چه نباید کرد؟ به ایرانیان مهاجری که هم با جمهوری اسلامی و هم با مداخله جویی قدرتهای خارجی مخالفند – سهراب مبشری

این یک دروغ محض است که انقلابیون در ایران،‌ چشم به راه آلترناتیو برون مرزی اند. هیچ کس نمی تواند حتی یک مورد نشان دهد که مبارزان حاضر در صحنه اعتراضات در ایران، خواستی از کسی در بیرون مرزهای ایران طرح کرده باشند. چه ملاحظه ای می تواند مانع طرح چنین خواستی از سوی  کسی شود که بدون ترس از گلوله، دیکتاتوری را به صدای بلند به چالش می کشد؟

در حالی که خطر اعدام،‌ شماری از جوانان ایرانی بازداشت شده در جریان خیزش بیش از دو ماهه را تهدید می کند،‌ برخی از نیروها و سلبریتی های ایرانی در خارج از کشور به جای تمرکز بر تلاش بر خواست های ملموس از جامعه جهانی، مانند لغو مجازات اعدام و آزادی زندانیان سیاسی در ایران، مشغول ساختن آلترناتیو برای حکومت جمهوری اسلامی اند.

آشکارترین بیان این اولویت را خانم علی نژاد در مصاحبه اخیر با ایران اینترنشنال بروز داد، مصاحبه ای که پس از دیدار او با امانوئل ماکرون رئیس جمهوری فرانسه انجام شده است. خانم علی نژاد گفت وقتی از ماکرون خواستار حمایت بیشتر شده، ماکرون از او پرسیده است اپوزیسیون متحد داری یا نه؟ علی نژاد افزود با این سئوال ماکرون به این نتیجه رسیده است که بلند کردن صدا به اعتراض دیگر کافی نیست و باید در ارتباط با سران کشورهای دیگر نماینده ای داشت.

مخاطب این نوشته کیست؟

نوشته حاضر،‌ خطاب به طرفداران پر و پا قرص بقای جمهوری اسلامی نیست. آنها تکلیف خود را با خیزش جاری در ایران روشن کرده اند و آن را در ردیف به اصطلاح انقلاب های مخملی طرفداران غرب در کشورهای دیگر قرار می دهند. اتفاقا در این مورد، هواداران جمهوری اسلامی و امثال علی نژاد (یعنی محور علیزاده – علی نژاد) یک نظر دارند: خیزش در ایران، شاهکار انترناسیونال طرفداران غرب است که از روسیه تا نیکاراگوئه، از چین تا ایران، از کوبا تا کره شمالی کمر همت به نابودی حکومت های دشمن غرب بسته است. خانم علی نژاد در مصاحبه اخیرش مدعی شد که مبتکر تشکیل چنین انترناسیونالی شده است.

این نوشته همچنین مزاحم وقت طرفداران پیوستن ایران به بلوک غرب نمی شود و نگارنده همین جا از این گروه می خواهد خود را مخاطب نبینند و به سراغ مطالب مورد علاق خود بروند.

و مهمتر از همه،‌ این مقاله خطاب به مبارزان درون کشور نیست. نگارنده به این دلیل که در خارج از کشور است، به خود اجازه نمی دهد که به مردمی که جان بر کف،‌ به مصاف دشمنی غدار و خونریز در هیأت رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی رفته اند، به کسانی که متجاوز از دو ماه با دست خالی در برابر گلوله سینه سپر کرده اند، به زنان شجاعی که علیرغم آگاهی از تک تیراندازان قاتل، پس از نزدیک به ده هفته هنوز بلندتر از جمعیت معترض قرار می گیرند و پای اعتراض می کوبند، راه نشان دهد. مبارزان درون کشور هم چشم به هیچ رهنمودی از برون مرز ندارند. من فقط آنها را می ستایم.

خطاب این مقاله،‌ به آن افراد و جمعیتها و گروه ها در جامعه ایرانیان برون مرزی است که هم با جمهوری اسلامی و هم با مداخله جویی قدرتهای خارجی در ایران مخالفند.

انقلابیون در ایران چشم به راه آلترناتیو برون مرزی نیستند

این یک دروغ محض است که انقلابیون در ایران،‌ چشم به راه آلترناتیو برون مرزی اند. هیچ کس نمی تواند حتی یک مورد نشان دهد که مبارزان حاضر در صحنه اعتراضات در ایران، خواستی از کسی در بیرون مرزهای ایران طرح کرده باشند. چه ملاحظه ای می تواند مانع طرح چنین خواستی از سوی  کسی شود که بدون ترس از گلوله، دیکتاتوری را به صدای بلند به چالش می کشد؟

بر عکس، بارها از فعالان خیزش در ایران شنیده ایم که گفته اند طرح این سئوال که جمهوری اسلامی برود تا چه کسی بیاید، بی معنی است. نسل به میدان آمده در ایران، می خواهد سرنوشتش را به دست خود بگیرد. حتی یک نمونه هم نشنیده ایم که یک انقلابی حاضر در صحنه نبرد جاری در ایران، حتی خواهان حمایت پشت جبهه ای ایرانیان خارج از کشور شود، تا چه رسد به این که چشم به یک آلترناتیو حکومتی شکل گرفته به ابتکار ایرانیان مهاجر دوخته باشد.

این دروغ که صف مقدم انقلاب در ایران منتظر این است که رضا پهلوی یا مسیح علی نژاد یا شورای مدیریت گذار یا فرشگرد یا ققنوس و غیره نمایندگی انقلابیون ایران را در خارج بر عهده بگیرند و وارد مذاکره با سران کشورهای خارجی شوند،‌ فقط و فقط ساخته و پرداخته سرقفلی داران همین دکانهاست.

این دروغ ها را برای این سرهم می کنند و به مدد رانت رسانه ای در قالب رسانه هایی مانند تلویزیون ایران اینترنشنال و من و تو به خورد بینندگان می دهند تا عدم برخورداری از حمایت قابل ذکر در ایران را با ارائه تصویری غیرواقعی از پایگاه خود در میان ایرانیان مهاجر جبران کنند. مهمترین استدلال آنها برای پافشاری بر آلترناتیوسازی هم اشاره به تجربه انقلاب ۱۳۵۷ است. می گویند ورود خمینی به پاریس و ارتباطاتی که از این طریق میان او و دولتهای غربی برقرار شد، رمز پیروزی او بود. چند ادعای بی پایه در این استدلال وجود دارد. نخست این که در شرح تماس های میان اردوی خمینی با نمایندگان دولت های غربی،‌ مبالغه می کنند تا نتیجه بگیرند انقلاب ۵۷ نه برخاسته از بطن جامعه ایران، که حاصل یک زد و بند و توطئه بود. دوم، نیروی سازمانده انقلاب ۵۷ را در اقامتگاه خمینی در نوفل لوشاتو خلاصه می کنند، حال آن که به اتکای یک شبکه گسترده از مساجد و تکیه ها و حسینیه ها و ارتباط آنها با بخشی از بازار در داخل ایران بود که خمینی به رهبر انقلاب تبدیل شد. و بالاخره این را نیز ناگفته می گذارند که افرادی مانند بهشتی در داخل ایران، حتی از قبل از رفتن خمینی به پاریس از طرف های مذاکرت با واسطه یا بی واسطه با غربی ها بودند.

آلترناتیوسازان امروزی، در صف انقلابیون کنونی ایران به هیچ وجه پایگاه و موقعیتی ندارند که حتی اندکی با جایگاه روحانیت پیرو خمینی در سالهای ۵۶ و ۵۷ قابل مقایسه باشد. اگر در سالهای گذشته در اعتراضاتی در ایران هر از چندی شعار رضاشاه روحت شاد شنیده می شد، از آغاز خیزش جاری نظیر آن را نشنیده ایم. در مورد نهادها و سلبریتی های مدعی رهبری – یا راهبری، به تعبیر خبرنگار ایران اینترنشنال هنگام مصاحبه با علی نژاد – نیز همین گونه است.

چرا آلترناتیو وارداتی؟

پس چرا مدعیان نمایندگی انقلاب نوین ایران در خارج، بیش از هر زمان قصد تراشیدن آلترناتیو در خارج از ایران کرده اند؟

یک عامل، خام طمعی است. ما بعضا با جماعتی نادان و بدون هیچ صلاحیت و بی خبر از الفبای سیاست و عاجز از درک ماهیت تحولات اجتماعی و سیاسی ایران و نیز نا آشنا با مناسبات قدرت در جهان امروز مواجهیم که واقعا دچار توهم شده اند و فکر می کنند در فردای ایران، در فرودگاه تهران برای آنان فرش قرمز پهن خواهند کرد. آنها حتی این قدر هم به خود زحمت نمی دهند که به همین رژیم چنج های ایده آل خود در سه دهه اخیر بنگرند. همه کسانی که در کشورهای اروپای شرقی پس از کنار رفتن احزاب کمونیست بر سر کار آمدند، در زمان حکومت این احزاب در داخل این کشورها حضور داشتند. تنها یک مورد واردات مستقیم رهبر از آمریکا به یک کشور وجود داشت و آن هم در افغانستان بیست و یک سال پیش بود، در شرایطی که مجاهدین افغان و طالبان،‌ با قساوت بی حد و حصر چهره های سرشناس حزب دمکراتیک خلق افغانستان را از دم تیغ گذرانده بودند و بین باندهای متخاصم مجاهدین، ‌موسوم به جنگ سالاران، حالت آچمز پیش آمده بود. نتیجه آوردن امثال حامد کرزای و اشرف غنی از غرب را هم سال گذشته دیدیم. این به اصطلاح روسای جمهوری، مهره هایی بی اختیار و روسای دولت هایی پوشالی از کار در آمدند که بدون حمایت آمریکا فرو ریختند و جای خود را دوباره به طالبان دادند.

حتی در عراق هم که پس از افغانستان به اشغال آمریکا درآمد، کار امثال چلبی معروف،‌ جز دلالی پر لفت و لیس نبود. در عراق آمریکا سالها مستقیما حکومت می کرد و بعد از دوره کوتاه دولت های محلل،‌ یک دولت متمایل به جمهوری اسلامی بر سر کار آمد.

وضعیت افغانستان و عراق بیست سال پیش شباهتی به شرایط کنونی ایران ندارد. حتی اگر روند تحولات در ایران مطابق میل غرب پیش رود، بسیار پیش از آن که شرایط برای فرود آمدن هواپیمای رهبران خودخوانده از واشینگتن فراهم شود، کسانی در ایران قد علم خواهند کرد که ارتباطات بسیار نزدیکتری با بورژوازی حاضر و فعال در ایران دارند و امکانات مادی آنان برای تاثیرگذاری و مصادره مبارزات مردم هم کمتر از رقبای غرب نشین نیست.

اما همه مبتکران آلترناتیو مستقر در غرب، خام و نادان نیستند. برخی از آنها به خوبی به چشم انداز و سقف امکانات خود در آینده ایران واقفند، اما با این حال سالهاست سرگرم سرهم کردن آلترناتیو برای جمهوری اسلامی اند و اخیرا بر این تلاش های خود افزوده اند. انگیزه این دسته چیست؟

فقدان چشم انداز جلوس پهلوی سوم بر تخت سلطنت یا تبدیل مسیح علی نژاد به آونگ سان سوچی ایران،‌ بدین معنی نیست که آنها یا امثال آنها پس از جمهوری اسلامی به کلی فراموش خواهند شد. نمایش پایگاه اجتماعی، هر قدر هم که با واقعیت فاصله داشته باشد، خود تا حدی زاینده پایگاه اجتماعی است. هر چه یک بنگاه سیاسی در تبعید پر رونق تر،‌ شانس آن برای به بازی گرفته شدن در آینده بیشتر. جنس یک فروشگاه و نمایشگاه آلترناتیو،  باید جور باشد. ده ها سال است از میان اردوی سلطنت طلبان تلاش بسیار صورت می گیرد که برخی چهره های با سابقه چپ را هم در ویترین به اصطلاح اتحادهای مورد نظرشان قرار دهند. این تلاشها با فعالیت داریوش همایون آغاز شد و پس از مرگ او ادامه یافت. از نظر سلطنت طلبان، شاه پدر ملت است و برخی فرزندان ناخلف نیز اگر توبه کنند و مانند رهبران حزب کارگر انگلیس سر تعظیم در برابر پدر ملت فرود آورند، تحمل خواهند شد.

این تمایل به ارائه اشانتیونی به صورت چپ سابق یا نادم، محدود به اردوی آشکار پهلوی نیست. برخی از آنها که خود سوداهای بیشتری از چاکر اعلیحضرت شدن در سر می پرورانند یا تا به حال صلاح دیده اند که به عنوان سلطنت طلب لایت و ملایم شناخته شوند، خسته نمی شوند که تکرار کنند در بساطشان جنس چپ هم هست. البته تا کنون بیش از کسانی که دیگر هیچ سنخیتی با تفکر و سیاست چپ ندارند نصیبشان نشده است.

با این حال،‌ آلترناتیو به ظاهر فراگیر، برند تجاری مناسبی برای این نمایشگاه های سیاسی است. گردانندگان این بساط ها چون در دوه دهه اخیر از هیچ، یعنی از گمنامی در عرصه سیاست، به مقام مدیران این دکان ها رسیده اند، قدر رونق بازار خود را می دانند.

بر همه اینها باید کسانی را هم افزود که لایک در اینستاگرام هم برایشان غنیمت است.

نتیجه گیری من از آنچه در فوق آمد این است: یکی از نبایدهای اصلی همین است که در دام آلترناتیوسازان خارج از کشور نیافتیم. اگر به پشتوانه سابقه مبارزاتی، حیثیتی داریم، این حیثیت را به پای شارلاتان هایی که ماکرون از آنها جنس جور طلب می کند، نریزیم. حتی اگر جمهوری اسلامی را شر مطلق بدانیم و روی کار آمدن هر حکومتی دیگر از نظر ما بدین بیارزد که همپالکی چاکران و مزدوران غرب شویم، قاعدتا باید تا کنون دریافته باشیم که کسی در ایران منتظر منجی وارداتی از خارج ننشسته است. باید پی برده باشیم که رفتن زیر پرچم آلترناتیوسازان طرفدار ناتو، چه فرصت بی مانندی به دژخیمان حاکم بر ایران می دهد که وانمود کنند در میان ایرانیان، مخالفانی جز نوکران با جیره یا بی جیره و مواجب آمریکا ندارند. باید به این نتیجه رسیده باشیم که آلترناتیوسازی به سفارش ماکرون و بایدون و شولتز و سوناک، برای جمهوری اسلامی یک مائده آسمانی است و به مبارزه علیه رژیم آخوندی در ایران لطمه می زند.

رویای همه باهم، سراب است

به همان دلیلی که نباید به مهمانی آلترناتیوسازان مستقر در آمریکا و اروپا رفت، در رویای همه با هم نیز نباید سیر کرد. این رویا، سرابی بیش نیست. آن مایی که همه با هم اند، وجود ندارد. هیچ وجه مشترکی میان عظمت طلبان شیفته امپراتوری ایران و مردم کردی که نزدیک به هشتاد سال است علیه ستم ملی مبارزه می کنند و توسط حکومت پهلوی و جمهوری اسلامی سرکوب شده اند، وجود ندارد. کسانی که اقتصاد جمهوری اسلامی را با اطلاق عنوان اقتصاد دستوری، به همان نامی می خوانند که از جانب نوکران غرب به اقتصاد برنامه ای بلوک شوروی داده شد، می خواهند در برداشتن هر قیدی از سر راه استثمار سرمایه دارانه، گوی سبقت را از جمهوری اسلامی هم بربایند. این نئولیبرالها، هیچ منفعت مشترکی با جنبش کارگری ایران، با زحمتکشانی که از بی عدالتی در جمهوری اسلامی رنج می برند، ندارند. فهم شیفتگان نظام پدرسالارانه ۲۵۰۰ ساله پادشاهی از حقوق زن چیزی نیست جز مشابه فمینیسم امثال هیلاری کلینتون و ایوانکا ترامپ و آنالنا بربوک.

چون زمینه همه با هم وجود خارجی ندارد،‌ اتحاد عمل با مدافعان مداخله امپریالیستی در ایران نیز چیزی نیست جز پیشبرد دستور کار آنان. همان گونه که نمی توان با مزدورانی مانند علی علیزاده حتی علیه جنگ طلبی ناتو اتحاد عمل داشت، با مزدوران ناتو و عربستان نیز اتحاد عمل حتی علیه جمهوری اسلامی بی معنی است. اگر همسویی علیه مجازات اعدام در ایران، برای آزادی زندانیان سیاسی و برای توقف سرکوب در خیابانهای ایران پیش آمد، این همسویی پذیرفتنی است. همان گونه که باید از هر قطعنامه مجامع بین المللی و پارلمان های غربی علیه سرکوب و اعدام و شکنجه در ایران استقبال کرد، هر کسی که بیاید و به این خواست ها بپیوندد، خوش آمده است، به شرطی که میدان مبارزه برای این خواست های بسیار مشخص را به صحنه تبلیغ برای پروژه آلترناتیوسازی تبدیل نکند.

پس نباید دیگر، این است که تحت عنوان عنوان اتحاد عمل علیه جمهوری اسلامی، میدان خودنمایی به مدافعان مداخله امپریالیستی در ایران ندهیم.

خیابانهای شهرهای اروپا و آمریکا، خیابانهای شهرهای ایران نیست

همان قدر که فعالیت و تظاهرات و تحصن و هر فرم دیگر کنش برای برانگیختن حساسیت افکار عمومی جهان نسبت به نقض حقوق بشر در ایران ضروری است، تکرار و کپی برداری از شعارهای تظاهرات در خیابان های شهرهای ایران در شهرهای اروپا و آمریکا بی فایده است. سر دادن شعار به زبان فارسی در تظاهرات خارج از کشور،‌ تقریبا در اکثر موارد اتلاف انرژی است. همان قدر که مخالفت با سرکوب و اعدام در ایران و طرح خواست آزادی زندانیان سیاسی در ایران برای مخاطب غربی قابل فهم و ملموس است، دادن شعارهایی که هیچ مخاطبی جز خود شرکت کنندگان در تظاهرات ندارد و برای هیچ کس دیگر مفهوم نیست، در اروپا و آمریکا موضوعیت ندارد. اگر هم می خواهیم به افکار عمومی غرب این پیام را برسانیم که از خواست برچیده شدن بساط حکومت فقها حمایت می کنیم،‌ باید شعارهایی به زبان کشور میزبان همراه با شعارهایی به زبان سایر جوامع مهاجر مانند کردی و عربی انتخاب کنیم. شعارها باید با توجه به فرهنگ سیاسی مترقی در کشور میزبان انتخاب شود. اگر شعاری مانند مرد،‌ میهن،‌ آبادی را مثلا به یک زبان اروپایی ترجمه و به شعار تظاهرات خود تبدیل کنیم،‌ ناظر خارجی تجمع ما را با تظاهرات فاشیستها اشتباه خواهد گرفت.

خیزش در ایران را به جنگ های سرد و گرم بین المللی ربط ندهیم

هم محور مقاومتی های توجیه کننده سیاستهای جمهوری اسلامی و هم پیاده نظام ایرانی ناتو، می خواهند چنین وانمود کنند که خیابانهای ایران، امروز صحنه یک نبرد جهانی میان غرب  از یک سو و جبهه روسیه و چین و ایران از سوی دیگر است. این یک دروغ بزرگ است. در خیزش اخیر در ایران تقریبا هیچ شعاری که به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ربط پیدا کند شنیده نمی شود. شعار نه غزه و نه لبنان تقریبا فراموش شده است. هیچ شعاری علیه روسیه و چین داده نمی شود. حتی قرار گرفتن جمهوری اسلامی در کنار روسیه در جنگ اوکرایین نیز در اعتراضات داخل ایران بی اهمیت قلمداد می شود. اگر غیر از این بود،‌ باید لااقل یک مورد حمله معترضان به همدستی جمهوری اسلامی با روسیه یا ابراز همبستگی با اوکرایین را شاهد می بودیم.

بنابراین، نباید خیزش در ایران را به جنگ های سرد و گرم بین المللی ربط داد. موضوع این خیزش،‌ تبعیض و سرکوب در ایران است. این که در آمریکا حزب جمهوریخواه از سلطنت طلبان برای تحت فشار دادن دولت بایدن به خاطر مذاکرات هسته ای با جمهوری اسلامی استفاده می کند، یک موضوع سیاست داخلی آمریکاست. مبارزان داخل ایران، حتی یک خواست مانند تحریم جمهوری اسلامی یا قطع مذاکرات هسته ای یا هیچ خواست دیگری که مخاطب آن دولتهای خارجی باشد طرح نکرده اند. طرح چنین خواست هایی آن هم با ادعای نمایندگی مردم ایران، سوء استفاده از نام انقلاب نوین ایران است.

فراخوان به جانفشانی از کنار گود؟

با دست خالی ایستادن در برابر ماشین سرکوب تا دندان مسلح، نمی تواند تحسین ما را برنیانگیزد. اما فرق است میان این ستایش و فراخوان به جانفشانی از کنار گود، از محیط امن اروپا و آمریکا. دعوت به نبرد مرگبار از زبان کسانی که در اروپا و آمریکا نشسته اند همان قدر زشت و مشمئزکننده است که مردم معترض را مسئول برخوردهای خشونت آمیز قلمداد کردن.

در این مورد نیز روایت معیوب جبهه طرفدار آمریکا و طرفداران جمهوری اسلامی با هم تلاقی می یابد. علی علیزاده و دوستان اطلاعاتی اش در مصاحبه با فدایی خلق دهه ۵۰،‌ رقیه دانشگری، سئوال های توأم با این القا طرح می کنند که مسئول مرگ بیش از ۴۰۰ قربانی سرکوب، متوجه معترضان است. جان بولتون هم در مصاحبه با بی بی سی، خط را برای کسانی که فکر می کند از او حرف شنوی دارند ترسیم می کند. بولتون با کمال وقاحت ادعا می کند فیلم هایی از حمله مسلحانه معترضان به مأموران جمهوری اسلامی دیده است،‌ و با حماقت مختص راست افراطی آمریکا می افزاید اگر قانون اساسی ایران نیز مانند قانون اساسی آمریکا حق داشتن سلاح را به رسمیت شناخته بود،‌ تا کنون جمهوری اسلامی سرنگون شده بود. قاضی صلواتی می تواند برای صدور احکام اعدام از جان بولتون به عنوان شاهد دعوت کند.

ما در خارج از ایران هیچ صلاحیت و نیز هیچ توجیه اخلاقی نداریم که از مردم داخل ایران بخواهیم بر آنچه از دلاوری و فداکاری از خود نشان داده اند، بیافزایند. ما حتی این صلاحیت را هم نداریم که از مردم ساکن ایران بخواهیم برای کاستن از خطر علیه مبارزان حاضر در صحنه،‌به آنها بپیوندند. این توجیه نیز مانند همه توجیه های دیگر برای کنار گود نشستن و فراخوان به خطر کردن، ناپذیرفتنی است. مردم ایران نیاز به تشجیع از آن سوی مرزها ندارند. آنها به تصمیم خود به مصاف مرگ رفته اند و هیچ کس از خارج اجازه دخالت در حدود اجرای این تصمیم ندارد. این تصمیم مردم داخل ایران است که به مأموران جمهوری اسلامی مانند آن موردی که چند روز پیش دیدیم گل بدهند یا به سمت آنها سنگ پرتاب کنند.

چه باید کرد؟

از نبایدهایی که در بالا آمد نباید به غلط این برداشت شود که باید دست روی دست گذاشت و تنها از دور نظاره گر خیزش در ایران بود. رساندن پیام حمایت ایرانیان خارج از کشور به مبارزان در ایران،‌ کاری است ضروری. در مواردی مشخص، حتی تظاهراتی با شعارهایی فارسی که مایه دلگرمی انقلابیون در ایران شود،‌ کارساز است، به شرطی که با تدارک رسانه ای و تبلیغاتی لازم همراه باشد. اگر قرار است پیام یک گردهمایی به ایران برسد،‌ باید کاری کرد که واقعا چنین شود.‌ تصویر یک دسته کوچک که در همان جمع کوچک هم نمی داند چه می خواهد، به درد کسی در ایران نمی خورد. تکرار تظاهرات بزرگی مانند آنچه در برلین روی داد به علت پراکندگی جغرافیایی جمعیت ایرانی آسان نیست. اما طرح پیوسته موضوعاتی که می تواند توجه افکار عمومی بین المللی را به سرکوب در ایران جلب کند،‌شدنی است، هر چند پیگیری و تداوم می طلبد.

در تاریخ معاصر مبارزات سیاسی جامعه برون مرزی ایرانیان، نمونه های بسیار موفقی از چنین پیگیری و تداومی وجود داشته است. مهمترین نمونه، فعالیتهای کنفدراسیون دانشجویان ایرانی در اروپا و آمریکا در سال های دیکتاتوری محمدرضاشاه است. کنفدراسیون نقش پشت جبهه مبارزات داخل ایران را ایفا می کرد. فعالان و مسئولان کنفدراسیون، ادعای رهبری مبارزات درون کشور را نداشتند، اما کنفدراسیون در یاری رساندن به این مبارزات از طرق مختلف عمل می کرد و سهم مهمی در رساندن صدای مبارزه به جهانیان داشت. از هنگام تظاهرات گسترده کنفدراسیون در اعتراض به سفر شاه به آلمان در خرداد ۱۳۴۶، سفرهای رسمی شاه به کشورهای محل فعالیت کنفدراسیون با دردسر زیادی برای دولت های میزبان همراه بود. با این که دولتهای غربی پشتیبان مطمئن رژیم شاه بودند، فعالیت پیگیر کنفدراسیون و ارتباط آن با نیروهای آزادیخواه و چپ در کشورهای غربی، چهره واقعی رژیم سرکوبگر شاه را به جهانیان نشان داده بود. هر دانشجوی ایرانی که وارد شهرهای محل فعالیت کنفدراسیون می شد، غیرممکن بود که به نحوی با حضور کنفدراسیون تماس نیابد. کنفدراسیون فعالیتهای صنفی و سیاسی دانشجویی را تلفیق می کرد. علیرغم بحثهای گاه تند میان اعضای کنفدراسیون و نیز بین کنفدراسیون و سایر گروه ها، این اختلافات مانع فعالیتهای عملی نمی شد،‌ فعالیتهایی مانند محکوم کردن اعدامها، افشای شکنجه در زندانهای ایران، به راه انداختن کارزار برای نجات جان محکومین به اعدام، واداشتن نهادها و رسانه های بین المللی برای اعزام نماینده به ایران و طرح سئوال در عرصه حقوق بشر.

کنفدراسیون در انتقال نوشته های مبارزان داخل ایران به خارج و انتشار آن نیز فعال بود. بسیاری از نوشته های مبارزان داخل ایران،‌ نخست در خارج از ایران توسط کنفدراسیون و سایر گروه های پشتیبان مبارزات ایران منتشر می شد و به صورت جزوه هایی با حروف ریز روی کاغذ نازک به ایران باز می گشت.

همفکری با مبارزان داخل ایران از طرق مطمئن و به شرطی که از موضع درس دادن و به منبر رفتن نباشد، و به خواست و ابتکار از داخل ایران صورت گیرد،‌ مفید است. سازمان چریکهای فدایی خلق ایران اساسا در مرزبندی با حزب توده ایران شکل گرفت،‌ اما قدردانی حمید اشرف رهبر فداییان از ترجمه کاپیتال مارکس به فارسی توسط ایرج اسکندری دبیراول وقت حزب توده ایران به یاد مانده است. پیشرفت تکنولوژیک و رسانه های جدید،‌ امکانات همفکری و تبادل نظر میان داخل و خارج از ایران را افزایش داده است. اگر از این امکانات با رعایت تدابیر امنیت سایبری استفاده شود، گفتگو میان مبارزان داخل کشور و پشتیبانان آنها در خارج از کشور می تواند نقش موثری هم در آشنا کردن مبارزان داخل با جو سیاسی جامعه مهاجران ایرانی،‌ اوضاع سیاسی و اجتماعی در سایر کشورهای سرمایه داری،‌ استفاده از تجارب این کشورها و نیز رساندن صدا و تجربه مبارزات ایران به کشورهای دیگر ایفا کند.

عرصه برای فعالیت بسیار است، اگر هر کس جایگاه خود را بداند و در همین جایگاه به پیشبرد مبارزه در ایران یاری رساند.