امسال سی و چهار سال از کشتار برنامه ریزی شده و دسته جمعی زندانیان سیاسی و عقیدتی در تابستان ١٣۶٧ می گذرد. تابستان خونباری که طی آن چندین هزار زندانی مجاهد، دمکرات، چپ و کمونیست با دستور مستقیم خمینی جلاد، بنیانگذار حکومت اسلامی، سر بر دار شدند و پیکرهای عزیزشان در گورستان خاوران و ده ها گورستان بی نام و نشان در نقاط مختلف ایران در گورهای دسته جمعی در خاک شدند. در تابستان ۶٧، رژیم جنایتکار و ضد بشری حاکم بر ایران در پی اعدامهای پرشمار سالهای نخستین دهه شصت و در تداوم سیاست سرکوبگرانه و حذف فیزیکی تمامی دگر اندیشان و مخالفین و منتقدین خود، سیاستی که از همان فردای غصب قدرت پیشه کرده بود، با برنامه ریزی برای حل “مسئله زندانیان سیاسی”، دست به جنایتی زد که با گذشت زمان ابعاد هولناک آن هر چه بیشتر آشکار می شوند.
هر چند سران رژیم و همه جناحهای آن در سالهای نخستین با سکوت و انکار، به عبث کوشیدند این فاجعه ملی برملا نشود اما تلاشها و کوششهای پیگرانه و فداکاریهای بازماندگان و خانواده های زندانیان قتل عام شده و جان بدر بردگان از این کشتار دسته جمعی و همچنین پشتیبانی مدافعین حقوق بشر، جریانات، سازمانها و احزاب سیاسی نه تنها اجازه نداد که این جنایت رژیم در پرده سکوت بماند بلکه اکنون در حافظه تاریخی مردمان ایران برای همیشه ثبت شده است. امروزه دیگر بازماندگان و خانواده های آن انسانهای شریف و مبارز که جوخه های مرگ با قساوتی غیر قابل تصور، پیکر و جانهای عزیزشان را بر سر دار کردند، تنها نیستند و فریادهای دادخواهی آنان نه تنها در گوش مردمان ایران زمین طنین انداخته بلکه سالهاست که مرزهای کشور را درنوردیده و به گوش جهانیان رسیده است. هم از اینروست که برخی از آمران و عاملان این جنایت هولناک مجبور به شکستن سکوت خود شده و با وقاحتی تهوع آور، از جنایت کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی در تابستان ۶٧ دفاع کرده و اعتراف می کنند که این امر برای بقای رژیم لازم بوده است! این اعتراف وقیحانه سران رژیم و کسانی که در این کشتار دست داشته اند خود نشانگر آن است که بقا و تداوم حکومت اسلامی در گروه به بند کشیدن، شکنجه و کشتار نیروهای سیاسی مخالف، دگر اندیشان، مبارزین و آزادیخواهان و تمامی کسانی بوده و هست که برای رهایی از سلطه نظام استبدادی مبارزه کرده و می کنند. نظامی که در آن انسانهای شریف و مبارز در بند کشیده شده، شکنجه و اعدام می شوند و جنایتکاران و قاتلین، پاداش و مقام گرفته و بر مسندهای حکومتی تکیه می زنند. مصطفی پورمحمدی خونخوار در دولت های محمود احمدی نژاد و حسن روحانی به سمت وزارت می رسد و ابراهیم رئیسی جلاد ، عضو “هئیت مرگ” بر صندلی ریاست جمهوری نشانده می شود.
در سی و چهارمین سالگرد کشتار برنامه ریزی شده و دسته جمعی زندانیان سیاسی و عقیدتی، محکومت حمید نوری به حبس ابد در دادگاه سوئد، پیام آور آن است که فریاد دادخواهان به ثمر خواهد نشست و دیر نیست روزی که نه تنها آمران و عاملان این کشتار بلکه تمامی کسانی که از فردای استقرار حکومت اسلامی تا به امروز مرتکب جنایت های بیشمار، سرکوب، بازداشت، تجاوز، شکنجه، ترور در داخل و خارج کشور، به گلوله بستن معترضان در خیابانها و قتل و اعدام دهها هزار نفر در ایران شده اند، به پای میز محاکمه کشانده شوند. حتی مرگ برخی از این جنایتکاران، مانع از اعلام جرم بر علیه آنان بواسطه سهمشان در این جنایتها و همچنین نقششان در استمرار رژیمی که یکی از سیاهترین دوره های تاریخ معاصر ایران را رقم زده ، نخواهد شد. تا فرا رسیدن آن روز ما به سهم خود می کوشیم تا پژواک فریادهای برحق دادخواهی باشیم.
در چنین روزهایی که یاد آور آن تابستان خونین است، ما با امید به آینده، با امید به ایرانی آباد، آزاد و دمکراتیک، یاد و خاطره تمامی مبارزین و جانباختگان راه آزادی و عدالت را گرامی می داریم و با یاران و عزیزان در خون خفته که زندگی و جان شیرین بر سر دفاع از آرمانهای انسانی خود نهادند، همچنان تجدید عهد و پیمان کرده و پیگیرانه راهشان را ادامه خواهیم داد.
سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران
یکشنبه ۶ شهریور ١۴٠١ – ٢٨ اوت ٢٠٢٢
