۱
آینده من و تو را گر از یاد بَرَد،
هرگز مگمان کز سرِ بیداد بَرَد:
تا نآمدگان جا به جهان کم نآرند،
بایاست که مایان همه را باد بَرَد!
۲
چون باد، که هر برگ که افتاد بَرَد،
آینده مرا هم، چو تو، از یاد بَرَد.
منویس به سنگِ گورِمن هیچ جُز این:
کاین سنگ شود خاک و وَرا باد بَرَد!
۳
جویی گر اثر زجانِ آسوده ی من،
بیهوده مجو در تنِ فرسوده ی من:
در شعرِ زمانه باد، اگر خواهی یافت
یک واژه نشان زبودنِ بوده ی من!
دوازدهم دیماه ۱۳۹۸،
بیدرکجای لندن
