ری را باز گشته با صدایش!
با گلبانگ آزادی!
ری‌را… ری‌را…”
دارد هوا که بخواند
در این شب سیا
او نیست با خودش.
او رفته با صدایش اما
خواندن نمی‌تواند” نیما.
شب سیاه رو بپایان است.
“ری را” آن مرغ خوشخوان آزادی برگشته با صدایش.
صدائی که گردش گزمگان شب رادر هم می ریزد. از هر پنجره گشوده برشب بشارت سحر می دهد.
صبحگاهان در گلو ی هزاران جوان و نو جوان می نشیند.به مدرسه می رود!سرودمی خواند ،شورمی افکند.
در دانشگاه ها همراه با هزاران دانشجوی جوان سرود آزادی میخواند.امیدشان می دهد. از روزهای خوش در راه سخن می گوید پابه پایشان پای می کوبد.
روزهای غریبی است! روزهای عشق وسرمستی! که میلیون ها جوان ایرانی نور می خورند. نور می نوشند. در میان اشگ و خون! می در ساغر هستی میریزند!
سرمست از باده آزادی سقف فلک می شکافند. تا طرحی نو در سرزمینی که دیر گاهیست اهرمن برآن حاکم شده در اندازند.
کدامین نیرو قادر است روح عجین شده با عشق به آزادی را از پای در اندارد؟
کدامین گلوله ؟کدامین شکنجه وزندان قادر است.راه برنیروی جوانی که شکوه این روزهای غرق در قهرمانی را تجربه می کندسد سازد؟
نیروئی که آگاه است و می داند که چه می خواهد!
کدام بسیجی مزدور سلاح برکف ؟کدام سپاهی خالی از عشق !خالی از شکوه آزادگی ،بری ازهمراهی مردم! مردمی که با نفرت در او می نگرند توان ایستادن طولانی مدتش درچنین میدان نبردیست؟
نبرد با ملتی که کودک هشت ساله اش شعار “زن ،زندگی ،آزادی” سر میدهد.دختران جوانش پیشاپیش مردان حرکت می کند.سینه در برابر نیزه سپر کرده فریاد می زنند.” یا مرگ یا آزادی.”
صدائی که در تمامی جهان می پیجد.جهانیان رابه شگفتی وا میدارد .به حمابت و پشتیبانیشان می کشد. آیا روح زنده شده یک ملت را می توان کشت؟ ملتی که می خواهد در فضای آزادی گلبانگ سر بلندی سر دهد!
ری را برگشته با صدایش. ری را می خواند در گلوه گاه آزادی خواهان .ری را زن است ! ری را زندگیست. ری را آزادیست!
چه حسن انتخابی: «ری را»ی نیما در سال ۳۱ خواندن نمی‌توانست ولی حالا در ۱۴۰۱ پس از ۷۰ سال صدای خود را بازیافته است!