درس هایی از ظهور تا سقوط ساندینیستا – بهمن س.

دگردیسی ساندینیستا (از ظهورتا سقوط)، از خواهان برقراری سیستم سوسیالیستی تا برقراری یک حکومت خودکامه ،فاسد، سرکوبگر و سرمایه داری، میباید درس های بسیار ارزنده ای باشد برای چپ های ایران که در این رویا بسر میبرند که صرف صداقت انقلابی و خواست سیستم سوسیالیستی همراه با برنامه عمل های کلیشه ای- تخیلی (تنها با ذکر رئوس آن و بدون توضیح درباره نحوی اجرای آن)، رهبریت مادام العمر، دمکراسی سازمانی و احتماعی در شعار، کنترل و نقد عملکرد رهبری، و …. میتوان بر تمامی مشگلات دوران بعداز سرنگونی فائق آمد. 

نوشته پیش رو مروری دارد بر تاریخچه ساندینیستا، پیروزی آنها، دوران انقلابی پس از پیروزی و مشکلات پیاده کردن برنامه ها و خواست ها، جنگ داخلی، شکست و پیروزی دوباره آنها وچرخش به سرمایه داری و حکومت فاسد و خودکامه. البته باید متذکر شد که بسیاری از اعضای راستین جنبش ساندینیستا با مشاهده اعمال مخرب جناح اورتگا که دست بالا را در جنبش داشتند، صفوف ساندینیستا را ترک کرده و به مخالفت با عملکرد های آنها که مشابهتی با خواست های آنها نداشت، برخواستند.

چرائی انتخاب نام “ساندینیستا”

به پاس مبارزات  آگوستو سزار ساندین علیه امپریالیسم آمریکا در سالهای ۱۹۲۰، ساندینیستا نام او را بر جنبش خود نهادند. در این دهه، اکثر سازمان ها و ادارات نیکاراگوئه از جمله بانک ها، راههای آهن، و ادارات مالیاتی به صاحبان بانک های آمریکا واگذار شده بودند. آگوستو سزار ساندین با سازماندهی یک ارتش مردمی متشکل از دهقان ها، جنگی شش ساله علیه ارتش آمریکا (تفنگداران دریایی که یکی از زبده ترین و خشن ترین شاخه های ارتش آمریکا هست) برپا کرد و توانست در سال ۱۹۳۳ ارتش آمریکا را شکست داده و از نیکاراگوئه بیرونشان کند. یکسال بعد از این پیروزی، ساندین بدستور آناستاسیو سوموزا گارسیا معروف به سوموزا، فرمانده گارد ملی (نیروئی که توسط آمریکا سازمان یافته و آموزش دیده بود) ترور و کشته شد. بعد از این واقعه، سوموزا با یک کودتا ساخته و پرداخته شده آمریکا، حکومت ژاکوب آربنز را که برطبق تمامی معیارهای آمریکا و متحدانش در یک انتخابات کاملا دمکراتیک به پیروزی رسیده بود را ساقط کرده و خود به ریاست جمهوری نیکاراگونه تکیه زده و به یکی از منفورترین و وحشیانه ترین دیکتاتورهای آمریکا در آمد.

بنیان گذاران ساندینیستا

در سال ۱۹۶۱ سه تن از سوسیالیست های جوان نیکاراگوئه ( کارلوس فونسه کآ، سیلویو مایورگا، و توماس بورگ) با ایده برقراری حکومتی نظیر کوبا و سرنگونی دیکتاتوری سوموزا، سازمان ساندینیستا را بنیان گذاردند. کارلوس فونسه کا عملا مغز متفکر، قلب، و رهبر سازمان ساندینیستا به حساب میامد. کارلوس در زمان دانشجوئی، تظاهرات دانشجوئی علیه دیکتاتوری سوموزا را سازماندهی و رهبری میکرد. او چند ماه بعد از پیروزی انقلاب کوبا در سال ۱۹۵۹ به هاوانا سفر کرد و از نزدیک با ایده های انقلابیون کوبا و خواست ها و عملکردهای آنها آشنا شد و بعد از بازگشت به نیکاراگوئه، به همراه همفکران چپگرایش ایده سازماندهی و مبارز علیه دیکتاتوری سوموزا همانند مبارزات انقلابیون کوبا علیه دیکتاتوری باتیستا را به اجرا گذاشت. سازمان ساندینیستا زمانی تشکیل شد که هر سه بینانگذاران (کارلوس، سیلویو، و توماس) در هندوراس در تبعید بسر میبردند. از جمله اعضای اولیه ساندینیستا، افرادی بودند که از حزب سوسیالیست نیکاراگوئه بخاطر بی عملی مفرط آنها،جدا شده بودند . ساندنیست رهرو نظریه “تئوری تمرکز” (تئوری انقلاب از طریق جنگ چریکی) برگرفته از اندیشه های چه گوارا بودند. طبق این نظریه، آنها خواهان جنگ چریکی با نیروهای سرکوبگر گارد ملی در مناطق کوهستانی و بدنبال آن برپائی قیام عمومی علیه حکومت دیکتاتوری سوموزا در سراسر کشور بودند.

شروع مبارزه مسلحانه

شروع مبارزه ساندینیستا علیه نیروهای گارد ملی در سال ۱۹۶۳ صورت گرفت ولی بخاطر چند دلیل موفقیتی نصیبشان نشد. ابتدا اینکه آنها آموزش و تمرین کافی برای مبارزه مسلحانه نداشتند (این مشگل بعدها با آموزش آنها توسط دولت کوبا حل شد). دوم اینکه آنها از شبکه های دریافت اطلاعات و ارتباطات بی نصیب بودند. سوم آنکه اقتصاد نیکاراگوئه در دهه ۱۹۶۰ همانند بسیاری از کشورهای تحت سلطه بصورت بادکنکی رشد کرده بود (بیشتر بخاطر حمایت و سرمایه گذاری آمریکا در تولید پنبه و گوشت و ارسال آنها به آمریکا) بهمین خاطر، درصد بسیار بالائی از طبقه متوسط کشش زیادی به آمریکا داشتند. ولی در نقطه مقابل، طبقات پائینی جامعه بخاطر سرکوب ها و کشتارهای گارد ملی، کار در مزارع مناطق دور افتاده را رها کرده وبسوی پایتخت روانه شده بودند. بطوریکه نصف جمعیت کشور درماناگوئه، پایتخت نیکاراگوئه در فقر مطلق (در آمد یک خانواده در ماه برابر با ۱۰۰ دلار بود) زندگی میکردند.

دستگیری رهبران ساندینیستا در سال ۱۹۶۴ به جرم سوء قصد به جان پسر سوموزا و تبعید آنها به گواتمالا در سال ۱۹۶۵، به مشگلات ساندینیستا افزود. کارلوس فونسه کا عملا زمان های بسیار زیادی از دهه ۱۹۶۰ را در پاناما، کوبا، هندوراس در حال تعبید بسر میبرد. البته او از این موقعیت استفاده کرده و با تحقیق و مطالعه، ایدئولوژی و اهداف ساندینیستا را به رشته تحریر درآورد. در سال ۱۹۶۷، ساندینیستا مبارزه خود را دوباره از سر گرفته و راهی منطقه دورافتاده پانکاسان شده و شروع به شناسائی منطقه و افرادی که تمایل به دادن آذوقه و سرپناه به آنها بودند، شدند. البته مشگل کار در این بود که اغلب اعضای گارد ملی از خویشاوندان دور و نزدیک روستائیان بودند. درگیری های نظامی شدیدی بین ساندینیستا و گارد ملی در گرفت که باعث کشته شدن اغلب نیروهای تحت رهبری سیلویو و خود او شد (نزدیک به ۵۰۰ نفر). کشته شدن چه گوارا (درسال ۱۹۶۷) در بولیوی ضربه سخت دیگری به ساندینیستا بود. در سال ۱۹۶۸ کارلوس فونسه کا تلاش فراوانی برای عضو گیری مجدد و تمرکز بر روی جوانان شهری-دانشجویان و آگاه کردن آنها برای مبارزه و سرنگونی سیستم سرمایه داری، کرد.

رخدادهای قبل از پیروزی

بیشتر رهبران ساندینیستا از جمله دانیل اورتگا در اوائل دهه ۱۹۷۰ دستگیر و زندانی شدند و گارد ملی بر شدت شکنجه و تجاوز به زندانیان افزود. کارلوس فونسه کا بمحض آزادی از زندان برای مدت ۵ سال راهی کوبا شد.این رخداد ها در زمانی صورت گرفت که ساندینیستا کشش به تجربه چین (بخصوص به نظریه “جنگ خلق” مائو) و ویتنام پیدا کرده ودر پی  ساختن پایگاه هائی در مناطق دورافتاده، شدند. در سال ۱۹۷۴، شورش های تهاجمی را به مرحله اجرا گذاشته و همزمان در فکر بوجود آوردن همکاری های سیاسی با بورژوازی در جهت حمایت های گسترده در جامعه شدند. در ماه دسامبر ۱۹۷۴، سیزده چریک مسلح به مهمانی مجللی که مخصوص اشخاص وابسته به طبقه اشراف و بالائی جامعه بود، یورش برده و تمامی مهمانها را به گروگان گرفتند. این یورش موفق باعث شد که سوموزا به خواست های ساندینیستا گردن بگذارد که این اقدامش، نشان ضعف او و در نتیجه باعث شکستن قدرت مطلقه سوموزا و روی آوری بسیاری از مردم بسوی ساندینیستا شد.

بعد از این واقعه  و در سال ۱۹۷۶، کارلوس فونسه کا به نیکاراگوئه بازگشت تا بین دو جناح بوجود آمده در ساندینیستا میانجیگری کند ( یک جناح خواهان یک جنگ طولانی تا پیروزی و سرنگونی رژیم دیکتاتوری سوموزا بود و جناح دیگر خواهان تمرکز بر روی طبقه کارگر شهری) ولی با کشته شدنش در یک منطقه کوهستانی در نوامبر ۱۹۷۶، کوشش های او ناتمام ماند. بعد از این واقعه جناح دیگری در ساندینیستا توسط دانیل اورتگا و برادرش بنام”ترسریسدا” یعنی جناح سوم و یا نیروی سوم، شکل گرفت. عملا بین سالهای ۱۹۷۶ تا ۱۹۷۸ هیچ دیدار، ارتباط، گفتگوئی بین این سه بخش صورت نگرفته بود. 

 پیروزی ساندینیستا و به ثمر رسیدن انقلاب

جناح سوم ساندینیستا به رهبری اورتگا توانست در سال ۱۹۷۸ هر سه جناح جنبش ساندینیستا را متحد کند (به روایتی بدنبال راهنمایی ها و رهنمودهای فیدل کاسترو) و تعداد نیروهای مبارزجنبش را به ۵۰۰۰ نفر برساند. در ماه اوت ۲۵ نفر از نیروهای جناح سوم خود را بصورت نیروهای گارد ملی درآورده وساختمان مجلس ملی را به اشغال خود درآورده و تمامی نماینده گان مجلس را به گروگان گرفتند. آنها خواستار پول نقد برای تامین مخارج مبارزاتشان و آزادی تمامی زندانیان ساندینیستا در مقابل آزادی گروگان ها شدند. دولت دیکتاتوری سوموزا ناچار به پذیرفتن خواست های گروگان گیرها شد. در ۹ سپتامبر، ساندینیستا فراخوان قیام عمومی را دادند و شروع انقلاب بدینصورت بوقوع پیوست.تا بهار ۱۹۷۹، ساندینیستا بسیاری از مناطق دورافتاده را تحت کنترل داشتند و در این زمان فراخوان اعتصاب سراسری در شهرها را دادند. همزمان یک کمیته سه نفره مرکب از دانیل اورتگا و دو عضو دیگر ساندینیستا بعنوان مسئولین دولت بعداز سقوط دولت سوموزا، انتخاب و به جامعه معرفی شدند. جنگ رو در رو برای تصرف پایتخت در اواخر ماه ژوئن بوقوع پیوست و در ۱۹ ماه جولای نیروهای مسلح ساندینیستا پیروزمندانه وارد پایتخت شده و در همزمان گارد ملی متلاشی شد و بیشتر افرادش به سوی کشورهای همسایه همانند گواتمالا، هندوراس، و کستاریکا فرار کردند.

ساندینیستا در قدرت

بعد از پیروزی انقلاب، یک گروه ۹ نفر (سه نفر از هر جناح و به رهبری اورتگآ) بعنوان مسئولین ملی انتخاب شدند. ساندینیستا به نیروهای خودجوشی که از آنها حمایت میکردند، بهای زیادی قائل بوده و آنها را با وسائل نظامی که اتحاد شوروی در اختیار آنها داده بود، مسلح کردند. گرچه ساندینیستا خود را مارکسیست مینامیدند و از شوروی و کوبا کمک های فراوان و متنوعی دریافت کردند ولی نه تنها سیستم سوسیالیستی مرکز گرا را نپذیرفتند بلکه، از همان ابتدا برخی از مشخصه های اقتصاد بازار آزاد را در دستور کارشان قرار داده و نقش نسبتا پررنگی را به بخش خصوصی اختصاص دادند. بطور خلاصه میتوان گفت که برنامه و هدف های  ساندینیستا (که رئوس آن به شرح زیر هست)، اگر نه کاملا ولی متفاوت با ئظرات و خواست های جنبشهای مشابه خود در آن دوران بود.

الف: قبول تنوع (پلورالیسم) سیاسی و باز کردن محیط بحث و گفتگو و دریافت پیشنهادات و راه حل های سازنده از سوی تمامی مردم و سازمان ها واحزاب شان. بعنوان مثال، وقتی که جیمی کارتر، رئیس جمهور آمریکا سیاست خود مبنی بر احترام به حقوق بشر را به سوموزا تفهیم کرد، سوموزا به خواست او گردن نهاد و به گارد ملی دستور داد تا از شکنجه، اعدام، آزار و اذیت روزنامه نگاران و حتی افراد وابسته به کلیسا، خاتمه دهند. سوموزا مدتی بعد بعلت سکته قلبی دوره ای را درحاشیه گذراند و در این مدت اطرافیان او شروع به غارت خزانه عمومی کشور کردند. در این زمان، روزنامه لا پرنسا به مدیریت پترو چامورو شروع به افشا گری افراد وابسته به دولت سوموزا کرده و از طرف دیگر پخش اخبار جنبش ساندینیستا را در دستور کار خود قرار داده و خود و خانواده اش کمک های موثری به جنبش انقلابی ساندینیستا کردند. در ژانویه ۱۹۷۸، زمانی که مرحله نهائی پیروزی ساندینیستا فرا میرسید، دولت سوموزا دست به ترور پترو چامورا زد. بعد از پیروزی، ویولتا چامورو(همسر پترو چامورو) در میان ۸ نفری (همگی بحز او) از رهبران ساندینیستا در اولین نشست علنی آنها بود.  

ب: پیاده کردن برنامه های عمیق اجتماعی با تکیه به نیروهای خودجوش و داطلب. در این رابطه خواست و هدف اولیه ساندینیستا بر روی سه مشگل اصلی و حاد جامعه متمرکز بود:

۱. مبارزه با بیسوادی: بیسوادی درابعاد وسیع ای در سراسر نیکاراگوئه وجود داشت بطوریکه بیش از نیمی از کل جمعیت کشور بیسواد بودند. بمحص پیروزی و با توسل به خیل عظیم نیروهای خود جوش و داوطلب که آماده دفاع از انقلاب و ساختن جامعه جدید بودند، ساندینیستا مبارزه برای ریشه کن کردن بیسوادی را در دستور کار فوری خود قرار دادند و طی سه سال درصد بیسوادی را از ۵۰% به %۱۳ رساندند. 

 2. تاسیس و تامین سیستم بهداشت عمومی: کمبود کادر پزشگی، درمانکاه، وبطور کلی نبود بهداشت و درمان برای اکثریت مطلق جامعه، از مسائل مهم و عمده ای بودند که ساندینیستا به آنها بهای زیادی قائل بودند. در همان اوائل بعد از بقدرت رسیدن، با کمک کوبا توانستند آموزش کادر درمان را در دستور کار قرار دهند و بعد از مدت کوتاهی توانستند بیش از ۱۰۰۰۰ دانشجوی پزشگی را آماده آموزش قرار دهند.

۳. ریشه کندن فقر و گرسنگی: برای ریشه کن کردن فقر و گرسنگی وسیع ناشی از بیکاری عمومی، به تشویق بخش خصوصی در سرمایه گذاری و فراهم آوردن کار برای میلیون ها بیکار، پرداختند. بطورکلی، بجای به کنار گذاشتن بخش خصوصی و خرابکارهای منتج آنها، مخلوطی از اقتصاد سوسیالیستی و سرمایه داری را برای از بین بردن فقر و بیکاری، پذیرفتند.    

ج: داشتن رابطه سیاسی با تمامی کشورها و برقراری روابط اقتصادی با آنها جدا از سیستم اقتصادی و ایدئولوژی آنها.

تا زمانی که جیمی کارتر رئیس جمهور بود، خطربالقوه ای دولت نوپای نیکاراگوئه را تهدید نمیکرد. کارتر عملا در سپتامبر ۱۹۷۹ (یعنی نزدیک به دوماه بعد از بقدرت رسیدن ساندینیستا) از دولت موقت نیکاراگوئه دعوت رسمی کرد تا برای دیدار و مذاکرات در کاخ سفید به آمریکا سفر کنند. او همچنین از کنگره خواست که کمک های بیشتری به دولت موقت ساندینیستا اختصاص دهد. در مقابل از وزارت خارجه آمریکا خواست که هر ۶ ماه یکبار گزارش ویژه ای را در اختیار او قرار دهند که مطمئن شود که نیروهای خارجی ساکن در نیکاراگوئه، خطری متوجه امنیت آمریکا نمی کنند و دولت موقت قول دهد که در پی صدور انقلاب به کشورهای همسایه نباشد.

اما، این چنین رابطه ای چندان دوام نیاورد و با پیروزی ریگان، در بر روی پاشنه دیگری چرخید. ابتدا کمک های اقتصادی به نیکاراگوئه متوقف شد و یکسال بعد ریگان به سازمان جاسوسی سیا دستور داد که نیروهای فراری گارد ملی (کانترا- بعبارتی ضد انقلابیون) را جمع آوری کرده، در پایگاهی در هندوراس آموزشان دهند، و سپس برای خرابکاری و کشتار و ویرانی بسوی نیگاراگوئه فرستاده شوند. ریگان همچنین از سازمان های بین المللی از جمله بانک جهانی خواست که از دادن قرض به دولت نیکاراگوئه پرهیز کنند. در مقطع سال ۱۹۸۴ تعداد ۱۵۰۰۰ نفر از اعضای سابق گارد ملی توسط ارتش آمریکا آموزش داد شده و برای خرابکاری و ویرانی عازم نیکاراگوئه شدند. بعد از اینکه کنگره آمریکا کمک های مالی و آموزشی به کانترا را ممنوع اعلام کرد، ریگان با فروش غیر قانونی وسائل نظامی به جمهوری اسلامی، و پول های دریافتی از این معامله غیر قانونی، کماکان به کمک و آموزش کانترا ادامه داد. طبق آمار وزارت بهداشت نیکاراگونه، نیروهای تحت آموزش سیا بیش از ۳۶۰۰ نفر از افراد غیر نظامی را در آن دوران بقتل رسانده و تعداد بسیار بیشتری را به گروگان گرفته یا زخمی کردند. در اواسط ۱۹۸۰، وضع اقتصادی نیکاراگوئه با منع صدور مواد نفتی از جانب مکزیک و ونزوئلا، بمراتب وخیم تر شد و آنها برای نیاز سوخت خود تنها به کمک های اتحاد شوروی امید بسته بودند. با این وجود مردم نیکاراگوئه از حمایت خود از ساندینیستا در مبارزه با امپریالیسم آمریکا، دست برنداشتند و در انتخابات ۱۹۸۴، ساندینیستا %۶۳ رای مردم را بدست آوردند که این یک دهن کجی بزرگی به آمریکا بود. گرچه گروه های مختلف بین المللی که برای نظارت انتخابات به نیکاراگونه رفته بودند، جملگی به سالم و دمکراتیک بودن انتخابات صحه گذاشتند، اما، دولت ریگان نتیجه این انتخابات را نپذیرفت و به عملیات خرابکاری خود در نیکاراگوئه ادامه داد.

جنگ با کانترا، ساندینیستا را وادار کرد که بودجه های مختص رفاه عمومی را خرج جنگ کنند و در نتیجه بسیاری از پروژه های اجتماعی و عمرانی متوقف شدند. شرایط ناشی از جنگ، بهانه ای شد برای اداره کننده گان دولت تا هر صدای مخالف ساندینیستا را در ئطفه خفه کرده و روز به روز به صورت یک دولت مستبد و دیکتاتور درآیند. سلسله مراتب عمودی (ارتشی)، داشتن زندگی مرفه و مجلل افراد بالای دولت ساندینیستا از یکطرف و فعالیت خرابکارانه آمریکا برای بی ثباتی دولت و تحریم های اقتصادی و وضعیت نابسامان زندگی اکثر مردم از طرف دیگر، دست به دست هم داد تا در انتخابات ۱۹۹۰ اتحادی دستچین شده توسط آمریکا به رهبری ویولتا چامورو (همان کسی که جزوه ۸ نفری بود که همراه رهبران ساندینیستا در اولین نشست عمومی آنها درست بعداز پیروزی انقلاب، شرکت کرده بود) به پیروزی دست یابد. بعد از این شکست ( ۱۰ سال بعداز پیروزی) ساندینیستا به حزب مخالف بدل شده و بسیاری از اعضایش بخاطر ناامیدی از رهبران و عملکرد آنها، صفوف ساندینیستا را رها کردند. دهه ۱۹۹۰ شاهد دو مشخصه مهم در کشور نیکاراگوئه بود. اول انکه حکومت جدید، اقتصاد نئولیبرالی را به اجرا گذاشت و سیاست مستقیم ناشی از آن که با ریاضیت اقتصادی کشیدن اکثر مردم جامعه بود، مترادف شد با نرخ صعودی گرانی، فقر، و افزایش بدهی های خارجی. دوم آنکه اعضای باقی مانده ساندینیستا حول اورتگا که تمامی قدرت در حزب را در دست خود گرفته بود، حلقه زده و سیر سقوط اورتگا و ساندینیستا های حامیانش را رقم زدند.

موقعیت ساندینیستا در شرایط حاضر

: ساندینیستا (جناح اورتگا) در دو انتخابات ریاست جمهوری بعد از پایان دوره ویولتا چامورو ( ۱۹۹۶ و ۲۰۰۱) شرکت کرده ولی هر دو باراز رقبای خود (کاندیدای حزب لیبرال) شکست خوردند. اورتگا بار دیگر درانتخابات سال ۲۰۰۶ شرکت کرد و پیروز شد (یکی از مخالفان او در این دوره، کاندیدای جنبش نوین (نوسازی شده) ساندینیستا بود). البته پیروزی اورتگا مدیون معامله ای بود که بین او و آرنولدو آلمن (رئیس جمهور دو دوره قبلی که بخاطر فساد ودریافت رشوه در سال ۲۰۰۳ مجرم شناخته شد و به ۲۰ سال زندان محکوم شده بود) صورت گرفت. طبق این معامله، آرنولدو آلمن بمحص پیروزی اورتگا مورد بخشش قرار میگرفت و درمقابل، مخالفین اورتگا (حزب لیبرال- حزبی که آلمن عضو و رهبر آن بود) قول دادند که بدنبال پرونده رابطه جنسی غیر اخلاقی و غیر قانونی اورتگا با دختر همسرش و قصد او برای ممنوع کردن کلیه احزاب سیاسی، نباشند. اورتگا با دخل و تصرف و تغییر قانون اساسی (همانند تمامی دیکتاتورهای خواهان قدرت مادام العمر) از سال ۲۰۰۷ تاکنون (برابر با ۴  دوره ریاست جمهوری است- طبق قانون اساسی قبل از تغییر، هر شخصی تنها میتوانست دو دوره رئیس جمهورباشد) کماکان بعنوان رئیس جمهور در قدرت باقی مانده است. با بقدرت رسیدن دوباره اورتگا، دیگر خبری از اقتصاد سوسیالیستی نبوده و سیاست حمایت از سرمایه گذاری های خارجی تحت عنوان “مبارزه با فقر” در جامعه، بمورد اجرا گذاشته شده است. سرمایه گذاری ۳۰۰ میلیارد دلاری چین برای ساختن کانالی در میانه نیکاراگوئه برای وصل کردن اقیانوس آرام به اقیانوس اطلس (تا رقیبی باشد برای کانال پاناما) از جمله سرمایه گذاری های خارجی است که دولت اورتگا آن را قبول و امضا کرده است. در ابتدا ساخت این کانال به یک شرکت آمریکائی داده شد، اما این شرکت بعد از تحقیق بر روی خاک و شرایط جغرافیایی (نیکاراگوئه از سرزمین های زلزله خیز هست) ساخت این کانال را صلاح ندانسته و آن را پروژه ای مخرب برای محیط زیست دانسته بود ولی دولت چین و نیکاراگوئه بی اعتنا به عواقب و مضرات ساخت چنین کانالی، کماکان به ساخت آن ادامه داده اند.

از دیگر کارهای عجیب و غریب اورتگا، بازگشت او به آئین کاتولیک و انتخاب همسرش به عنوان معاون خود (رئیس جمهور) است . در حال حاضر خانواده اورتگا با داشتن سه کانال تلویزیونی عملا اخلال درکار دیگر رسانه های موجود در نیکاراگوئه را به اجرا گذاشته اند. اورتگا همچنان دستور سرکوب تظاهرات دانشجویان درماه مه سال ۲۰۱۸ که مخالف قطع هزینه های بازنشستگی و تامین اجتماعی بودند را صادر کرد که در پی آن ۳۰۰ نفر از دانشجویان و مردمی که به تظاهرات آنها پیوسته بودند توسط نیروهای سرکوبگر دولتی کشته شدند. در ماه سپتامبر همان سال تظاهراتی علیه دیکتاتوری اورتگا در حال شگل گیری بود که دولت او هر گونه تظاهرات علیه حکومت را ممنوع اعلام کرده و آمارهای از دستگیری های بدون دلیل و نقص روزانه حقوق حقه مردم منتشر شده است.

اورتگا و جناح وابسته به او از مبارزه با دیکتاتوری و سیستم سرمایه داری، به برپائی حکومت سرمایه داری، خودکامه ،  سرکوبگر، و دیکتاتور رسیدند. گویا تنها ۳کمتر از۴ دهه لازم بود تا اورتگا از شخصی که در کاخ سفید آمریکا حضور پیدا کرده و ابا داشت که با جیمی کارتر دست بدهد، خود به یک سرمایه دار فاسد، سرکوبگر، و دیکتاتور بدل شده و ظهور و سقوط ساندینیستا (جناح و همفکران او در این جنبش) را رقم زند.

                              

برای تهیه این مقاله از منابع زیر استفاده شده است

1. The Nicaraguan Revolution: History and Impact. By Rebecca Bodenheimer. University of California-Berkley. December 20, 2019
2. History of the Sandinistas in Nicaragua. By Rebecca Bodenheimer. University of California-Berkley. December 20, 2019
3. Walker, Thomas and Christine Wade. Nicaragua: Emerging from the Shadow of the Eagle, ۶th ed. Boulder, CO: Westview Press, 2017.
4. Latin American Dictators. By Christopher Minster, Universidad San Francisco de Quito in Ecuador.