“مرکز همکاری احزاب کردستان ایران” ظاهرا در اعتراض به قتل مهسا امینی فراخوان به اعتصاب عمومی برای فردا دوشنبه ۲۸ شهریور داده‌اند. بدنبال آن حزب کمونیست کارگری ایران و سپس کومه‌له ابراهیم علیزاده هر کدام جدا از هم فراخوان به اعتصاب دادند. فراخوان اینبار به اعتصاب با تمام موارد قبلی کردستان از چند جهت تفاوت جدی دارد.
این اولین بار در تاریخ کردستان است که دو جریان زحمتکشان و مذهبی خبات همراه و در پناه دو حزب دمکرات فراخوان به اعتصاب عمومی میدهند. تقریبا تمام اعتصابات تا کنونی کردستان به فراخوان جریانات کمونیست و چپ شکل گرفت و رهبری شده است. همچنین این اولین بار است که اختلاف نظر و دو دستگی میان احزاب کمونیسم کارگری و دیگر فعالان چپ و کمونیسم کارگری در مخالفت و موافقت با چنین فراخوانی بوجود آمده است. اکنون با صف آرائی سیاسی و سازمانی دو قطب جدا از هم حول این فراخوان در کردستان روبرو هستیم.
نیاز یک بیک اجزا تشکیل دهنده مرکز کذائی همکاری احزاب کردستان، همه آنها را به طرف فراخوان به اعتصاب و توافق بر سر آن سوق داده است. دو گروه زحمتکشان و گروه مذهبی خبات جریانات منزوی در جامعه هستند و به چنین فراخوانی برای بیرون کشیدن خود از انزوا و قالب کردن خود بعنوان جریان سیاسی از این کانال نیاز دارند. اما هر دو حزب دمکرات در آستانه بهم پیوستن مجدد با مشکلات سیاسی و تشکیلاتی در سطوح دیگری روبرو هستند. آنها به چنین فراخوانی برای جلب فعالین ناسیونالیست به خود و جبران ناکامی در جنجال تبلیغاتی ماه گذشته حول اتحادی که معلوم نیست سرانجامش به کجا میرسد احتیاج فوری دارند. علل پیوستن کومه‌له جدید به این فراخوان بویژه بعد از جدائی اخیر جریان چپ از آن از همان جنس مشکلاتی است که احزاب ناسیونالیست دیگر گرفتارش هستند. کومه‌له دارد خود را از زیر فشار جنبش کمونیسم در کردستان حتی در شرایط اعتراضی امروز رها میکند و برای پیوستن به فراخوان ناسیونالیست‌ها بی صبرانه این پا و آن پا می کرد تا اینکه با پیوستن حزب کمونیست کارگری ایران معضلش حل شد و مسیر برایش هموار گردید. موضع حزب کمونیست کارگری ایران در پیوستن به فراخوان جریانات ناسیونالیست اشتباهی است ریشه‌ای که مرزبندی قاطع و بسیار بسیار ضروری ایندوره جنبش کمونیسم با جریانات راست در کردستان از جمله کومه‌له جدید را مخدوش کرده و امکان بیشتری برای سم پاشی این جریان ناسیونالیستی فراهم آورده است.
اما دلیل اصلی و اساسی‌تر روئی آوری احزاب و نیروهای ناسیونالیست به این اعتصاب ناشی از وحشت آنها از رشد اعتراضات توده‌ای رادیکال در کردستان همراه با مردم مبارز در ایران است. ترادژی جانباختن شلیر رسولی در مریوان و اعتراضات مردم آزادیخواه در سنندج و مریوان به این جنایت و به حجاب و قوانین اسلامی ضد زن و سنت مردسالارانه در جامعه کردستان صفوف ناسیونالیسم کُرد و ارتجاع محلی را به لرزه در آورد. کشتن مهسا امینی توسط نهادهای ضد زن جمهوری اسلامی و بدرقه جنازه او با گل و ادای احترام توسط کارمندن بیمارستان کسری تهران، تظاهرات و تجمع اعتراضی توسط مردم آزادیخواه در تهران علیه دولت اسلامی در اعتراض به این جنایت و ادامه همان مبارزات در ابعاد گسترده‌تر در سقز و سنندج به مزاج ناسیونالیست‌ها جور در نمی‌آید. فسلفه وجودی آنها جدا کردن مردم کردستان از بقیه مردم ایران و تقویت و رواج حس جداگانه و تنها بودن در میان مردم است. تا بتوانند آنها را از بقیه مردم ایران و پشتیبانی آنها محروم کنند و به ابزار دست خود تبدیل نمایند. حالا با موج قدرتمند مبارزات متحد و یکپارچه مردم در کردستان با مردم در تهران و تعدادی از شهرهای بزرگ و همگامی و انطباق این مبارزات برابری طلبانه در سراسر ایران روبرویند. وحشت از رشد آگاهی و بالا رفتن توقعات مردم از رهائی و آزادی زن و گسترش این اعتراضات، مرکز همکاری احزاب کردستان را به طرف فراخوان به اعتصاب عمومی برای قیچی کردن این روند رو به رشد مبارزاتی کشانده است. روز جمعه فراخوان دادند برای روز دوشنبه اعتصاب بشود. این فاصله سه روزه، روز اعتراض و اوج آن بود و اما آنها با این فراخوان عملا قصد خانه نشین و منفعل کردن مردم را تا روز دوشنبه داشتند تا بدین وسیله هم جلو اعتراضات رادیکال مردم بویژه گسترش آن به دیگر شهرهای کردستان بگیرند. مردم در تهران و سپس سقز و سنندج و چند شهر دیگر دست رد به سینه این مرکز ساختگی زدند. موج اعتراض به این جنایت در اشکال مختلف در ایران در میان هنرمندان و بازیگران سینما و نویسندگان و دانشجویان و کارگران و مردم مبارز در کشورهای اروپائی و آمریکا حتی در میان دارودسته‌های مختلف درون رژیم بالا گرفته است.
رهائی زن از حجاب و قوانین اسلامی یک خواست اصلی و محوری مردم در ایران و کانال رهائی کل جامعه برای خلاصی از دست جمهوری اسلامی است. تمرکز مبارزاتی بر روی این خواست معنی و جایگاه بسیار مهم سیاسی و طبقاتی در کردستان برای خلاصی، هم از حجاب و قوانین اسلامی و سنت مردسالارانه و هم برای منزوی و حاشیه‌ای نمودن ناسیونالیسم کُرد را دارد. این یک شرط اصلی آزادی زنان در کردستان و رسیدن به حداقلی از حقوق خود یعنی برابری کامل زن و مرد است. در تاریخ کردستان ناسونالیست‌ها فراخوان دهنده اعتصاب نبوده‌اند و حال از ترس رشد جنبش آزادیخواهی و رهائی زنان به فراخوان اعتصاب عمومی پناه برده‌اند. آنها صف خود را از جنبش رهائی زن در ماجرای قتل مهسا بطور روشن و صریحی جدا کرده‌اند. زنان و مردان آزادیخواه باید با توجه به این صف آرائی واقعی حزبی و گرایشی درون جامعه بطور آگاهانه شرکت فعالانه‌ای در هر رویداد و اتفاق سیاسی داشته باشند.
آیا فردا اعتصابی در ابعاد سراسری کردستان و یا محدود در چند شهر صورت می گیرد یا نه هنوز معلم نیست. در هر صورت جواب مثبت مردم به این فراخوان و یا جواب ندان به آن ربط آنچنانی به نفوذ احزاب ناسیونالیست و یا کم نفوذی آنها در کردستان ندارد. با اندک دقتی در تجربه تمام اعتصابات گذشته در کردستان و شرایط و چگونگی شکل گرفتن هر یک از آنها متوجه میشویم که تمام هنر فراخوان دهنده اعتصاب بر میگردد به تشخیص بموقع شرایط آماده سیاسی در کردستان و توازن قوا برای شکل گرفتن اعتصاب. نه احزاب و نیروهای کمونیست و نه راست ناسیونالیست هنوز دارای آن نفوذی در جامعه کردستان نیستند که به فراخوان مستقیم آنها مردم دست به اعتصاب بزنند.
تجربه آخرین اعتصابات مردم در مهاباد در ۱۸ تیر ۱۳۸۴ در اعتراض به کشتن شوانه قادری همین نکته را ثابت میکند. بعد از اعتصاب ۱۸ تیر مهاباد، اعتصابات پشت سر هم در شهرهای اشنویه در سوم مرداد، بانه در هشت مرداد، سنندج در دهم مرداد، بوکان در ۱۲ مرداد و اعتصاب عمومی مریوان در همان روزها و تظاهرات مردم در دیواندره در حمایت از مردم مهاباد و اشنویه خود را نشان داد. هیچکدام از این مجموعه اعتصابات پشت سرهم به فراخوان هیچ نیروی سیاسی انجام نگرفت. بدنبال این مجموعه اعتراض و اعتصابات پراکنده بود که فضای سیاسی جامعه کردستان برای یک اعتصاب عمومی آماده شد. در ۱۶ مرداد به فراخوان کومه‌له و احزاب کمونیسم کارگری و کمونیستها اقدام بموقع آنها با استفاده از فضای سیاسی آماده شده توسط مردم، شهرهای کردستان تعطیل شدند. تمام مسئله بر می گردد به تشخیص درست موقعیت برای فراخوان به اعتصاب. اعتصاب سال ۱۳۸۷ شهر مریوان در اعتراض به بستن مرز را هیچ حزب و سازمانی فراخوان نداده بود. سنت اعتراض مداوم در هر شرایط سیاسی بر بستر ملی گرایی و اعتصاب عمومی مردم همراه با سنت حزبی بودن از داده‌های موجود و ابژکتیو جامعه کردستان هستند. نقطه قدرت این سنت در کردستان نقش کمونیستها در شکل دادن به آن و تقویت تحرکات توده‌ای رادیکال و عمومی در آن است. در نتیجه امکان اینکه به فراخوان جریان سیاسی بی نفوذی در شرایطی حرکت و اعتصاب سراسری در کردستان صورت گیرد و به فراخوان جریان صاحب نفوذی در شرایط دیگری جواب داده نشود وجود دارد.
اما موضع کمونیستها در برخورد به این اعتصاب چگونه باید باشد؟ ما فکر میکنیم توضیح و افشای فعالانه اهداف ناسیونالیست‌ها از این فراخوان برای پس زدن و جداکردن مبارزه زنان در کردستان از مبارزات سراسری را باید پیگیرانه رسوا کرد. آنها میخواهند به مبارزه زنان، کارگران، دانشجویان، معلمان، بازنشستگان زندانیان، به هنر و ادبیات و تمام عرصه های مبارزاتی و موضوعاتی که به همه مردم در ایران مرتبط است رنگ کردستانی بزنند. تقلا میکنند امر آزادی و رفاه ما را کردستانی کنند تا لقمه چربی برای آنها باشیم. بنا به توان و موقعیت صف کمونیستها ما مخالف این فراخوان ناسیونالیست‌ها هستیم اما در منع کردن مردم از شرکت در آن صحبت نمی کنیم. این موضعی است که امکان تعرض ما به جریانات بورژوائی و دنبال کردن امر خودمان را در شرایط شکل گرفتن اعتصاب و غیر اعتصاب حفظ خواهد کرد. قبل از روز دوشنبه واقعیات صف بندی سیاسی در کردستان و ایران و جایگاه و ماهیت فراخوان به اعتصاب را برای مردم و فعالین سیاسی آگاه توضیح میدهیم. اگر اعتصابی صورت گرفت سعی میکنیم جلو سمپاشی ناسیونالیست‌ها را بگیریم و خواست زنان و مردم آزادیخواه در این اعتراضات را، از جمله جمع کردن قوانین ضد زن و حجاب و داودسته‌های جانی و لمپن گشت ارشاد و نهی از منکر را بر جسته کنیم. ما در هر حرکتی که خلاف میل ما شکل گیرد و مردم در آن شرکت کنند بی طرف و خنثی نیستیم و بطور پیگر خواست و مطالبات خود را دنبال می کنیم. و در و دیوار شهرها را با شعار های خود پر خواهیم کرد. در هر جمع و بهر مناسبتی سیاست دفاع از حقوق زنان و آزادی‌های سیاسی مردم را تبلیغ میکنیم. در پرتو تحولات ایران در چند روز اخیر کشمکش بین راست و چپ در صحنه سیاسی جامعه کردستان صف بندی‌های کاملا جدید و با اهمیتی را شکل داده است.
مبارزان کمونیست
نویسنده عزیز و محترم بر این تصورند که مردم کردستان بیصبرانه و لحظه به لحظه منتظر رهنمود سازمانهای سیاسی مبارز چپ خارج از کشورند تا تکلیف خود را بدانند. رهبران واقعی امروزه در خیابان ها؛ کارخانجات و دانشگاه های سراسر کشور از جمله کردستان انقلابی یک بار دیگر بپاخاسته اند و خود راه را پیدا میکنند. متاسفانه طبق معمول سازمانهای سیاسی “پیشرو” در پراکندگی به دنبال آنان خواهند دوید . اگر اشتباهات سالهای ۳۲-۲۰؛ قیام ۵۷ و…تکرار شود مبارزات مردم به هرز رفته و شکست خواهد خورد.