(پیشکش می کنم به یاد ماندگارِ کیانِ پیرفلک و مادرِ و پدر دادخواه اش خانم زینب مولایی و آقای میثم پیرفلک)
خیره می شوم؛
عشق است و آتش!
*
شهزاده بوده؛
در زندگی ی پیشین:
این سگِ ملوس!
*
فخر می فروشد؛
در جمهوری ی مُرغان
این خروسِ لوس!
*
پشتِ پنجره؛
بارش برف را گربه؛
غرقِ حیرت است!
*
کنارِ دُرنا؛
موج نمی زند بِرکه
وقتی او خواب است!
*
سبکتر شدم!
این پروانه که نشست
روی شانه ام.
*
تابستان آمد!
مرغابی ی مهاجر!
نرو از برکه!
*
تیرت می زنند!
به مازندران نیا
قُوی مهاجر!
*
سرت می بُرند!
به گیلانِ ما نیا
“خوتکا”ی مهمان!*
*
بهار نزدیک است؛
با این زمستان بساز!
آهوی باردار.
*
خوابش سبک است!
هیس! قناری ی خوشخوان!
غنچه در خواب است!
*
بغضِ زاگرس را
هق هق کرده آوازت
ای کبکِ کوهی!**
هنگامِ سرایش این هایکو ها، تلاش کرده ام؛ قالبِ کلاسیکِ هایکویِ ژاپنی، که فُرمِ هجابندی ی ۵/۷/۵ دارد، رعایت کنم.
* خوتکا: نوعی اردک کوچکِ مهاجر است. این پرنده در اوراسیا تخم گذاری میکند و در فصل سرما به سمت جنوب مهاجرت میکند. بسیارانی از خوتکاها با شروع پاییز به مرداب انزلی مهاجرت میکنند.
** اشاره به پژواکِ قهقهِ کبک در کوهساران است. باشندگانِ زاگرس شنیده اند.
این هایکوهای سبک و لطیف در معنا چه سنگینند و تفکربرانگیز! تیز و آرام می آیند و می روند و پهنه ای ژرف و گسترده از تخیل بر جای می گذرانند و چه طبیعی و ارگانیک با شرایط و نگاهِ خورشید زده ی کیان رابطه برقرارمی کنند. درود بر شاعر عزیز!
آقای خسرو باقر پور، درود بر شما!
اول / شما شاعر بسیار خوبی هستید، و بیان شاعرانه شما را، در پرداختن به خیلی از موضوعات دوست دارم.بویژه، وقتی که بیان شما، آنقدر روان و ملموس و قابل فهم، نه تنها برای روشنفکران، بلکه برای همه آنانی باشد که، شما آنها را مخاطب خود قرار می دهید.
دوم / شعر امروز خودتان را ، بمناسبت قتل کیان پور فلک، بدست حکومت خونریز اسلام، به او و مادر و پدر او تقدیم کرده ای.در حالی که، نوعی از شعر را به سبک « ژاپنی » سروده ای، که ممکن است، نه تنها برای دیگر خوانندگان، بلکه برای مادر و پدر کیان هم، ملموس و قابل فهم نباشد.
سوم / اگر می خواهید شعری بسرائید که، برای مادر و پدر کیان و دیگر مردم ایرن قابل فهم باشد، آنگاه باید « فرهنگ » آن منطقه را بخوبی بشناسید، و شعری بسرائید که، در دل آن مردم بنشیند.
چهارم / اگر شعر و شاعری، نخواهد فقط یک بیان روشنفکرانه و مشغولیت روشنفکری باشد، و بخواهد به امور و مشکلات اجتماعی و انسانی بپردازد، آنگاه باید، محیط مورد خطاب خود را بخوبی بشناسد، و با توجه به متن واقعیت آن محیط، واژه هایش زا استخدام کند.
مادر و پدر کیان، می فهمند که شما چه می گوئید؟
استاد نکونام، نکات دوم و سوم و چهارم شما نوش جان آقای باقرپور! تا درس عبرتی باشد برای ایشان که در نشریات صرفا سیاسی ایرانی شعر چاپ نکنند! هرچند نکته اول شما هم مثل همان آبی است که قبل از سر بریدن به مرغ میدهند! رهنمودهای داهیانه و استادانه شما به راستی درسی بزرگ در نقد شعر معاصراست. اما به جان خودتان شما در کامنت ها به همان نقد سیاست بپردازید خیلی بهتر است. شعر و ادبیات را بگذارید به حال خودش باشد!
هر چه هم که بگوییم و بسراییم در وصف ان چشمان کنجکاو و مشتاق ادامه حیات عاجزیم. چه فرهنگ کوردلی داریم که میتوانیم از کنار این جنایت بگذریم؟