درسال ۱۳۵۷ – ۱۹۷۹ مردم ایران علیه یک نظام دیکتاتوری قیام کردند.
آن مردم دنبال مطالبه یک قرنی خود؛ آزادی، عدالت، عدم وابستگی به قدرت هاى خارجی و بدست آوردن حق حاکمیت بر سرنوشت خود بودند، که می بایست دریک جمهوری با انتخابات آزاد متحقق می شد.
بدلیل فقدان فعالیت آزاد احزاب و تشکلات سیاسی، مدنی و فرهنگی و بی توجهی به تجارب پیشین، تنها تشکیلاتی که توانست مردم را دور خودجمع کند، روحانیت بود که شبکه مساجد را داشت و متحد پولدار و سنتی اش بازار.
از همان روزهائیکه قیام مردم می رفت رژیم سلطنتی را واژگون کند اژدهای مذهب از آستینش یک آخوند مرتجع را بیرون آورد و هنوز نطفه حکومتش بسته نشده بود، کمر به حذف هر نیروئى بست که اندیشه متفاوت با قشریترین بخش مذهبیون سیاسى داشت. فقط به عنوان مثال می توان ذکر کرد که برخی زندانیان سیاسی چپ و سکولار که به همت مبارزات مردم از زندان رژیم محمدرضا شاه آزاد شده بودند براى ورود به شهرشان باید صف هواداران متعصب و عقب مانده را کنار مى زدند.
خمینى از همان روز تسخیر قدرت اهداف فاشیستى نوشته و نانوشته خود را به اجرا گذاشت، اهرمهاى قدرت را تسخیر کرد دست به کار سرکوب شد . بدین صورت انقلاب در نطفه خفه شد، استبداد سیاسى اینبار با قشرى ترین تفسیر از مذهب در آمیخت و در ادامه در قالب رژیم ولایت فقیه فرم «حقوقى » به خود گرفت .
با اینهمه بخش بزرگی ازمردم و نیروهای سیاسی شرکت کننده درآن انقلاب دست از مبارزه علیه نئوفاشیسم که در شکل «نظام جمهوری اسلامی» سر بر می داشت نکشیدند و مبارزه در راه آزادی و عدالت را ادامه دادند و علیرغم دادن هزاران قربانى، از جمله کسانیکه ازرژیم سلطنتى جان سالم بدر برده بودند تسلیم رژیم اسلامى نشدن .
سرکوب رژیم خونریز و فاسد جمهوری اسلامی و مبارزات مستمر مردم با آن درماههای اخیر به مرحله کاملا جدیدی وارد شده است که انقلاب جدیدی را درافق ایران گشوده است. در کانون این انقلاب جدید، پایان دادن به عمرننگین جمهورى اسلامى است.
انقلاب جدید این بار با شعاری به میدان آمده است که تمام زیبائی را درمقابل زشتی، واپسگرائى، دینسالارى و مردسالارى در شکل حکومت موروثى نشانده است. انقلاب زن، زندگی، آزادی.
آزادی، دمکراسی، عدالت اجتماعی، رفع ستم و تبعیض که ازانقلاب مشروطه تا به امروز مطالبه مردم ایران بوده است هنوز هم پابرجاست و باید وسایل تحقق آنرا فراهم کرد.
تردید نباید داشت رژیم هائی که که خود از جمله موانع دستیابی مردم به این خواست ها بوده و هستند نمی توانند بدیل چنین انقلابى باشند.
جامعه ایرانی بعد از یک و نیم قرن که به این اهداف اندیشیده است و هزاران انسان آزادیخواه را در این راه از دست داده است امروز رو به جلو دارد و نه بازگشت به گذشته، ولو اینکه این گذشته نسبت به حکومت ولایت مطلقه فقیه، در زمینه هائی همچون حقوق مدنی ، کارنامه ای قابل قبولترداشته است.
انقلاب «زن، زندگی، آزادی» که از چهار ماه پیش سراسر ایران را در کمال همدلی بین مردم به حرکت در آورده است پیروزیش در گرو تداوم همبستگی اولیه و احتراز از بلند کردن نام و تمثال این یا آن شخصیت سیاسی مورد مشاجره عموم می باشد.
نباید گذاشت برای چهارمین بار در عصر معاصر، تاریخ تکرار گردد.
جانشین یک رژیم موروثی و ولایت فقیهی فقط یک جمهوری دمکراتیک، سکولار (لائیک) و آزاد، در انتخاباتی آزاد و با دوره ای محدود (حداکثر ۸ساله) می تواند باشد.
