تیم ملی فوتبال ایران که اکثریت مردم ایران، آن را تیم ملاها یا تیم جمهوری اسلامی می نامند، در نبرد با تیم ملی انگلستان بزرگترین شکست تاریخ فوتبالی خود را متحمل شد. این تیم که در انتخابی ضدمردمی، جمهوری اسلامی و سرکوبگران مردم و قاتلان مهساها و نیکاها و کیان ها را بر مردم ایران ترجیح داد بود، آمده بود تا با به اصطلاح یک تاریخ سازی، شکست واقعی خود درمقابل مردم ایران را به فراموشی بسپاراند.
عکس العمل های ویران کننده مردم در روزهای اخیر و طرد تمام عیار این تیم رئیسی پسند، جای کوچکترین شکی باقی نگذاشته بود که این تیم از کمترین حمایت مردمی برخوردار نیست. فضای مجازی سرشار از برخوردهای تلخ و ناباورانه مردم به رفتارحکومت پسند این بازیکنان بود. در تهران بنری با لکه های خون آویزان شده بود که روی آن خطاب به بازیکنان نوشته شده بود: روی خون سر نخورید. مردم نه دل و دماغ پیگیری بازی ها را دارند و‌نه تیمی دارند که آنها را در مسابقات نمایندگی کند.تماشاگران حاضر در استادیوم هم هرچند آمده بودند تا تیم کشورشان راتشویق کنند، اما با این تیم بیگانه بودند و هیچ انگیزه ای برای تشویق نداشتند. این تماشاگران زمانی مسافرت به قطر و تماشای مسابقات تیم ملی را برنامه ریزی کرده بودند که تیم ملی هنوز پابر خون کشته شدگان نگذاشته بود. هنوز به جای در کنار مردم بودن، در کنار جمهوری اسلامی بودن را انتخاب نکرده بود. هنوزبه ضیافت قاتلان مردم نرفته بود و تا کمر در مقابل آیت الله قتل عام خم نشده بود. هنور با چشم بربستن بر خیابان های خون آلودمیهن و کشته شدن بیش از پنجاه کودک و ده ها جوان،کیک شادی و شادمانی نبریده بود و عکس های طنازی و خنده و شادمانی برای دنیا نفرستاده بود. نه مردم ساکن در ایران و نه ایرانیان خارج از کشور و نه تماشاچیان حاضر در استادیوم خلیفه قطر، چشم به پیروزی و موفقیت این تیم نداشتند. این تیم پیشاپیش موفقیت و بردشان را با دست خود به باخت و شکست مفتضحانه تبدیل کرده بودند. نتیجه بازی از قبل مشخص بود. آنها سه بر هیچ به مردم خود باخته بودند و برد یا باختشان در زمین کمترین تاثیری درنتیجه باختی که در مقابل مردم داشتند، برایشان نداشت. تماشاگران که اکثریت نمادهای دادخواهی و‌اعتراض به حکومت ملایان را با خود حمل می کردند، استادیوم را به صحنه اعتراض و رساندن صدای مردم تبدیل کردند. با همه محدودیت ها و مزاحمت هایی که پلیس و نگهبانان استادیوم ایجاد کردند، پرچم های واقعی ایران با آرم و عکس های مهسا و نوشته های زن-زندگی-آزادی را به نمایش گذاشتند و بانگ بی شرف بی شرف سر دادند و در زمان پخش سرود جمهوری اسلامی، نشستند و سوت زدند. تیم ایران بدترین بازی تاریخ خود را ارائه داد و سنگین ترین شکست تاریخ حضور در جام جهانی را نیز تجربه کرد. مردمی که روزی از شکست تیمشان غمگین می شدند و از پیروزیشان میلیونی به خیابان می آمدند، از گل های مدامی که در دروازه جای می گرفت خوشحال می شدند و یا حداکثر بی تفاوت بودند. حرکت ناچیز و دیرهنگام همراهی نکردن با سرود جمهوری اسلامی توسط بازیکنان، نتوانست چهره به شدت آسیب دیده این تیم را ترمیم کند و خشم مردم را فرونشاند.کی روش بهتر از هرکسی می دانست که بازیکنان در چه جهنمی در حال بازی هستند. در میان تماشاگرانی که خودی بودند اما نه با او و با تیمش. خودی بودندبا مردم کوچه و خیابانهای خون آلود ایران و آرمانهای مهساها وکیان ها. آیا کی روش پس از دریافت رگبار گلها و در میان سوت ها وتشویق های ممتد علی کریمی، دریافته است که مرتکب چه اشتباه مهلکی شده؟ آیا دریافته است که نگاه و ارزیابی کاسبکارانه اش از برد و باخت تیم ملی، ضربه ای خردکننده به تیم تحت هدایتش زده. او که برای حضور مجدد در جام جهانی تا کمر در مقابل خواسته های حاکمان جمهوری اسلامی خم شد و تن به هر ذلتی داد، متوجه چیدمان وحشتناک پر اشتباه تیمش در مقابل مردم شده؟
او و ملی پوشان مغرور از و عده ها و پاداش های جمهوری اسلامی، اکنون طعم واقعی شکست را چشیده اند. شکستی که برای کی روش شاید فقط شکست در زمین و فرو ریختن اعتبارمربیگری اش باشد ولی برای اعضا تیم ملی، شکستی در زمین و شکستی به غایت بزرگتر و ویران کننده تر در جامعه است. مردمایران این ر‌وزها را هرگز فراموش نخواهند کرد. مردم شکست ورزشکاران در میادین ورزشی را فراموش خواهند کرد. اما این شکست رنگ دیگری دارد. مردم ورزشکاران را با شکست وپیروزیشان دوست دارند. شکستشان به سرعت فراموش می شود امانبودنشان در کنار مردم هیچگاه فراموش نخواهد شد. همانگونه که اکنون کسی به موفقیت ها و شکست های تختی و کریمی و دایی و ..در میدان های ورزشی فکر نمی کند، بلکه با مردم بودنشان و برای مردم بودنشان است که آنها را در قلب مردم جای داده است. بعد از شکست تیم ایران ویدئوهایی از شادی و پایکوبی مردم درتهران و بعضی از شهرستانها در فضای مجازی پخش شد. من به همراه ملت ایران و به ویژه فوتبال دوستان، احساس دوگانه غم و شادی باخت مفتضحانه تیم ایران را درک می کنم. این شادی برای پیروزی تیم انگلیس بر تیم ایران نیست. این شادبودن نوعی همدردی با پدران و مادرانیست که فرزندانشان کشته شدند، جوانانی که چوب و باطوم و گاز اشک آور و گلوله های ساچمه ای بر سر و رو و جسمشان فرود آمد. این شادی برای زندانیانیست که مورد بدترین آزار و اذیت ها واقع می شوند. آنها با شادی خود درکنار مردم نبودن کسانی را به چالش می کشانند که فکر می کردند فقط برد آنها در زمین فوتبال مردم را خوشحال خواهد کرد. آنها باخوشحال بودنشان به خاطر این باخت خود را در کنار مردم مبارز و زخم خوده کنار خیابان قرار داده اند. مبارزه مردم ایران پرتوان و توقف ناپذیر ادامه می یابد. میدان واقعی این مبارزه کف خیابانهای ایران است. میدان های ورزشی و هنری می توانند در پشتیبانی از میدان های عملیاتی، نقش پر رنگ و کارسازی را به عهده داشته باشند. از هرگونه اعلام پشتیبانی اعضا جوامع ورزشی و هنری باید استقبال شود. آنچه از ورزشکاران و هنرمندان و بقیه اقشاری که در صحنه و میدان خیزش حضور ندارند، انتظار می رود، حمایت است و فاصله گرفتن با سرکوبگران و قاتلان مردم ایران. می توان امید داشت که تجربه تلخ اعضا تیم فوتبال تجربه ای باشد برای بقیه ورزشکاران و هنرمندانی که یا سکوت کرده اند و یا همراه سرکوبگران هستند.
تیم فوتبال جمهوری اسلامی با خواندن سرود حکومتی و خوشحالی پس از زدن گلها و وجود بسیجی هایی مثل طارمی مورد انزجار خیلی از ایرانیان است و یکبار دیگر به مردم ستمدیده و سرکوب شده ایران نشان داد که اعضایش مشتی لمپن بی وطن هستند!!!
خواندن نوشته آقای حمید سالک «جنگ افراطیون» را توصیه میکنم .
اکثر موارد آنچه که دنبالش میگردیم ، همینجاست
ونکته دیگر اگر ما می‌توانستیم خودمان را جای دیگران تصور کنیم ، باعث میشد سعی کنیم که نسبت به آنها با احتیاطتر صحبت کنیم .
تله‌ای که ما همیشه توش می‌افتیم.