ازشش ماه پیش تاکنون، با خیزش زن زندگی آزادی در ایران شاهد شور و شوق انقلابی هستیم که خواهان آزادی و رفاه اجتماعی و پایان بخشیدن به فلاکتی است که رژیم اسلامی سرمایه داری برزندگی اکثریت آحاد جامعه حاکم گردانیده است. درآستانه چهل و چهارمین سال حاکمیت جمهوری اسلامی افقی دوباره برای انقلاب وسرنگونی آن در جامعه گشوده شده است.
طی چهل وچهار سال درایران شاهد بوده ایم که هئیت حاکمه اسلامی سرمایه بدترین و وحشیانه ترین تجاوز به سطح معیشت، سرکوب مزدی گسترده و نابودی حقوق کار را علیه کارگران عملی کرد. با هدف انباشتن جیب صاحبان قدرت، تماما امنیت شغلی از توده کارگران سلب شد. امروز در ایران بخش اعظم قراردادهای کارگران – تا حد۹۰ درصد- بشکل موقت و از زیر یک ماه شروع می شود و در کاغذ های بی نشان و سفید امضاء به کارگران تحمیل شده است. میلیون ها تهیدست و خانه خراب روستایی بدلیل بحران آب و خشکسالی مداوم مجبور شدند، زمین های کشاورزی خود را رها کنند. آنان به امید یافتن لقمه نانی، روستاها، زاغه ها، حصیرآبادها، حلبی آبادها، گودهای حاشیه شهرها را رها کرده و سرگردان مانده و بطور مستمر راهی شهرهای دور و نزدیک روستاهای شده اند.
حفظ سرمایه از طریق حاکمان جدید اسلامی با سرکوب موج انقلاب ضد سلطنتی از طریق ایجاد فضای جنگی و قتل عام جمعی مخالفان، تعرض به ابتدایی ترین حقوق انسانی نصف جامعه یعنی زنان، حمله به تشکل های پا گرفته کارگران و بستن دانشگاهها و حمله به صدای آزادی خواهی، تعرض به اقلیت های مذهبی و تهاجم نظامی به آخرین سنگر ادامه انقلاب یعنی کردستان وشکل دادن به انواع دسته های سرکوب و کشتار هموار شد. این راه برای جمهوری اسلامی صعب العبوربود چرا که تمایلات انقلابی درجامعه تسلیم نشد، شکست خورد ولی با چنگ و دندان جنگید. یکی از مهمترین دلایل شکست انقلاب ۵۷ عدم وجود تشکل های اجتماعی و سیاسی طبقه کارگردر ایران بود. درعین حال انقلاب ۵۷ در زمره آخرین انقلابات قرن بیستم وهمزمان با آغاز تهاجم همه جانبه سرمایه داری جهانی به طبقه کارگر و تشکل های کارگری برای رفع بحران درجلوگیری از کاهش سود بود و تمامی ظرفیت های موجود در جامعه را بکار بست. آنچه که امروز رژیم اسلامی سرمایه داری نیز آن را تمامن بکار بسته است ودر حفظ آن به هر وسیله ای متوسل شده است.
خیزش های اجتماعی که بر کف مطالبات جامعه قرار گرفته است وزمینه های آن را مبارزات گسترده کارگران و توده های ستمدیده فراهم کرده اند، در طی پنچ سال گذشته از دی ماه ۹۶ تا شهریور ۱۴۰۱ افق جدیدی را بر روی خود گشوده اند وسرنگونی رژیم را در دستور کار خود قرار داده اند. قطب نمای این افق تاکنون نشان داده است که درجه تغییر آن در دست طبقه کارگر، نه به عنوان ناجی جامعه بلکه به عنوان خود جامعه، که اکثریت آن را تشکیل می دهد، قرار گرفته است. مبارزه در کف خیابان، سازماندهی اعتصابات و ایجاد تشکل های اجتماعی و سیاسی مسیری است که می تواند جامعه را ازطریق انقلاب ازغاصبان آن پس بگیرد و رفاه و آزادی تمام جامعه را میسر کند. رهایی زنان، که نصف جامعه و نصف طبقه کارگر را تشکیل داده اند رهایی جامعه است. طبقه کارگر نفعی در انواع تبعیض و ستم بر زنان و یا ستم بر ملل ساکن ایران ندارد. بدون آزادی جامعه طبقه کارگر آزاد نخواهد بود. ازاینجاست که برای توده کارگران و نیروی میلیونی بیکاران راهی جز سازمانیابی و متشکل شدن در محیط کار و محیط زیست شان باقی نمانده است. چهل وچهارسال پس از انقلاب بهمن، مبارزه برای تشکل مستقل سراسری کارگران، خودسامان یابی زحمتکشان و تشکل مستقل بیکاران برای دست یابی به نان و آزادی به عنوان خواستِ مشترک، بی واسطه و قابل لمس برای همه زحمتکشان ایران ازاهمیت حیاتی برخورداراست. این خواست مشترک و این پرچم متحد کننده، با شناخت روشن ازمانع مقدم که همانا حاکمیت سرمایه داری اسلامی است، اکنون در بطن انقلاب نوین زن- زندگی – آزادی در کف خیابان هاست که پیگیری می شود و در بستر خیزش انقلابی و پیروزی آن است که می تواند متحقق شود.
درواقع پیوند اعتراضات خیابان با اعتصابات کارخانه ها، اعتراضات نیروی کار، بخش آموزش و بهداشت و درمان و سازمان یابی مستقل کارگران و زحمتکشان در محیط زیست، هم می تواند به عمر رژیم سرمایه داری حاکم پایان دهد و هم نقش کلیدی در پایان بخشیدن به پراکندگی ها و عدم تشکل یابی کارگران و زحمتکشان ایفا کند. مبارزه در این راستا در پیوند با خیزش انقلابی، هم افق روشنی برای مبارزات توده ای فراهم می سازد و هم با ایجاد سنگرهای مستقل پیکار طبقاتی علیه دیکتاتوری و سرمایه داری، طبقه کارگر را در مقابله با هر تجاوز و تعرض به سطح معیشت، به حقوق بنیادین کار، به آزادی های سیاسی، قدرتمند می سازد. مقابله با همین دورنما و بازتولید درآمیختگی اشکال وحشیانه بهره کشی از نیروی کار با شکل «سکولار» سرکوب، جوهر تحرک طیف راست است که بخشی از آن آشکارا حتی از تجاوز نظامی امپریالیستی در کنار سایر شکل های مداخله گری جانبداری می کند. خیزش اجتماعی با افق انقلاب نه وکیل و وصی نیاز دارد و نه دایه دلسوزتر از مادر و تنها با تکیه بر نیروی اجتماعی و متشکل خود، همبستگی جهانی را نیزبخود جلب خواهد کرد. آنگاه که متشکل شویم و ریشه نخبه گرایی و فرد گرایی و رهبر تراشی را بخشکانیم درمبارزه مشترک طبقاتی و در متن خیزش جاری، انقلاب پاسخگویی نیازهای ما برای رسیدن به رفاه و آزادی اجتماعی از طریق خود مدیریتی درجامعه است.
نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران ـ خارج کشور
بهمن ۱۴۰۱ـ فوریه ۲۰۲۳
