ده دسامبر سال ۱۹۴۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر به تصویب رسید. این اعلامیه شامل یک مقدمه و ۳۰ ماده است که طیف وسیعی از حقوق و آزادی های اساسی بشر را شامل میشود که ظاهرا همه جای جهان و همه آحاد بشر را بدون تمایز ملیت، محل سکونت، جنسیت، منشاء ملی یا قومی، مذهب، زبان یا هر وضعیت دیگری در بر می گیرد. اعلامیه جهانی حقوق بشر بر اساس اسناد موجود، رکورد ترجمه به بیشترین زبانهای دنیا را دارا است ، بنابر میشود گفت که از شناخته شده ترین اسناد سیاسی است. همه کشورها از دمکراسی های غربی تا دیکتاتوری ها به آن رای داده اند. در جلسه تاریخی ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ که این سند تصویب شد، هیچ کشوری علیه آن رای منفی نداد. اما قدرتهای جهانی همواره در پیشبرد و بر اساس منافع خود کاربردی ابزاری نسبت به آن داشته اند و کماکان این حقوق در اکثر کشورها زیر پا گذاشته می شود. در این منشور البته بسیاری از حقوق پایه ای انسانها وجود ندارد و با تاکید بر حق مالکیت عملا از استثمار انسان از انسان دفاع کرده است . بعلاوه فاقد هر نوع ضمانت اجرایی و واقعی برای تحقق جهانشمول آن می باشد. بعنوان مثال جمهوری اسلامی ظاهرا اعلامیه جهانی حقوق بشر را پذیرفته است ، اما به جرات میتوان گفت که اکثر موارد آنرا نقض میکند. در همین رابطه مجمع عمومی سازمان ملل ، همه ساله، قطعنامه ای در مورد نقض حقوق بشر به‌وسیلهٔ حکومت جمهوری اسلامی، صادر کرده است و رژیم همچنان به سرکوب و جنایت ادامه میدهد.
بحث حقوق بشر قدمتی طولانی دارد. طرح و تصویب روز جهانی حقوق بشر ریشه در شرایط پس از جنگ جهانی دوم ، در آرمانهای عصر روشنگری و دوره انقلابی گری بورژوازی و بویژه اسناد تاریخی نظیر “بیانیه حقوق شهروندان” انقلاب کبیر فرانسه و “بیانیه استقلال آمریکا” دارد. تدقیق و تحقق حقوق بشر بصورتی که امروز میشناسیم عملا به مبارزات سخت و طولانی طبقه کارگر، جنبش های اجتماعی، جنبش زنان و مردم تحت ستم گره خورده است ، که البته این مبارزت بسیار فراتر از هر تلقی بورژوایی از آزادی و حقوق شهروندان جامعه رفت اما حقوق بشر را به صورتی که امروز شناخته میشود گام به گام به بورژوازی تحمیل کرد.
نگاهی به نظم نوین جهانی تصویری از موقعیت و وضعیت کنونی حقوق بشر را به ما نشان میدهد. بر اساس داده های موجود، جهان در ۴۰ سال گذشته از نظر درآمد، ثروت، جنسیت و شرایط محیط زیست نا برابرتر شده است. شاهد انواع جنگهای منطقه ای و نیابتی، نا امنی غذایی ، قحطی، گرسنگی، افزایش فقر ، تبعیض، برده داری، انواع ستم ها، و سلطه بی چون و چرای یک در صدی ها در کشورها هستیم. ماده ۲۵ اعلامیه حقوق بشر میگوید: ” همه انسانها باید از حق خود که بر خورداری از سطح زندگی مناسب برای تامین سلامتی و رفاه خود و خانواده ، به ویژه از حیث خوراک، پوشاک، مسکن، مراقبت‌های پزشکی و خدمات اجتماعی، بهره مند شوند ” ، و این در شرایطی است که نزدیک به ۳ میلیارد نفر هیچ چیز ندارند در حالی که یک درصد از ثروتمندان جهان دارای چهل و پنج درصد از کل ثروت جهان هستند. وضعیت اسفناک حقوق بشر در جهان به حدی است که با وجود برخورد گزینشی به نقض آن، اخیرا میشل باشله، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل نیز اعلام کرده وضعیت نقض حقوق بشر در جهان را هرگز به این بدی و به این گستردگی ندیده است.
اما در جمهوری اسلامی:
نقض مستمر حقوق بشر رکن بنیادین موجودیت و ساختار نظام سرمایه داری اسلامی است. حکومتی که مشروعیت خود را به مرجع الهی نسبت میدهد اساسا چیزی به اسم بشر نمی شناسد، بلکه تنها امت اسلامی هستند که دارای حق می باشند. حکومت اسلامی در ۴۳ سال گذشته در ایران به کشتار، جنایت، و سرکوب دست زده و هرگونه ندای آزادیخواهانه را به خون کشیده است. رژیم زیر لوای مذهب ، اقسام مختلف نابرابری، بی عدالتی و فقر را بر مردم تحمیل کرده است. در نظام توتالیتر اسلامی دفاع از حق کارگران، حق تشکل یابی، حق پوشش اختیاری، حق بیان آزاد، اساسا جایی ندارد و تهدید امنیت ملی به حساب می آید. تبعیض جنسی و مذهبی رسمیت قانونی دارد. انسانها به خاطر اندیشه و باور و اعتقاد متفاوت شان شکنجه، محکوم و مجازات واعدام میشوند. زنان نیمه مردان به حساب می آیند و آپارتاید جنسیتی یکی از ارکان اصلی حکومت است. جمهوری اسلامی بر حسب جمعیت بالاترین رتبه اعدام انسانها را در جهان به خود اختصاص داده و کودکان کمتر از ۱۸ سال را اعدام میکند.
با گذشت سه ماه از خیزش انقلابی مردمان ایران، شاهد آن هستیم که رژیم توتالیتر اسلامی در جنایت و وحشیگری رکوردهای جهانی را شکسته است. رژیم بارها شورش مردم را با خون سرکوب کرده است، اکنون که با انفجار خشم و انزجار انباشته مردم ایران در خیابان ها روبرو شده است، شمشیر را از رو بسته و از هیچ جنایتی فروگذار نیست: به رگبار بستن مردم در خیابانها ، استفاده از انواع و اقسام وسایل کشتار برعلیه مردم بی سلاح که به منجر به کشته شدن بیش از۵۰۰ نفر، کور و زخمی شدن تعداد بیشماری شده است، تجاوز و کشتن در زیر شکنجه در زندانهای قرون وسطایی، کشتن بیش از ۶۰ کودک ، تزریق و خوراندن داروهای مختلف با دوزهای مرگ زا به زندانیان که سبب مرگ تا کنونی تعدادی از زندانیان شده است، که یادآور آزمایشات پزشکی دردناک و خطرناک نازی ها در اردوگاههای مرگ می باشد، مسموم کردن غذای دانشجویان در چندین دانشگاه و … این لیست ادامه دارد.
اما جنبش نوین انقلابی ایران با مبارزات سلحشورانه ، با قهرمانی ها و فداکاریهای زنان ، جوانان ، کارگران و زحمتکشان، ارکان ارتجاع حاکم را به لرزه درآورده و ضربات محکمی بر پیکر فرسوده نظم حاکم وارد کرده است. انقلابی که در ایران با شعار، زن ، زندگی، آزادی و با پیشتازی زنان این ستمدیده ترین ستمدیدگان جامعه آغاز شده است، بی وقفه ادامه دارد، میرود تا حکومت اسلامی را به زباله دان تاریخ بفرستد و راه را برای ایجاد جامعه ای آزاد از هر شکل از ستم ، استثمار و نابرابری، جامعه ای عاری از بیکاری ، فقر، فرو دستی، تبعیض ، تحقیر زنان، نابودی محیط زیست هموار کند. جامعه ای که در آن آزادی اندیشه، بیان، تجمعات، تشکیلات، تحزب و اعتصاب و آزادی مخالفین و منتقدین تضمین شده باشد. تنها با گذار از سرمایه داری و بر قراری سوسیالیسم چنین جامعه ای امکان پذیر است.
سرنگون باد رژیم اسلامی سرمایه داری ایران
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
کمیته مرکزی راه کارگر
دسامبر ۲۰۲۲ – آذر ۱۴۰۱
