دیروز، شنبه برابر با ۱۲ شهریور ۱۴۰۱، کارکنان رسمی صنعت نفت در تهران، بر اساس فراخوانی از پیش اعلام شده در مقابل وزارت نفت تجمع اعتراضی برگزار کردند و صدها نفر از آنان از شهرهای مختلف ایران به پایتخت آمدند. این تجمع که با هدف اعتراض به مشکلات معیشتی، دستمزدهای ناکافی و عدم اجرای قوانین و ساعات کاری غیرعادلانه و کیفیت پایین خدمات رفاهی و بهداشت صورت گرفته بود و همچنین خواهان اجرای کامل ماده ۱۰ قانون وظایف و اختیارات کارکنان رسمی وزارت نفت بودند، با یورش ماموران یگان ویژه و امنیتی مواجه شد و دست کم ۶۷ نفر از کارگران بازداشت شدند که تعدادی از آنان بعد از ظهر روز شنبه آزاد شدند.
کارکنان رسمی صنعت نفت از روز پنجشنبه ۲۰ مرداد امسال کمپینی اعتراضی را به دلیل مشکلات معیشتی آغاز کردند و در روزهای گذشته بسیاری از کارکنان رسمی شاغل در صنعت نفت به صورت هماهنگ در مراکز کاری با در دست گرفتن پلاکاردهایی نسبت به عدم تحقق مطالبات‌شان دست به اعتراض زده بودند.
طی چند سال گذشته تجمعات و اعتصابات کارگری در اعتراض به شرایط وخیم اقتصادی و معیشتی مهر خود را به هر تحرک اجتماعی در جامعه ایران زده است. علاوه بر این طی ماه‌های گذشته نقاط مختلف ایران صحنه تجمعات قدرتمند اعتراضی از سوی معلمان، بازنشستگان، پرستاران و سایر اقشار جامعه بوده است. پاسخ دستگاه حاکمیت به این جنبش قدرتمند اجتماعی که در کلیدی‌ترین مناطق کارگری مانند نفت، معادن، فولاد، برق، هفت تپه و … تا اعتراضات در میان معلمان، بازنشستگان، پرستاران، اعتراض زنان و جوانان بلااستثنا چیزی جز سرکوب نبوده است.
این‌بار هم دستگاه سرکوب رژیم تجمع کارکنان صنعت نفت را درست همانند تجمع معلمان و بازنشستگان و درست همانند تجمعات کارگران فولاد، هفت تپه، کارگران معدن مس سونگون و بسیاری از مراکز دیگر با گسیل نیروهای امنیتی و با چماق سرکوب پاسخ داد. حاکمیت و کارفرما در ضربه زدن هر جنب و جوش کارگری توهم به خود راه نداده‌اند.
نفتی‌ها در تجمع اخیر خود این‌را با گوشت و پوست خود تجربه کردند که نه فقط دستگاه مفت‌خور وزارت نفت و مسٸولین رنگارنگ آن، بلکه کل این نظام فاسد از هر سه‌قوه تا وزارت نفت در تعرض به سطح معیشت و رفاه طبقه کارگر ذینفع هستند. بی‌خود نیست که یکی از مقامات وزارت نفت در مورد مطالبات کارکنان رسمی نفت می‌گوید وزارت نفت تا زمانی که دولت رئیسی دستور ندهد نمی‌تواند هیچ مطالبه‌ای را برآورده کند. مشکل اقتصاد و معیشت طبقه کارگر در ایران نه با تعویض این مسٸول و آن مقام و این وزیر و آن مدیر حل می‌شود و نه حتی در چهارچوب «قوانین» موجود روزنه‌ای برای اعتراض هرچند «قانونی» و صنفی طبقه کارگر وجود دارد.
امروز هر کارگر آگاهی می‌داند که راه تامین مطالبات برای همه بخش‌های کارگری و کارمندی در نفت و هر مرکز کارگری دیگر و یا تغییر قانون، نه در بالای حاکمیت و توهم به «مدیران خوب» در مقابل «مدیران بد» که از کانال یک مبارزه متحدانه، متشکل و قدرتمند طبقاتی می‌گذرد. تغییر کوچک‌ترین قانونی به نفع رفاه طبقه کارگر بدون سنگین کردن کفه ترازوی اتحاد کارگری و به میدان آوردن نیروی متحد کارگران و… به نفع این طبقه میسر نیست، و این تغییر توازن قوا تنها با یکپارچه کردن مبارزات وسیع کارگری در تمام بخش‌های صنعت نفت و در اتحاد با سایر بخش‌های طبقه کارگر در ایران با تکیه بر مجامع عمومی کارگری قابل تحقق است. این‌ها درس‌های گرانبهایی است که از جمله کارگران هفت‌تپه و فولاد سال‌ها پیش آموخته‌اند و امروز کارگران نفت هرچند آهسته اما استوار می‌آموزند و کارکنان رسمی نفت نیز دارند این حقیقت را در عمل تجربه می‌کنند.
این‌که سر کارفرما و جناب وزیر و آقای رییس‌جمهور و رٸیس مجلس و «مقام معظم» در یک آخور است، دیگر برای همه از جمله برای کارمندان نفت هم باید از روز روشن‌تر باشد. این‌که نیروهای امنیتی و سرکوبگر این نظام برای مقابله با کم‌ترین توقع معیشتی و رفاهی طبقه ما، ساخته و پرداخته شده‌اند هم بر کسی پوشیده نیست. حاکمیت و دستگاه سرکوب آن انگشت به دهان مانده‌اند که در مقابل تحرکات کارگری که این روزها از تمام منفذهای جامعه ایران بیرون زده است و با تکیه بر مجامع عمومی خود راه اداره شورایی جامعه را با قدرت باز می‌کند، چگونه عمل کنند. این یک واقعیت غیرقابل انکار است که از الان کل اردوی بورژوازی ایران و حاکمیت آن را به وحشت انداخته است. بازی با تجمع کارگران رسمی نفت، بازی با کارگران رسمی و قراردادی در نفت و پتروشیمی‌ها و گاز، بازی با آتش است. جرقه بر باروت خشم جنبشی است که دهان باز کرده تا کل بورژوازی ایران را ببلعد.
این جنبشی است که در جریان مبارزات کارگری روز به روز به منافع خود آگاه‌تر و با تجربه‌تر می‌شود. روزی که رهبران رادیکال طبقه کارگر نیروی جنبش طبقه خود را متحد سازند، روزی که این رفقا به شالوده‌های جنبش حزبی خود در میان پرولتاریای صنعتی ایران وسعت دهند و روزی که آن‌ها به جنبش حزبی و کمونیستی طبقه خود وصل شوند، روز آغاز دنیایی نو بر خاکستر جهان کهنه خواهد بود.
حزب حکمتیست (خط رسمی)
۴ سپتامبر ۲۰۲۲
کارگر نفت ما – رهبر سرسخت ما