اخبار روز: شصت و نه سال بعد از ۱۶ آذر ۳۲، شانزده آذر سال ۱۴۰۱ دوباره در تاریخ مبارزات آزادی خواهانه و برابری طلبانه ی ایران به یادگار ثبت شد. شانزده آذر، سومین روز اعتصابات و اعتراضاتی که از چندی پیَش از سوی خود ِ مردم فراخوان داده شده بود، از هر نظر روز ویژه ای بود.
در این روز مردم ایران یک بار دیگر به حکومت اسلامی «نه» گفتند. یک «نه» کاملا اعتراضی و مبارزه جویانه، در شرایطی که ماشین سرکوب و اختناق هنوز به شدت بر فضای کشور سنگینی می کند.
اعتصاب های سراسری سه روزه در این روز به اوج رسید. تصاویر و گزارش ها خیابان و شهرهایی را به تصویر کشیدند که گاه حتی یک مغازه و فروشگاه در آن ها باز نبودند. این اعتصاب سراسری که بسیار موفقیت آمیز پشت سر گذاشته شد، علیرغم همه ی تهدیدها و فشارهای سیاسی – نظامی و اقتصادی حکومت برای شکستن آن، به صراحت نشان داد، انقلاب ایران از چه گستردگی و حمایت عظیمی برخوردار است و «خیابان» چه پشتیبان قدرتمندی دارد. پیش تر هم نوشتیم و باز تاکید می کنیم اعتصابات سراسری خبر از آن دارد که انقلاب ایران ریشه در اعماق دوانده و این ریشه را هیچ قدرت سرکوبی نمی تواند برکند و بخشکاند.
شانزده آذر، اوج اعتصابات و تظاهرات سراسری سه روزه در دانشگاه بود. تقریبا همه ی دانشگاه های کشور در این روز شاهد اعتصاب، اعتراض و تظاهرات بودند. دانشجویان نه تنها با شعارهای خود، بلکه با بیانیه هایی که منتشر کردند، خواست ها و انتظارات خود را به طور صریح اعلام کردند. اعلام کردند به چیزی کمتر از یک انقلاب دموکراتیک راضی نیستند، اعلام کردند مبارزه ی شجاعانه و تا پای جان آن ها مضمون و هدفی عمیقا آزادی خواهانه و برابری طلبانه دارد. دانشگاه به سنت خود وفادار ماند و با صدای رسا اعلام کرد سرنوشت خود و انقلابی که برای آن مبارزه می کند را در نزدیکی و پیوند با کارگران، معلمان، و سایر اقشار زحمتکش و تحت ستم می بیند و می داند. بیانیه ها و پیام های دانشجویی که در این روز و به مناسبت این روز منتشر شد، به اندازه ی اعتراضات، اعتصابات و مقاومت دانشجویان در برابر نیروهای سرکوب و مزدور، پرشکوه و امیدوار کننده بود.
شب گذشته تهران و بسیاری از شهرهای کشور نشان دادند که آماده و مصمم هستند با ادامه ی اجتماعات و تظاهرات خیابانی انقلاب را تا سر منزل مقصود به جلو ببرند. ده ها هزار نفر دیشب در تهران به خیابان ها آمدند، اگر نتوانستند تظاهرات عظیم و توده ای شکل بدهند، تنها به خاطر آن بود که حکومت هر چه از نیروهای سرکوبگر داشت به خیابان ها سرازیر کرد تا مانع از شکل گیری یک اعتراض عظیم خیابانی شود. مردم با حضور انبوه خود در خیابان ها، در اتوموبیل هایی که صفی طویل می ساختند و بوق های خود (سمفونی انقلاب) را به صدا در می آورند، ساعت ها مترصد فرصت مانند، هر جا که توانسته اند، گرد هم آمدند و شعارهای ضددیکتاتوری و انقلابی خود را فریاد زدند. اکنون بی هیچ تردیدی می توان گفت که تهران آماده ی اجتماعات عظیمی نظیر اجتماعات میلیونی سال ۸۸ این بار نه با هدف «پس گرفتن رای خود» که «پس گرفتن کشور خود» از حکومت خامنه ای است. نیروی سرکوب هر چقدر عظیم و وحشی باشد، نمی تواند برای همیشه این فرصت را از مردم بگیرد. هشتاد روز سرکوب بی وقفه، گلوله و ساچمه و گاز اشک آور، زندان و شکنجه گاه، کشتن و کور کردن، اعترافات اجباری، صدور احکام اعدام، در عزم مردم برای ادامه ی مبارزه وقفه ای ایجاد نکرده است، فرصت های بزرگتری به دست خواهد آمد.
مردم ایران با وحشی ترین حکومتی که تاریخ معاصر به یاد دارد روبرو هستند. آن چه در این هشتاد و دو روز انجام داده اند، در نوع خود بی نظیر است. ایران همچنان رزمنده و مصمم است، فرصت های بیشتر و پیروزی های بزرگتر در راه است.
