از آتشی که افتاد بر جان ِ سرزمینم
می سوزم از تب ِ خشم، سوزان تر از اوین ام
کِشتند این زمین را با خشم و خون و آتش
کُشتند آسمان را از آهِ آتشین ام
من مرز پر امیدم، آینده ای سپیدم
امروز اگر سیاهم، اکنون اگر حزینم
چون آرش و سیاوش، در بند خون و آتش
تیر است در کمان و تیغ است در کمینم
از درد چون بنالم؟ از داغ کِی بترسم؟
اکنون که زیرِ آوار، اکنون که روی مین ام
کفری که رنگ دین بود، ننگی بر این جبین بود
تا مِهر را نفهمم، تا عشق را نبینم
ایمان من رهایی ست از بند این پلیدی
امید بر سپیدی، روشن ترین یقینم
زیبا مانند همیشه.