از خودتان پرسیدید چرا در داخل کشور در عرض این هفت هفته، هیچگونه آثاری از پرچم شیر و خورشید پیدا نیست؟ هیچگونه اثری از آثار هر گونه ملی گرایی، قوم پرستی، شعارهایی همچون رضا شاه روحت شاد پیدا نیست؟ چرا انقلاب در نیمه داخل کشوری آن یک ذره رنگ ملی گرایانه ندارد. اصلن دغدغه اش را هم ندارد. اتحادش هم سر میهن و پرچم و تاریخ قدیم نیست. چرا؟
۱. از خودتان پرسیدید چرا در داخل کشور در عرض این هفت هفته، هیچگونه آثاری از پرچم شیر و خورشید پیدا نیست؟ هیچگونه اثری از آثار هر گونه ملی گرایی، قوم پرستی، شعارهایی همچون رضا شاه روحت شاد پیدا نیست؟ هر سویه سیاسی که می خواهید باشید، این سوال ابژکتیو است. چرا؟ بر عکس اتفاقن، انقلاب ایران با شعار زن، زندگی، آزادی آغاز شد و آنقدر حواس مردم جمع بود که مدام گفتند جغرافیا برای ما فرقی ندارد. تا زمزمه ناسیونالیسم کرد بلند شد که ژینا کرد است، فوری مردم سنندج شعار دادند که از کردستان تا تهران ستم علیه زنان! یعنی بشین سرجات، ما همبسته ایم.
شعار مرد، میهن،آبادی را بعدن برای اینکه مردان میهن پرست نگران شده بودند ساختند. این شعار هم نتوانست به مقصد خود برسد. از همان داخل کشور وقتی متوجه خطر شدند جلو گسترش آن را گرفتند.
از بیرون که به عنوان یک آدم بیطرف، انقلاب را در داخل کشور نگاه و ورانداز می کنید، هیچ اثری از ملی گرایی و میهن پرستی در آن نمی بینید. می گویید این انقلاب علیه حجاب است، علیه فقر و بدبختی است. علیه خشونت سیاسی است. برای سرنگونی است. همین. اتفاقن همین تصویر هم بیرون رفته است. خب آن وقت از خودتان می پرسید این وسط دو تا چیز به هم جور در نمی آید. اول اینکه در خارج کشور جنبش ناسیونالیستی به مردم گفت پرچم شیرخورشید عامل اتحاد ماست. برای همین نیمه خارج کشوری انقلاب را رنگ ملی زد. دوم اینکه خُب پس چرا داخل کشور بدون پرچم متحد شده؟ یک چیزی این وسط غلط است.
داخل کشور می گوید اتحاد سیاسی برای من یعنی اینکه اسلام و مردسالاری را عقب زدم، دست زن و مرد را در حضور نظام علیه حکومت در دست هم گذاشتم. اتحاد برای من یعنی اینکه اتفاقن جوری قلاده ناسیونالیسم را کشیدم که سنندجی و تهرانی را با هم متحد کرده، علیه نظام وسط آوردم. دست دانشجو و کارگر را در دست هم گذاشتم. تا شروع کردند اختلاف نسلی بیندازند دست گوهر عشقی هشتاد ساله رفت در دست یک جوان بیست ساله. اتحاد در داخل کشور روی پرچم نیست. روی ملی گرایی نیست. اتحاد جنبش ها و لایه های مختلف جامعه روی محور آزادی و زن و زندگی برای سرنگونی است.
حالا سوال این است چرا؟ چرا انقلاب در نیمه داخل کشوری آن یک ذره رنگ ملی گرایانه ندارد. اصلن دغدغه اش را هم ندارد. اتحادش هم سر میهن و پرچم و تاریخ قدیم نیست. چرا؟ خودبخود اینجوری شده؟ مگر هزینه بلند کردن پرچم شهرام همایون بیشتر از حجاب سوزان است؟ اینهمه شعار نویسی روی در و دیوار می کنند، دو تا شعار باب دل ناسیونالیست ها هم می نوشتند. چرا نیست؟ این مردم اگر می خواستند تا الان هزار جور با پرچم شیر خورشید یا سایر آیکون های ملی و ناسیونالیستی و شعار سلطنت طلبانه علامت داده بودند. از عمامه پرانی که سخت تر نیست. چرا داخل کشور فازش، عملش، وجناتش و تصویرش فرق می کند؟ بیایید راه بیفتیم با هم جواب پیدا کنیم.
۲. داخل کشور می خواهد سرنگون کند. برای همین مدام نهیب به خارج کشور می زند که دست از بازی پرچم بردارید. حکومت باید سرنگون شود. چرا که داخل کشور فهمیده ملی گرایی و میهن پرستی به سرنگونی نمی انجامد به جنگ داخلی منجر می شود. به اعتقاد من این دو تا پلتفرم است. یکی سرنگونی است. یکی ممانعت از سرنگونی است. مثالی بزنم. جریان مهسا از سقز شروع شد. همان روز اول کافی بود به اعتراض علیه کشتن مهسا رنگ قومی بزنند. این طرف سنندج می ایستاد، آن طرف تهران. چه می شد؟ لایه های مختلف ناسیونالیسم ایرانی علیه هم سنگر می گرفتند. جمهوری اسلامی فوری متوجه شکاف می شد، هم تهران را و هم سنندج را به اسم جلوگیری از تجزیه طلبی می کوبید، غائله را می خواباند. داخل کشور به نرخ نان بربری محاسبه کرده، به اعتقاد من این انتخاب صرفن ایدئولوژیکی نیست. انقلاب آمده حکومت را بیندازد. هر نوع پلتفرمی که مانع این کار باشد کنار می رود. سوال این است آیا واقعن ما با پرچم شیرخورشید، با پلتفرمی مواجهیم که علیرغم ظاهرش می خواهد مانع سرنگونی شده، دست را عوض کند؟ به این برمی گردیم .
۳. خارج کشور هم با پرچم شروع نکرد. اول همه، دور مسئله زن و مهسا و سرنگونی جمع شدند. حتی در تظاهرات تعیین کننده برلین، اول برگزار کنندگان خواهش کرده بودند بدون پرچم ظاهر شوند. مثل داخل کشور بیایند تظاهراتشان را بکنند و بروند. یک جریانی از حاشیه جنبش راست بلند شد، به صورت خشن، با تهدید و ارعاب و ارسال پرچم، تلاش کرد قلاده ملی گردن مردم کند. کی مردم در همان کردستانش پرچم اوجلان بلند کردند که در برلین بخش های مختلف جنبش ناسیونالیستی با هم در خیابان رقابت داشتند. مردم در برلین از جنگ و رقابت ناسیونالیسم کرد با ناسیونالیسم آریایی می ترسیدند. نگران بودیم خودشان به جان هم بیفتند. در شهر کلن به جان هم افتادند. سلطنت طلب ها می گفتند حق ندارید شعار ژن ژیان ئازادی را به زبان کردی بدهید. آن طرف هم پرچم اوجلان را توی چشم و چار اینها می کرد.
ناسیونالیسم کرد تا همین الان در اعتراضات مردم کردستان در داخل کشور جایگاهی نداشته وگرنه حکومت این شکاف را می گرفت و ازش سرمایه سرکوب درست می کرد. اتفاقن متمدنترین و مترقی ترین و همبسته ترین تظاهرات ها را بچه های سنندج و سقز و اشنویه و اینها داشتند. ما یک عدد از این علامت های قومی در داخل ندیدیم. به قول دوستی از داخل کشور می گفت بچه های لرستان خودشان با شلوار جین میروند خیابان می جنگند، اون وقت یارو در برلین واسه چه به عمد شلوار لری می پوشد و به تظاهرات می آید؟ چرا انقدر اصرار دارند تفاوت قومی ایجاد کنند؟
به اعتقاد من هیچکدام از این دو تا تصویر اتفاقی نیست. نه داخل کشور بدون پرچم نه خارج کشور با پرچم و پسوند ملی گرایی. به طور مثال من معتقدم در خارج کشور ناسیونالیسم و جریانات خشن دست راستی جلو دار ندارند. یعنی محیط فکری و سیاسی نیست که جلویشان را بگیرد. در داخل کشور یک نیروی فکری با پشتوانه طبقاتی و اجتماعی جلویشان را گرفته دیوار بتونی عقیده و نظر را مقابلشان بالا برده است. هیچ چیزی در این دنیای سیاست اتفاقی نیست.
۴. به اعتقاد من یک دلیل استرس جریان راست و رگه پرچم پرست آن همین است که نمی توانند هیچ جوری به کف خیابان در داخل وصل شوند، پروژه سیاسیشان را نقد کنند. آنها انتظار داشتند این انقلاب حداقل با دو‌تا شعار به آنها علامت بدهد ولی در خماری ماندند و علامت نداد. در خارج کشور هم جز تحمیل قلاده پرچم روی تظاهرات ها نه فراخوان دهنده هستند نه سخنرانانش، نه در عرصه بین المللی چهره شدند. برای همین بدجوری ناراحتند. برای همین زوم کرده اند در خارج حامد اسماعیلیون را بکوبند و از میدان بدر کنند. اینها با نفس خود انقلاب کاری ندارند. ۴۳ سال گفتند انقلاب یعنی فتنه! ( فرح پهلوی در روزنامه لیبراسیون) انقلاب یعنی خشونت و اغتشاش. ۴۳ سال چشم مردم را به کاخ سفید دوختند. الان که مردم بلند شدند، اصلن دیگر سوخت و ساز و اراده و مکانیسم دخالت در کف خیابان را ندارند. برای همین در خارج هم خیابان را کس دیگری برد. تاکید بر پرچم به خاطر تاریخ و غیرت ملی و اینها نیست. پرچم قرار است خلاء وجود اینها و عبور از اینها را بپوشاند. به قول یکی از دوستان انقدر به مردم این حرف را فروختند که پرچم علامت اتحاد ماست. الان زیر پرچم شیر خورشید دارند اتحاد سیاسی مردم را می شکنند، حامد اسماعیلیون را می کوبند. آخرش هم در خارج حامد باعث اتحاد شد، بدون پرچم!
۵. داخل کشور اگر یک عدد پرچم بلند کرده بود پروسه سلبی علیه حاکمیت قیچی شده بود. اول از همه خود جنبش ناسیونالیستی به جان هم می افتادند. ناسیونالیسم کرد علیه پرچم شیر خورشید، ناسیونالیسم عرب علیه ناسیونالیسم مرکز. سنندج علیه تهران، تهران علیه بلوچستان. سگ صاحبش را نمی شناخت. اولین نتیجه همچون درگیری که الان شهرام همایون به نمایندگی از سلطنت طلبان و میهن پرستان به خارج کشور تحمیل کرده است، اتحاد نبود، دروغ می گوید، پرچم باعث افتراق حتی در خود جنبش ناسیونالیستی می شود. در داخل کشور نتیجه پیشبرد این سیاست، جنگ داخلی به جای انقلاب بود. در عرض دو روز با ارتش و سپاه جمعش می کردند با یک میلیون کشته و زخمی. شاید هم جنگ داخلی بستر ایجاد می کرد برای کودتای ارتش به نفع آلترناتیو راست. این یک سوال جدی است. چون تصمیم داخل کشور به انقلاب منجر می شود. تحمیل پرچم باعت عروج قوم گرایی و افتراق و جنگ داخلی می شود. نیروهایی که اولی را پیش می برند با نیروهایی که دومی را پیش می برند متفاوتند. جنگ داخلی به تزهای رضا پهلوی برای « فروپاشی کنترل شده» و ایفای نقش ارتش و بدنه حکومت فعلی نزدیکتر است.
در برلین هم فقط اراده مردم نبود که عامل جلوگیری از درگیری بود. طوری که پرچم شیر خورشید و اوجلان و غیره از کنار هم رد شدند بدون اینکه به هم چاقو بزنند. از پلیس آلمان می ترسیدند. آدم همانجا از خودش می پرسید الان اگر همین تظاهرات در تهران بود چه می شد؟ دوستانی که آنجا بودند می دانند یارو بلند گوی بزرگ آورده بود پشتش شعار داد ما عرب نیستیم ایرانی هستیم! مردم بلافاصله اعتراض کردند. مجبور شد معذرت خواهی کند. ولی همین آدم در تهران عذرخواهی نمی کرد. ببینید نمونه هایش را. شهرام همایون در دل دمکراسی غربی از تلویزیون فراخوان می دهد گلشیفته را بزنید. به نظر من نسل جوان ایران هوش سیاسی دارد جلو این روند را در داخل از همان اول گرفت. در خارج کشور اپوزیسیون وا داد. اصلن بخشی از چپ خودش پرچم به دست شد.
دومین اثر تحمیل این تصویر به داخل کشور این بود که اگر حتی یک شهر پرچم برمی داشتند، شعار رضا شاه می دادند، مسئله زن کنار می رفت. مسئله کارگر کنار می رفت. اصلن انقلاب کنار می رفت. اینجوری نیست که گویا انقلاب می تواند ملی باشد. این حرف حرف مفت است. یا انقلاب زن زندگی آزادی می شد. یا جنگ داخلی می شد.
۶. اگر این انقلاب به فرض محال رنگ ناسیونالیستی و ملی داشت حتی یک ثانیه بین المللی نمی شد. یک تک نفر در دنیا نمی رفت از مردم دفاع کند، به قول آن جوان سنندجی در کانادا اگر جرئت دارید شعار مرد، میهن، آبادی را جلو جهان بگذارید ببینید کی از شما در خاورمیانه دفاع می کرد. آنهم در کشورهای غربی که الان میهن پرستانش و ناسیونالیست هایش سلام هیتلری می دهند.بشریت متمدن از آنها رویگردان است. این انقلاب برای پیروز شدن احتیاج دارد به همبستگی جهانی. برای همین این انقلاب تصمیم گرفت در داخل کشور دست بر قضا برای پیروزی شکل و شمایل و مسئله محوری و شعارهای خود را با مدرنترین و پیشروترین دغدغه های غربی یک کاسه کند. عروج مسئله زن ما را نجات داد. جهانی کرد. خواننده غربی ترانه “برای…” شروین را می خواند اشک از چشمانش سرازیر شده می گوید این چه انقلابی است که دغدغه هایش شبیه من است. به آزادی زن فکر می کند. به کودک زباله گرد و حتی به انقراض حیوانات و‌درختها و محیط زیست. ما کافی بود گذشته پرستی کنیم، کافی بود میهن پرستی کنیم. کافی بود روی این خط برویم، روز اول با انزوای جهانی شکست خورده بودیم. ( به این برمیگردم که اتفاقن ناسیونالیست ها دنبال همینند).
لذا اینطوری نیست که خفقان نگذاشته ملی باشند. آدم متوجه یک نوع هوشیاری و اراده سیاسی جوان در انقلاب داخل کشور می شود.
۷. ملی گرایی در انقلاب ۵۷ نقش بسیار عظیمی ایفا کرد. ملی گرایی در انقلاب ۵۷ با اسلام و آخوند رفت. کلمه استقلال فرزند این ازدواج موقت است. وقتی قدرت را گرفتند گفتند ما علیه شرق و غرب و کل امپریالیستیم. الان باید برویم به جای کارخانه تولید اتومبیل، آفتابه مسی بسازیم. ملی گرایی و ناسیونالیسم ایرانی در سال ۵۷ با خمینی رفت. صندلی زیر پای عروج آن گذاشت. بخش ساقط شده از سلطنت تا مدتها ساکت بود.
الان ناسیونالیسم ایرانی یک پای جدال بر سر آینده ایران است. منتهی در این جدال پایه اجتماعی کف خیابان را ندارد. در حالی که در انقلاب ۵۷ با اسلام خودش را به کف خیابان رساند. الان آدم ۲۰ ساله آن مملکت شانه بالا می اندازد می گوید جغرافیا من را محدود می کند. شماها ۴۳ سال به اسم میهن اسلامی مرزها را روی من بستید. ولم کنید من می خواهم با جوان پاریسی و لندنی دوست باشم. انقدر طوق پیرمردهای لس انجلس را گردن من نیندازید. جوان بیست ساله ایرانی در اینستاگرام به دغدغه پرچم این جنبش می خندد و شعار می دهد که « چو ایران نباشد به تخمم که نیست. میرم جای دیگه زمین قحط که نیست» این غول بلند شده اینطوری را چه جوری کسی می خواهد در شیشه وطن پرستی کند؟ بردن تصویر خارج کشور و تحمیل آن به آتیه این انقلاب در داخل، جواب جنبش راست است.
۸. در سال ۵۷ ملی گراها دور خمینی جمع شدند. تسمه اتحادشان ضدیت با امپریالیسم بود. اینجوری شعار استقلال را به آن انقلاب انداختند. در حالیکه مردم هیچ دشمنی با هیچ کشوری نداشتند. این بار پلتفرم ملی گرایی فرق می کند. ببینید انقلاب ایران برای هیچ دخالتی در جهان بلند نشده. مردم خیلی ساده برای خودشان آزادی، رفاه و زندگی می خواهند. ولی مسئله این است این انقلاب در جایی شروع شده که دور تا دورش را اسلام و ارتجاع ضد زن و ضد کارگر محاصره کرده است. همین الان اردوغان می لرزد چون داشت سکولاریسم ترکیه را پس می گرفت. همین الان شیوخ عرب خواب ندارند چون شما وقتی در تهران حجاب می سوزانی، دیگر نق و نوق بن سلمان در عربستان سعودی برای حق گواهینامه زنان شوخی محسوب می شود. ناسیونالیسم ایرانی می خواهد به اردوغان علامت بدهد که نگران نباش من با پرچم و اعلام شرایط اضطراری دفاع از میهن جمعش می کنم. فوقش یکی دو تا حجاب سوزاندند، می رویم سراغ میهن پرستی، دست را عوض می کنیم. می رویم سر میهن پرستی یک هجوم ضد اسلامی عمیق در خاورمیانه را مانع می شویم.
۹. در خارج کشور این تصویر نخواهد ماند. همین الان آدم معمولی که در برلین پرچم دستش دادند و تصورش این بود بابا ماها همه می خواهیم حکومت را بیندازیم مشکل پیدا کرده، می گوید چرا من را بر سر دو راهی یا پرچم یا حامد اسماعیلیون گذاشتید؟ آدم معمولی به عملکرد سیاسی ناسیونالیسم و پرچم نگاه می کند، می ترسد. این تصویر مردم را می ترساند که شما مثل گلشیفته حتی جرئت نکنی بگویی می دانی چیست من اصلن یک پرچم سفید رنگ با عکس یک زن می خواهم. ایرانی ها خیلی حسابگرند، طرف پیش خودش حساب می کند می گوید من را بگذاری در معرض انتخاب اینکه یا حامد اسماعیلیون یا پرچم؟ تویی که می بازی. چون این آدم صد هزار نفر را آورده در خیابان تازه خود تو با فراخون او آمدی در خیابان پرچم چرخانی کنی. پس به درد من نمی خورد. اگر پرچم تو باعث شکل گیری یک گروه “کوکلاس کلان” علیه زنان، علیه دگر اندیشان، علیه فعالین سیاسی است، داری در واقع علیه نیمه دیگر انقلاب که پرچم بلند نکرده هم بسیج می کنی. پس آقا من نیستم.
مردم ایران در داخل و خارج فهیمند. طرف می بیند که تو نشستی علیه حامد اسماعیلیون پاپوش دوزی می کنی، بعد از الان می خواهی دولت موقت درست کنی با فرماندهان ارتش و بخشی از بدنه خود این نظام! به آنها فحش نمی دهی. پشت همین پرچم از الان داری آنها را جلو جلو می بخشی و فراموش می کنی. بعد به حامد، به گلشیفته، به چپ ها به هر کسی جنبش تو را نپذیرفته، بد و‌بیراه گفته خط و نشان می کشی.
ورق در خارج کشور برمی گردد. ورق همینجوری خودبخود برنمی گردد. باید یک وجدان سیاسی فهیم و عاقل بلند شود، یک پرچم فکری غیر ایدئولوژیکی که مردم حرف حسابش را بفهمند، این جریان را نقد کند، تصویر دو نیمه این انقلاب را به نفع تصویر داخل کشور یکی کند.
منبع: شب نشینی هالو (محمد رضا علی پیام- هالو) https://zil.ink/Mrhalloo
هر زمان که صحبت پرچم شیر و خورشید به میان مى آید گفته مى شود این ربطى به رژیم پهلوى ندارد و از دیر زمان پرچم ایران زمین بوده.
خوب بوده که بوده،سوال اینجاست که آیا من نوعى به وجود این پرچم افتخار مى کنم؟
براى من نظاره گر، این پرچم نماد درنده خوئی و شقاوت است آن هم با یک شمشیردر دست چه پیامى براى جهانیان دارد؟ صلح و دوستى؟
در زمانه ایی که شعار زن زندگى آزادى سر داده مى شود وجود پرچم با یک حیوان که مذکر و مونث آن متفاوت است و آن شمشیر داعشى در دست براى من ایرانى جزو احساس شرمندگى حس دیگرى نمى دهد.