بیش از ۴۰ روز از شرایط اعتراضی ایران گذشت. به جرات باید گفت که در این بازه طی شده، این ایران دگر هرگز به آن ایران تبدیل نخواهد شد. تحولی بزرگ حاصل گشته، سقوط رژیم ولایی به میانه راه رسیده است. رایج است که در میانه راه، تضاد و عدم رواداری میان دوطرف متخاصم هرچه بیشتر گردد. صف ها کاملا آراسته شده، در چنین مواردی باور به مهار اعتراضات در میان بخش بزرگ جامعه عملا به صفر میرسد.
حال و هوا از طرفی چنین شده است که، اگر رژیم در راستای مهار اعتراضات خشونت بیشتری اعمال کند، هزینه بیشتری نیز خواهد پرداخت. بدین خاطر رژیم ولایی خامنه ای و اطرافیان وی در استانه کیش و مات قرار دارند، حرکت ها نیز کاملا محدود شده است.
در چهل واندی سال گذشته رژیم با انواع ترفندها دائما تلاش کرده است با ایجاد بحرانها و حتی استفاده از بحرانهای خارج برنامه، خود را بی گناه و تسلیم “قضاوقدرالهی” نشان داده، از آب گل آلود ثروت صید کند.
پرواصع است که بسیاری از رخدادهای اجتماعی-سیاسی و اقتصادی در ساختمان رژیم ولایی دست ساز بوده، در راستای تداوم و بقاء دستگاه طراحی شده اند. برهمین مبنا، در سالهای شصت در رضایت و سکومت مردم و دستور مستقیم خمینی فاجعه ملی رخ داد، با ادامه جنگ ویرانی اقتصاد و کشور رقم خورد، ترورشخصیت های مترقی و روشنفکر صورت گرفت. زمانی که جامعه بنظر میرسید به سمت دگرگون خواهی چرخیده است، سوپاپ های اطمینان بنام “چپ” و “راست”، اصلاح طلب و اصولگرا راه اندازی گردید، که تا سال ۹۸ زمانی که مردم شعار “دیگه تمومه ماجرا” را سردادند، در دوکان تبانی و حقه بازی ها تخته شدند، خیزش به ضرورت تبدیل شد.
نخستین پایه های صف آرایی مدون و با برنامه میان مردم و رژیم را می توان در همین سال جستجو نمود. از این بازه به بعد همه چیز سرجای خودش قرار گرفت، سره از ناسره واشد.
سراشیبی رژیم از انتخابات این دوره مجلس و ریاست جمهوری آغاز گردید. تضادها به بالاترین حد خود رسید. با درز اخبار اختلاس ها و رانتخواری های نزدیکان، عقد قراردادهای مشکوک با کشورهای همپیمان، بذل و بخشش منابع کشور، دخالت در امور مساله سیاسی منطقه، ساخت بناهای بیهوده در کشورهایی مانند عراق، حضور در قتل و عام بزرگ و کوچک در سوریه …. به بیرون سوهانی بر سنگ خارای تحمل مردم ایران بود، بایست در جایی این صداهایی خش خش آذاردهنده پایان می یافت.
اینک مردم در خیابانها هستند، به کمتر از سرنگونی هم رضایت نمیدهند. اما در ان طرف موضوع که رژیم قرار دارد، بارو به یگانه خواست مردم، یعنی سرنگونی، پس از سالهای مدیریت عدم پاسخگویی به اعمال خود، سرکوب هرصدایی، جداکردن “نخبگان” از مردم عادی جامعه، بسیار سخت و ناممکن تصور می شود، سران رژیم در گمان باطل خود، دستگاه را شکست ناپذیر می دیدند، امتی که در طی چهل سال با تلاوت روزانه قرآن، بحثهای دوراز منطق در سیمای ملی، بیان خرافات در شبکه های تلویزیونی، ذکر دروغ های بزرگ در مجالس،… پرورش داده بودند و اطمینان یافته بودند، که هرگز به مقدسات و شئون دینی خود پشت نمی کنند، اینک میوه ای تلخ به مزاج دست اندرکاران حکومت داده است. درهمین راستا، اوباشگری، عربده کشی ها، تیراندازی ها، دستگیری و شکنجه و ربودن ها و کشتن، واکنش قابل پیش بینی سران این رژیم است. تصور و باور به فروریزی بنای شنی رژیم و تبیین رئالیسم که پای سنگی خود را بر توهمات سران رژیم می کوبد، هنوز برای آنان سخت و ملال آوراست.
طبیعی است که، پی بردگی و دیدن پای سنگی حقایق در خیابان زمان می طلبد، دیریا زود رژیم پی می برد، که ماندن هزینه اش به مراتب سنگین تر از واگذاری قدرت خواهد بود. با اینهمه، دستگاه در شرایطی قدرت را تحویل می دهد، که خشم مردم از بابت تحمیل جنایات روزافزون از مرزها گذشته، سخنی از بخشش نمانده باشد.
در چنین شرایطی اتفاقاتی رخ خواهد داد که کنترل و مهار ان توسط نیروهای مترقی جامعه می توان گفت که ناممکن می شود و طبیعتا موافقت عام را برنمی انگیزد. در حال حاضر جامعه شاهد خشونت بلاواسطه رژیم است، رژیم با تصور مهار متعرضین عملا واکنش های جامعه را نیز خشن می کند. چرا که، در یکی دو هفته گذشته، نیروهای سرکوب در اعمال خشونت تعارف را کنار گذاشته، هرچه خشنتر برای سرکوب به میدان امده اند.
در چنین شرایطی، پندرواندرز درباب عدم خشونت برای مادر و پدری که فرزند خود را ازدست داده و در صدد انتقام است، آب درهاون کوبیدن است، تنفرعموم را نیز برمی انگیزد. همزمان، چگونه است، که سرکوبگران برای کشتن معترض آمده اند، بیرون از گودنشستگان، ندا می دهند، تو نکش، یعنی بگذار ترابکشند!. گویا برای چنین روزی، فرهنگ ایرانی ضرب المثل، “مرگ خوب است، اما برای همسایه” را رایج نموده است. تازمانی که رژیم خشونت می افریند، نباید و نمی توان از مردم خواست، طرف دیگر صورت خود را نیز پیشکش کن!. از این روی، با گذشت زمان هر دو طرف متخاصم روبه گسترش خشونت خواهند داشت، این امر تازمانی که یکی از طرفین از میدان بطور کامل خارج نشود، ادامه می یابد.
نقش غرب
در تمامی انقلابات صدسال اخیر، جای پای غرب همیشه دیده شده، غیر این نیز نمی تواند باشد. کارنامه غرب در مبحث انقلاب ها بسیار متنوع و سیاه است. طبیعتا، غرب همیشه و همه جا منافع آتی خود را درنظر گرفته، در برخی کشورها از طریق انقلابات مخملی و در بسیاری از کشورهای دیگر تغییر جهت حرکت اهداف انقلابها، خود را شریک بلامنازع سرنوشت دیگران دیده است.
در شرایط امروزین رژیم ایران، نه تنها غرب، بسیاری از کشورهای شرق نیز ذی نفع هستند. برای نمونه، حاکمان عربستان، مهم تر از همه اسرائیل است که نقش شلوغ کاری های دولت اسرائیل قبل از آغاز اعتراضات همیشه و همه جا به راه بود، اینک تا حد زیادی فروکش کرده. چنان می نماید، که از فروپاشی رژیم ولایی، چندین کشور در منطقه و بویژه روسیه و چین اصلا خشنود نیستند.
پرواضع است که، رژیم پساولایی، که برموج مطالبات و اعتراضات مردمی، به قدرت می رسد، با دانش و آگاهی گسترده جامعه حال و آینده، کلیه حرکات و سیاستهای رژیم آتی، ساخت و باخت با غرب و شرق زیر ذربین خواهد بود. در همین راستا نظر عموم مردم و فشار بر دولت آینده موجب بازنگری کلیه قراردادها و پیمانهای همکاری خواهد شد، که خوشایند کشورهای نامبرده نیست. در منطقه نیز، عربستان و اسرائیل… نمی توانند بسان گذشته، عوافریبی نمایند. صدور شیعه گیری نیز نه تنها قطع، بلکه بشدت محکوم نیز می گردد. بنابراین، مدتی یعنی تا برنامه های آتی، منطقه در ارامش قرار می گیرد، فروش سلاح های امریکایی-غربی کمتر می شود، سیاست های اسرائیل در منطقه نیز بی اثر. همزمان، بازار رقابت در ایران گسترده تر می شود، با رونق اقتصادی پس از تحریمات، افزایش کسب و کار، جامعه دلخوش به خرید بنجول های چینی و فرانسوی… امروز، تمایلی نشان نخواهد داد، با ایجاد بازار کار در ایران سهم سرمایه گذاری ها، صدور بدون دردسر مواد اولیه و فراورده ها، بهمراه تراکنش های پولی، مالی نیز نقش بسزایی می یابد. با تغییر سبک زندگی، فرهنگ حاکم نیز بشدت تغییر کرده، سطح مطالبات دگرگون شده، مترسک هولناک ایرانی، جای خود را به مقام تاثیرگذار خواهد داد، این همان نقطه عطفی است، که ابردولتهای شرقی-غربی ضرورتی در ان نمی بینند. سیاست یک بام و دوهوای آنها در چهل روز گذشته، در این چرخش بنیادی معنا می یابد.
موضوع ریزش نیروهای رژیم
طبیعی است زمانی که بر افق حوادث کشوری، طلوع انقلاب ظاهر می شود، نیروهایی از ردیف پائین هرم قدرت در محاسبه “که برکه” به سمت انقلاب می آیند، این امر معمولا نیز در همان فرآیند ماه های نخست، زمانی که فرآیند انقلاب سفت و سخت می شود، صورت می گیرد. پس این مرحله، ریزشها حساب شده، کم تعداد می باشد، بلاخره، انچه که می ماند را می توان به دوگروه، مزدوران و وفاداران تقسیم کرد، که تا به اخر خواهند ایستاد. با دو گروه فوق سخن گفتن کاملا بیهوده است. درواقع، نیز این دو گروه خشن ترین نیروهای دولت های ضدمردمی حاکم هستند، پند و اندرز دادن به انها، مرتکب حماقت شدن، یعنی، تشویق به ادامه کشتن می باشد.
دولت جمهوری اسلامی، چهل و اندی سال توانست بر منابع ملی کشور و مردم، فرهنگ جامعه حکومت کند، باید اذعان کرد، که در این بازه چهل و اندی سال، هیچ دستاوردی بغیر از غارت و ویرانی، نه تنها ایران بل در منطقه نداشته است.
در حال حاضر مردم در خیابانها هستند، هر روز نیز قتلی صورت می گیرد، انسانی را می ربایند، فعالی را به زیر شکنجه می برند، زندانها را پر از معترضین می کنند، در این اواخر به نظر می اید، ترفند ترور در اماکن عمومی را نیز سازمان داده باشند!.
بدین ترتیب، شرایط حاکم شرایط میانه راه است، که یا به سمت نیروهای تحول طلب می چرخد، انقلاب به فرجام می نشیند، یا رژیم از طریق بسیج نیروهای مزدور و وفادار خود بهره مند می شود، گسترش شرایط آن را مهار می نماید. انچه که رخ خواهد داد برای هر دو طرف متخاصم مهم است. چراکه، یک طرف یعنی حکومت، درتلاش است، راستای نابودی میهن، احتمالا با برخی عقب نشینی ها مانند، قربانی کردن حجاب، همان سیاست ها را ادامه دهد، طرف دیگر، تغییر رویه جاری، تلاش برای بنای ایرانی غیرآنچه که هست، دستگاه حاکم را فرومی پاشد. طبیعتا نمی توان تاریخ دقیقی برای این امر ذکر کرد، اما ادامه شرایط حال، به دلایل ذیل برای دوطرف ناممکن است:
1. خستگی مردم از ادامه وضع و ایجاد یاس، برگشتن به خانه ها به نفع رژیم تمام خواهد شد، رژیم نیز در همین راستا تلاش خواهد کرد.
۲. بی برنامه گی اقتصادی دولت، وخامت اوضاع اقتصادی مردم، آغاز و گسترش اعتصابات، امدن درصد بیشتر مردم، به نفع مردم می گردد. امری اجتناب ناپذیر و زیانبار برای رژیم خامنه ای.
بسیار عالی