راستی،
چرابه نغمه های شادیانه ی شعر
سکوت این شب خاموش را سینه نشکافم
چرا به تار ِ صوت و پرند ِ پود سخن
به قامت ظلمت ردایی از حریرنور نبافم؟
چرا ننگارم به نیت جلوه ی خورشید
براین سیاهی سیا ل
طرحی زصبح امید.
به آفرین ِ عروس ِ سَحرچرا نیفشانم
گلبرگ سرخ شقایق به بام ِ هوا،
چرا به شوق و طرب نکوبم پا؟
***
من از دیار یاسم و از سُلاله ی نور
کشیده رد ِ تبارم تا “هلا انالحق ِ” منصور.
من از شرار آتش زرتشتم؛
مرا به ساعت میلاد
درنغمه های اوستا نگاشتند.
پیشینیان من،
کجا درون قفس اندیشه های اسیر
دریچه فرازو قفس واگذاشتند.
مرا به سکر بینش خیام،
مرا به ِسحر خامه ی خواجه ی رند
مرا به رقص رومی عاشق در مدار ِ سماع و
شمیم گلستان شیخ ِ زیرک ِ شیراز،
مرا به شیهه ی هشدار رخش در صخره های اساطیر،…
مرابه حکمت فارابی و ابو علی سینا،
به چنگ نکیسا،
به بدعت نیما،
به مزامیر زمزمه های وامق و عذرا،
مرا به سلسله های مردم فرزانه پیوند است
نژاد من از پاک مردمی خرد مند است.
***
بار ی
به باوری که سپیده می دمد عاقبت از نهایت شب،
من از دریچه ی آفاق
یک آسمان ستاره ی نوباوه می بینم؛
برخوانچه های غرور و شعور
بشارتی از فروغ طلیعه ی نور
زی مرز پر گهر روانه می بینم.
تا دور ِ منظر بی کرانه ی میهن
باغهای ُپر جوانه می بینم.
***
اکنون به نغمه های شادیانه ی شعر
من از چه رو نسرایم امید فردا را،
بر آسمان ِ بلند ِ جاودانه ی شعر
چرا، چرا ننگارم این طلوع زیبا را.
***
جهانگیر صداقت فر
سال ۲۰۰۸
شاعر عزیز، اولین روز سال نو را چه پر فروغ افروختی، بخشی از این شعر می تواند متن سرودی ملی باشد، ما که با مردم جهان پیوسته ایم و دشمن ما دولت ماست، این شعر برای او باید یک یادآوری باشد، در این روزهای سیاه که مرگ حکم می راند، باید از زندگی نیز گفت، جشن گرفتن زندگی، محکومیت مرگ است و مرگ آفریننان! هنرمندان، آفرینندگانند و اینگونه از ورای شب، نادیده ها را به نمایش می گذارند و پنهان را به چشم پیدا! درود!
تا دور منظر بی کرانه ی میهن
باغهای ُپر جوانه می بینم.