در حمایت از ایده های تشکیل «شورای رهبری انقلاب» و «منشور مطالبات کارگران»
اخیرا جلسه ای در تلگرام با عنوان «خیزش اخیر، فراز و فرودها و موانع خارجی در برابر برخی از تشکلات صنفی» با حضور رفیق آنیشا اسدالهی برگزار شد. همانطور که از عنوان و مباحث و پرسش و پاسخ ها پیداست، مستقل از ملاحظات و تفاوتهایی که با نظرات مطرح شده می توان داشت، در این جلسه به برخی از مسائل پیش روی جنبش کارگری پرداخته می شود که بسیار قابل تامل و با ارزش اند. در میان مباحث مطرح شده همچنین با دو ایده تشکیل «شورای رهبری انقلاب» و «منشور مطالبات کارگران»* برمی‌خوریم که با توجه به خیزش انقلابی جاری از اهمیت برجسته ای برخوردارند. ایده هایی که لازم است حمایت شده و تقویت گردند. در زیر نکاتی در حمایت از این ایده ها طرح می شوند به امید اینکه به عملی شدن آنها یاری رسانند.
ایده های تشکیل «شورای رهبری انقلاب» و «منشور مطالبات کارگران» در دوران کنونی از نیازمندی های بسیار ضروری مبارزه طبقاتی کارگران و عناصر تشکیل دهنده هر آلترناتیو کارگری هستند. این دیگر یک درک رایج بین مردم معترض علیه رژیم است که ایران از دی ماه ۹۶ وارد دورانی شده که پاسخ به هر مساله اساسی به سرنگونی رژیم گره خورده است. نظام سرمایه داری ایران با بحران های چند جانبه مواجه و در بن بست قرار گرفته است. جمهوری اسلامی به مثابه حاکمیت طبقه سرمایه دار ایران رفتنی است حتی اگر این رفتن طولانی تر از انتظارات موجود باشد و از میان سلسله جنگ و گریزها و تعرضات و عقب نشینی های مردمی عبور کند. اینها مسائلی هستند که انقلاب در برابر جامعه قرار داده و به مبارزه طبقات اجتماعی بر محور پاسخ هایشان تحرک کم سابقه ای بخشیده است. طبقه کارگر نیز ضروری است با ایجاد صف مستقل و طرح ادعانامه طبقاتی اش برای هدایت سیر تحولات بسمت تامین منافع آنی و آتی خود و کسب آزادی و برابری برای زحمتکشان و ستمکشان تلاش کند.
تشکیل «شورای رهبری انقلاب» و «منشور مطالبات کارگران» نباید به عنوان دو طرح جداگانه و مرحله بندی شده و دارای تقدم و تاخر و یا در تقابل با هم در نظر گرفته شوند. این دو ایده مکمل و یاری دهنده یکدیگرند. ممکن است در ظاهر اینها جدا به نظر آیند و یا به دلایل عملی یکی بر دیگری پیشی گیرد و از پی هم آیند، اما اگر محتوای «منشور مطالبات کارگران» را صرفا مطالباتی اصلاحی در چارچوب نظام موجود در نظر نداشته باشیم آنگاه اینها اجزای سازنده صف مستقل کارگران هستند. از یکسو «شورای رهبری انقلاب» بدون برخورداری از «منشور مطالبات کارگران» قادر به رهبری نخواهد بود. از سوی دیگر «منشور مطالبات کارگران» بدون وجود شبکه فعالین همگرا و همدل مستقل کارگری و بکارگیری خرد جمعی آنان، یعنی همان فعالینی که واقعی ترین نیروی سازنده «شورای رهبری انقلاب» خواهند بود، به یک «منشور مطالبات کارگران» جمعی کوچک و فعالینی محدود بدل شده و بی تاثیر خواهد بود. عدم توجه به این مساله، احتمال این آسیب جدی را به همراه خواهد داشت که به جای صف مستقل کارگران با تلاش های موازی و جدا از هم و لذا بی تاثیر برای طرح های مختلف مواجه شویم.
هر طرح و ابتکاری مانند «شورای رهبری انقلاب» و «منشور مطالبات کارگران» برای ایجاد صف مستقل طبقه کارگر باید بتواند حاصل خرد جمعی و کسب همراهی نسبتا وسیعی از فعالین مستقل کارگری باشد و سپس بتواند طیف وسیعی از فعالین چپ و مدافع طبقه کارگر را با خود همراه سازد. فعالین مستقل طبقه کارگر که طیف گسترده و متنوعی می باشند با مشخصه استقلال از جمهوری اسلامی و همه جناح ها و تشکلات کارگری دست ساز آن از یکسو، و با استقلال از کلیت اپوزیسیون بورژاوایی و ارتجاعی از سوی دیگر تعین یافته و مشخص هستند. این طرح ها و ابتکارات در صورتی موثر خواهند بود و به ایجاد صف مستقل کارگران خواهند انجامید که با رویکرد طبقه در برابر طبقه حرکت کنند و در بین فعالین مستقل کارگری شامل و جامع باشند. از اینرو لازم است که فعالین چنین طرح ها و ابتکاراتی از ابتدا و از نقطه صفر، ایجاد همفکری و همگرایی و همدلی بین فعالین مستقل کارگری را به مثابه زیر ساخت اساسی و تکیه گاه بنیادین صف مستقل کارگری در نظر بگیرند و برای آن طرح و برنامه داشته باشند. ایجاد صف مستقل کارگری منوط است به اینکه همه فعالین مستقل کارگری، چه آنها که چپ خوانده می شوند و چه آنها که راست خوانده می شوند، از همه آن دسته بندی ها و اختلافات و جدایی ها و کدورت ها و بدبینی ها که تاکنون جنبش کارگری را تضعیف نموده و انرژی ها را هدر داده است عبور کنند. اگر صف مستقل کارگری برای برافراشتن پرچم منافع آنی و آتی کل طبقه کارگر است و از همین رو نیز نافی هر شکلی از فرقه گرایی و محفلیسم است، لذا اولین گام سازنده برای ایجاد آن نیز مشترکا توسط کل فعالین مستقل این طبقه برداشته می شود.
«منشور مطالبات کارگران» بهمراه طرح مطالبات اقتصادی و سیاسی ضروری در نظام موجود، لازم است که بطور فشرده اعتراض طبقه کارگر به نظام سرمایه داری و اساس بردگی مزدی را طرح نماید. بی حقوقی طبقه کارگر و مصائب گریبانگیر آنان در نظام سرمایه داری ریشه دارد و با توجه به بحران و بن بست این نظام در ایران و در متن بحران‌های جهانی نظام سرمایه داری هیچ چشم اندازی برای بهبود وضع طبقه کارگر در این نظام بطور کلی و در دوران کنونی بطور اخص قابل تصور نیست. لذا «منشور مطالبات کارگران» نیازمند زدودن هر توهمی نسبت به این نظام در ایران و در جهان است.
ضرورت برخورداری از صف مستقل کارگران و پیدایش ایده های تشکیل «شورای رهبری انقلاب» و «منشور مطالبات کارگران» در زمان حاضر ناشی از شرایط سیاسی کنونی است که مساله قدرت سیاسی را به مساله روز بدل نموده است. نام این شرایط را هر چه بگذاریم، «انقلاب» و «قیام» و «خیزش» و «جنبش» و «اعتراض»، تغییری در این واقعیت نمی دهد که اکثریت بزرگ مردم خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی و برخورداری از به زعم خود یک حکومت دمکراتیک هستند. در چنین شرایطی صف مستقل کارگران اساسا در رابطه با مساله قدرت سیاسی اهمیت و معنا می یابد و ضروری است که «منشور مطالبات کارگران» با طرح آلترناتیو حکومتی طبقه کارگر یعنی «اداره شورایی» تداعی شود.
در رابطه با خصلت انقلابی شرایط کنونی و عمومیت خواست سرنگونی جمهوری اسلامی و بدل شدن مساله قدرت سیاسی به مساله روز است که اپوزیسیون بورژوایی رژیم و بویژه سلطنت طلبان وسیعا به تکاپو افتاده اند. آنها تلاش ارتجاعی خود را برای تحریف و مصادره قیام ژینا و بدل نمودن آن به امکانی برای زد و بند با رژیم و سهم خواهی از قدرت و یا در غیر اینصورت به سکوی پرش خود به قدرت را صد چندان نموده اند. اپوزیسیون بورژوایی و بویژه سلطنت طلبان به نیروی مبارزاتی کارگران علیه رژیم چشم دوخته اند. لذا ضروری است که «منشور مطالبات کارگران» ماهیت طبقاتی و ضد کارگری و ضد دمکراتیک این اپوزیسیون و سلطنت طلبان را برملا و افشا کند و امکان توهم پراکنی بین کارگران را از این جریان سلب نماید. افشایی که بی شک همراه با طرح اثباتی آلترناتیو حکومتی «اداره شورایی» است که موثر خواهد بود.
بالاخره اینکه «منشور مطالبات کارگران» بواسطه پیوند زدن شعار «زن، زندگی، آزادی» از قیام ژینا با شعار های “نان، کار، آزادی» و «سقف و کتاب و گندم» و «اداره شورایی» از جنبش کارگری قادر می شود تا صف مستقل طبقه کارگر را با خیزش انقلابی کنونی ستمکشان همراه نموده و هژمونی آزادی خواهی و برابری طلبی و عدالت خواهی را پرتوان ساخته و مسیر رهایی واقعی زحمتکشان و ستمکشان را هموار نماید.
امیر پیام
۱۰ بهمن ۱۴۰۱
۳۰ ژانویه ۲۰۲۳
amirpayam.wordpress.com
****************************
*این بحث در پرسش و پاسخ زیر و از ۴۰:۳۳ تا ۴۲:۰۷ دقیقه در جلسه طرح می شود:
سوال: “آیا به نظر شما رهبران صنفی در داخل کشور مانند رهبران صنفی معلمان، کارگران، پزشکان، پرستاران، اساتید، دانشجویان، بازنشستگان و غیره، توانایی تشکیل یک شورای موقت برای رهبری انقلاب اخیر و دوران گذار تا تشکیل دولت ملی برآمده از رای مستقل مردم را خواهند داشت؟
پاسخ: ” با توجه به صحبت ها و نظراتی که در شبکه های اجتماع از صاحب نظران و اف اد مختلف میشه پیگیری کرد شاید بشه اینطور پاسخ داد که تشکیل یک شورای موقت در این مرحله از قیام ژینا تنها یک شکل از در واقعیت اتحاد نیروهای هست و یا میتونه باشد. شکل دیگری که الان اخیرا به آن اشاره می شود تشکیل منشوری از مطالبات از طرف اتفاقا نیروهای پیشرو و از طرف فعالین صنفی در حوزه های مختلف که بتوانند این منشور مطالبات را ارائه بدهند تا تشکیل یک شورا از تعدادی افراد سرشناس که بخواهند رهبری انقلاب را به زعم شما در واقعیت پیش ببرند، ولی خوب در این مرحله از خیزش شاید آن شکل از تشکیل یک منشور از مطالبات و خواسته ها بتواند اثر گذاری در خوری داشته باشد.”
*لینک جلسه در یویتوب: https://www.youtube.com/watch?v=6uPHgH_aNVU
