کمیته های صیانت از دانش آموزان و مدرسه در کنار سایر لایه ها و بخش‌های جنبش اخیر پیگیر خلق دمکراتیک بدیلی سرشار از آزادی و برابری و نفی هرشکلی از سلسله مراتب و ستم در جامعه است. گام موثر برای تحقق بخشیدن به چنین افقی تکثیر کمیته های صیانت از دانش آموز و مدرسه است. پس پیش به سوی تشکیل کمیته صیانت از دانش آموز و مدرسه در مدارس سراسر ایران!
سانتور یا قنطورس موجودی افسانه ای در اساطیر یونانی ست با سر و دست و بالا تنه‌ی انسانی و بدن و چهار پای اسب. در ادبیات سیاسی مدرن سانتور چهره دولت و حاکمیتی سیاسی‌ست که به مدد سر و بالا تنه (یعنی توان ایجاد رضایت در اتباع) و نیز بدن و چهار پای اسبش (یعنی ابزار زور و سرکوب) ماندگاری و تداومش را تضمین میکند.
آنچه امروزه در ایران قابل روئیت است دولت به مثابه سانتوری ست بی سر و بالا تنه که تنها به کمک چهار پای اسب مانندش یعنی زور و خشونت عریان می‌کوشد بقا و تداومش را حفظ کند. جنگ پرشدت پلیسی برعلیه جامعه، جرم انگاری هرنوع اعتراض و مقاومت و تشدید فرهنگ قساوت بیانگر بی سر شدن سانتور حاکم برجامعه ایران است.
دهشت ناشی از این بی سر شدن و ترس ناشی از فوران خشونت اعمال شده توسط حاکمیت و نفرت ناشی از ترور دولتی در جریان نباید باعث شود خشونت ساختاری و نامرئی تر نظم مسلط از دیده پنهان بماند، چراکه ندیدن و عدم شناخت ابعاد خشونت ساختاری موجود، جنبش مقابله با سرکوب و ناتوان سازی جامعه را به اهدافی تقلیل گرایانه و محدود رهنمون می سازد. خشونت ساختاری ناشی از نظم سیاسی -اقتصادی حاکم نه تنها عامل اصلی بی سر شدن سانتور و فوران ترور دولتی بلکه عامل به تاراج بردن ثروت جامعه و بهره کشی از نیروی کار و علت تهدید جدی اقلیم و زیست بوم ایران است.
نیک می دانیم رویه‌های مذکور چه هزینه های گزافی نیز به نهاد آموزش در ایران تحمیل کرده است: کاهش مداوم بودجه آموزش و پرورش، خصوصی سازی و کالایی شدن گسترده آموزش و تشدید نابرابری های اجتماعی به میانجی این سیاست ها، افت شدید کیفیت آموزشی، تحمیل محتوای ایدئولوژیک و ناکارا به جان و روح دانش آموزان و سونامی کمبود معلم و نیروی انسانی… گوشه هایی از تداوم تجلی خشونت ساختاری حاکم در عرصه آموزش در کنار سایر فرآیندهای به یغما بردن زندگی اکثریت جامعه ایران است.
اما آنچه در این مرحله و در جریان خیزش انقلابی ماه های اخیر بدیع و نو بنظر می رسد ترکیب و تداوم شدیدتر خشونت ساختاری به همراه جنگ پرشدت پلیسی و جرم انگاری از هرگونه مقاومت و کنش اعتراضی در مدرسه و سایر فضاهای جامعه است. حمله با گاز اشک آور به فضاهای آموزشی، تهدید و بازداشت معلمان و دستگیری گسترده دانش آموزان و کشتن هر روزه‌ی آنها نمایانگر فوران سیاست و فرهنگ مبتنی بر شقاوت و قسمی سیاست مبتنی بر مرگ برای اداره و حکمرانی جامعه است. از دید ما این مسئله نه امری استثنایی، مقطعی و زودگذر بلکه روند تبدیل استثنای سرکوب عریان و کشتار وسیع به قاعده و روال مسلط بر سپهر حیات جامعه ایران است.
در این میان واضح و عیان است جنبش معلمان در سالیان اخیر در تقابل با روندهای بهره‌کشانه از نیروی کار و نیز ویرانی نهاد آموزش بدست حاکمیت، مقاومت جانانه و سراسری را در قالب ها و فرم‌های اعتراضی مختلف نظیر تحصن، تجمع و… سازماندهی کرده است.
ضمن ستایش از روندهای مبارزاتی پیشین جنبش معلمان براین باور هستیم که در برهه کنونی و در جریان خیزش سراسری اخیر شکل ها و فرم های مبارزاتی قبلی نیازمند تکمیل و تقویت به وسیله آفرینش شکل‌های جدید باهم بودن و کانون‌های مقاومت و مبارزه نوین است. بر این اساس، ضمن تاکید بر ضرورت تشکل یابی و سازماندهی در تمام سطوح جامعه معتقدیم برای حفاظت از جان دانش آموزانمان باید در سطح مدارس و در قالب کمیته‌های صیانت از دانش آموزان و مدرسه متشکل شویم. روشن است ما معلمان بدور از ادعاهای ماجراجویانه و در مسیر حفاظت از دانش آموزان جز ساختن سپری از بدن‌هایمان برای مقابله با باتوم سرکوب و تیر کشتار نیروی تحول خواه دانش آموزی ابزار دیگری در اختیار نداریم. همچنین براین باوریم که کمیته صیانت از دانش آموزان و مدرسه صرفاٌ سپر انسانی و دفاعی معلمان در مقابل حملات و تهاجمات سازمان یافته نیروهای سرکوبگر نیست، بلکه معتقدیم که این کمیته ها می توانند محملی باشند برای به یادآوردن تمام مبارزات قبلی و جمع بندی درس های اخذ شده از مقاومت های پیشین و نیز تقویت روحیه همبستگی در راستای مبارزه برای مطالبات به حق معلمان و نیز فضای برای اندیشیدن به و مبارزه با ابعاد مختلف خشونت ساختاری حاکم بر جامعه.
ما پیشتر اعلام کرده بودیم صنفی سیاسی ست اما امروزه و در شرایط حساس کنونی اعلام می کنیم صنفی نه تنها سیاسی ست بلکه همگانی نیز هست. روند مبارزات و جان سختی مناسبات حاکم به ما آموخته است که رهایی صنفی بدون رهایی همگانی میسر و ممکن نیست. مبارزه و تشکل یابی و سازمان یابی ما در سطح مدارس بستری برای رشد و تقویت چنین چشم اندازی ست.
کمیته های صیانت از دانش آموزان و مدرسه در کنار سایر لایه ها و بخش‌های جنبش اخیر پیگیر خلق دمکراتیک بدیلی سرشار از آزادی و برابری و نفی هرشکلی از سلسله مراتب و ستم در جامعه است. گام موثر برای تحقق بخشیدن به چنین افقی تکثیر کمیته های صیانت از دانش آموز و مدرسه است. پس پیش به سوی تشکیل کمیته صیانت از دانش آموز و مدرسه در مدارس سراسر ایران!
کمیته های صیانت از دانش آموزان و مدارس
پیشنهاد میکنم از کلمه ی صیانت که بارها ج.ا. ب با محتوایی فریبکارانه به کار گرفته استفاده نکنید. دروغ های آنان را تداعی میکند. محافظت، حمایت و یا پشتیبانی شاید مناسب‌تر باشد.
روی سخن‌ام به نویسندگان این بیانیه است.
مخاطبان این بیانیه چه کسانی هستند؟ دانش‌آموزان، والدین آنها، عموم مردم، یا گروه‌های روشن‌فکری؟ باید عرض کنم که اگر به مساله مخاطب اصلا اندیشیده شده باشد، این نثر و شیوه نگارش مناسب هیچ یک از مخاطبان بالا نیست.
هدف از این بیانیه اعلام موجودیت چیست؟ هدف هرچه که می‌خواهد باشد، همین قدر خاطرنشان شوم که آن لابه‌لای این همه کلمات و جمله‌های اجتناب‌پذیر گم شده است.
گفته شده است که در هر نوشته‌ای ملاحظاتی باید در نظر گرفته شود. اول تناسب نثر و موضوع. دوم رعایت ایجاز(اندیشیدن به وقتی که خواننده باید صرف هر نوشته معینی بکند) سوم هر نوشته‌ای باید جامع و مانع باشد(دربرگیرنده هرآنچه برای فهم موضوع ضروری است و مانع از هرآنچه که نبود آن هیچ آسیبی به فهم موضوع وارد نکند)