگر انداخته است.
حزب ملونی، مانند لگا، مخالف هرگونه مهاجرت است. او از بستن مجدد بنادر ایتالیا به روی پناهجویان حمایت می کند. ناسیونالیسم ملونی تصادفی نیست. او در ۱۵ سالگی به بخش رومی «جبهه ی جوانان»، سازمان جوانان حزب جانشین موسولینی «جنبش اجتماعی ایتالیا (MSI)»؛ پیوست. هنگامی که جیانفرانکو فینی، رهبر حزب نام حزب را به «اتحاد ملی “(AN)» تغییر داد – تغییری با این تصور که بتواند ائتلافی فاشیستی تشکیل دهد – ملونی به این حزب پیوست و به هسته راست افراطی آن وفادار ماند. این روزنامه نگار خوش بیان خیلی زود در این حزب پیشرفت کرد.
سیلویو برلوسکونی که هنوز هم به عنوان یک لیدر سیاسی نامیده می شود، او را در سال ۲۰۰۸ به عنوان وزیر ورزش و جوانان وارد کابینه خود کرد. ملونی در ۳۱ سالگی جوانترین وزیر ایتالیا در آن زمان بود. با پایان برلوسکونیسم، اهمیت «اتحاد ملی – AN» که زیر رهبری فینی در حزب «آزادی مردم» ادغام شده بود، نیز کاهش یافت. ملونی با نارضایتی از افول سیاست حزبی، که اهداف سابق MSI و AN در آن کاملا از بین رفته بود، جنبش «فراتلی د ایتالیا» را همراه با وزیر دفاع سابق مدافع جنگ، ایگنازیو لاروسا، در سال ۲۰۱۲ تأسیس کرد. این نام بر اساس خط اول سرود ملی ایتالیا است که قطعاً می توان آن را رزمی توصیف کرد.
تورم و بحران انرژی
اگرچه ملونی از برخی از حامیان موسولینی فاصله گرفت، اما همیشه فاشیسم را مرحله ای مشروع در تاریخ ایتالیا می دانست. هر چند رهبری حزب خود را بر پایه های جامعه دموکراتیک تعریف می کرد، اما در ابتدا موفقیت بزرگی در انتخابات و جلب رای دهندگان به دست نیاورد. رقابت با لگا و متئو سالوینی در سمت راست دشوار بود. این وضعیت زمانی تغییر کرد که سالوینی با جنبش اعتراضی پوپولیستی ۵ ستاره وارد ائتلاف شد و حتی بیشتر از آن، زمانی که پس از فروپاشی دو دولت جوزپه کونته، لگا در دولت ماریو دراگی شرکت کرد.
بعد از آن ملونی و فروتلی د ایتالیا می‌توانستند بگویند به شدت به برنامه خود وفادار هستند و به سازش‌ها، رسوایی‌ها و شکست‌ها آلوده نشده اند. مقایسه نتایج انتخابات و پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد این موضع چقدر برای آن ها موفقیت‌آمیز بوده است: در حالی که «فراتلی د ایتالیا» در انتخابات پارلمانی ۲۰۱۸ تنها حدود چهار درصد آرا را کسب کرد، اکنون در نظرسنجی‌ها با تقریباً ۲۵ درصد آرا در صدر همه جنبش‌های سیاسی قرار دارد.
این بدان معنا نیست که ایتالیایی ها قلب خود را تسلیم مواضع راست افراطی کرده اند. افزایش محبوبیت فراتلی د ایتالیا بیشتر به دلیل نارضایتی مردم از سیاست های فعلی است: برای مثال عدم تصمیم گیری در رسیدگی به مشکلاتی مانند تورم، بحران های اقتصادی و انرژی.
رویکرد کاملا ملی گرایانه ملونی حتی در اردوگاه جناح راست هم با مخالفت مواجه شد. در اعتراض به ائتلاف سه جانبه برنامه ریزی شده، اعضای برجسته «فورزا ایتالیا» مانند رناتو برونتا، معتمد دیرینه برلوسکونی یا مارا کارفاگنا، وزیر کنونی جنوب، حزب را ترک کردند.
سه حزب راست، برای اینکه رای دهندگان بورژوازی را نترسانند، تصمیم گرفته اند هر کدام با نامزد خود برای تصدی پست دولتی وارد رقابت شوند: فورزا ایتالیا با برلوسکونی، لگا با سالوینی و فراتلی د ایتالیا با ملونی. اما با فرمول “هرکس یک رای بیشتر داشته باشد، نخست وزیر می شود”. ملونی در حال حاضر بیشترین شانس را برای نخست وزیر شدن دارد. این نباید رأی دهندگان بورژوا را بترساند.
منبع: ان.د. – ژورنالیسم از چپ
