من فکر نمی‌کنم مقامات ملی فلسطینی راهبردی دارند. راهبرد آن‌ها صرفا بقا است. از سوی دیگر، اسرائیل، راهبرد دارد، اسرائیل بازارکار را به روی فلسطینی‌ها بازمی‌کند در حالی که زمین‌های آن‌ها را مصادره و با الحاق ۶۲ درصد از زمین‌های ساحل غربی آن‌ها را ازمنابع طبیعی خودشان محروم می‌کند. این منطقه غنی‌ترین منابع و زمین را دارد و می‌تواند یک اقتصاد داخلی را ارتقا دهد. هدف وابسته ساختن ما به بازارکار اسرائیل است
«آن چه در سال گذشته رخ داده، نشان دهنده گسترش بیشتر خشونت است. ما از سال ۲۰۰۵ این تعداد کشته نداشته‌ایم: بیش از ۲۳۰ فلسطینی در سال ۲۰۲۲. فعالیت شهرک سازی، برنامه‌های ساخت شهرک، عملیات پاکسازی قومی تمام جوامع درحال افزایش است. جنگی علیه مردم فلسطین به راه افتاده است.»
جمال جوما،از شناخته شده ترین فعالان فلسطینی است: او از لحاظ سیاسی در زمان اولین انتفاضه آبدیده شد و ازسال ۲۰۰۲هماهنگ کننده کارزار ضد آپارتاید دیوار واز سال ۲۰۱۲ هماهنگ کننده ائتلاف دفاع از زمین بوده است.
آیا ظهور آن‌چه که دست راستی ترین دولت در تاریخ اسرائیل خوانده می‌شود اشغال را حتی شدیدتر خواهد کرد؟
هدف‌های دولت جدید پایان دادن به مسئله فلسطین است، تا رژیم آپارتاید را مستحکم نماید. این دولت ازیک انقلاب مستعمراتی یعنی ساختن۱۸.۰۰۰ خانه‌ی جدید، الحاق بخش مهمی ازساحل‌غربی سخن می‌گوید. حتی ازآن بدتر، این دولت این کار را با کشتار روزانه فلسطینی‌ها انجام می‌دهد. امروز، بلندکردن صدایت به سربازی درایست بازرسی کافی است تا خودت را به کشتن بدهی. اسرائیل برای تکمیل هدف‌های خود، مانند خالی کردن مسافریاتا و روستای بدوین خان الخمار، ساختن شهرک‌ها ومصادره زمین عجله دارد. و می‌خواهد این کار را بدون هیچ مقاومتی از سوی فلسطینی‌ها انجام دهد. پیام این عمل این است: اگر اعتراض کنید، کشته خواهید شد. این امر، ونیز سکوت جامعه جهانی، که هیچ یک از اقدامات انجام شده از سوی اسرائیل، از جمله تازه ترین اقدامات آن، مانند قتل عام دراردوی آوارگان جنین را محکوم نمی‌کند خشم و ناامیدی بزرگی ایجاد می‌کند. ما هیچ صدایی از محکومیت نمی‌شنویم.
فکرمی‌کنید فلسطینی‌ها چه واکنشی باید نشان دهند؟ انتظاردارید هراسناک ازمرگ در خانه‌هایمان مخفی شویم؟ ما درباره مردمی صحبت می‌کنیم که یک قرن، از زمان استعمار بریتانیا، در میان قتل عامی پشت قتل عام دیگر، مصیبتی پشت مصیبت دیگر درحال مبارزه بوده‌اند، مردمی که هرگز تسلیم نشده‌اند. و تنها افراد منزوی این کارها را انجام نمی‌دهند: حمله‌های چند روز گذشته توسط افرادی انجام شد، که یکی از آن‌ها ۱۳ ساله بود. این مقاومتی سازماندهی شده از سوی احزاب نیست، بلکه اقداماتی ناشی از نا امیدی افرادی است که دیگر جایی برای امیدواری ندارند. درحالی که شهرک نشینان به جامعه‌های فلسطینی حمله می‌کنند، و خانه ها و اتوموبیل‌ها را پیش چشم سربازان به آتش می‌کشند، فلسطینی‌ها سعی می کنند از خودشان دفاع کنند. اگر این وضعیت ادامه پیداکند ما شاهد قیام دیگری خواهیم بود. جنایت‌های صورت گرفته علیه فلسطینی‌ها کارفی البداهه‌ای نیست- این جنایت هفت دهه ادامه داشته است. وهیچ پایانی درچشم انداز نیست. دو گزینه وجود دارد: یا تسلیم شویم واجازه دهیم اسرائیل ما را داخل گتوهایی مانند حصارهای بومیان آمریکای شمالی حبس نماید، یا از خودمان دفاع کنیم.
هدف محدود کردن فلسطینی‌ها به فضایی کوچک در برابر رشد جمعیت، دنبال کردن راهبرد غیرممکنی به نظر می‌رسد که بدون واکنش نخواهد ماند.
امروز اسرائیل با حبس کردن ما در گتوها، محروم کردن ما از کنترل منابع طبیعی خود و دسترسی به زمین به پیش می‌رود. این یک پاکسازی قومی طولانی مدت است یعنی ایجاد غزه‌های کوچک بسیار در کرانه‌باختری، درعرض ۳۰.-۴۰ سال این محل‌هایی که درحال حاضرپرجمعیت هستند، با جمعیت سه برابرغیر قابل زیست خواهند شد. درپیش رو چه نهفته است؟ زندگی غیر قابل تحمل درانزوا و رشد اقتصادی صفر، که همه چیز را به اختیارخودمان واگذار خواهیم کرد.
شما قبل از این در رابطه باآخرین حملات فلسطینی‌ها، درباره اقدامات افراد، اغلب بسیارجوان صحبت کردید. آیا نبود یک راهبرد ملی فلسطینی به واکنش‌های فردی منجر می‌شود؟
یکی از حمله کننده‌ها ۲۱ ساله و دیگری ۱۳ ساله بودند. آن‌ها در اورشلیم، درمحلات مستعمره شده زندگی می‌کردند. علاوه برآن خشم ازقتل عام‌های انجام شده ازسوی ارتش اسرائیل در جنین ونا امیدی ازمقامات ملی فلسطینی، که مسئول امنیت ما هستند، اما برخلاف آن رفتارمی کنند، و برای امنیت با اسرائیل هماهنگی می‌کنند. همه این عوامل در نسل جوان ایجاد یاس می‌کند. آن‌ها امکانی برای زندگی عادی نمی‌بینند. خواهیم دید که دیگران هم به همین نتیجه می‌رسند.
رزمندگان مسلح بین جنین و نابلس از سوی افراد بسیاری قهرمان و تنها کسانی تلقی می‌شوند که برموانع سیاسی غلبه می‌کنند، وبه صورت شاخه‌های حزب سیاسی با هم همکاری می‌کنند.
مردم آن‌ها را مایه امید می‌دانند چون آن‌ها یک اتحاد ملی از فتح تا جهاداسلامی تا گروه‌های چپ‌گراایجاد کرده‌اند. آن‌ها خط مشی همانندی دارند. مورد یگانه‌ای ازاتحاد که نسل جوان را به هم نزدیک‌تر می‌کند. در حالی‌که احزاب سیاسی قادر به غلبه برانشعاب‌ها بین فتح وحماس نیستند. انشعاب‌هایی که ربطی به فلسطین ندارد و روی دستورکارهای خارجی است. اروپا و امریکا هرگز اجازه اتحاد بین ساحل غربی وغزه و بین فتح و حماس را نخواهند داد، یعنی باید عملکرد مقامات ملی فلسطین ازهم گسیخته شود. من فکر نمی کنم که مبارزه مسلحانه در کرانه باختری در سایه سرکوب نیروهای امنیتی و ارتش اسرائیل و نیز مقامات ملی فلسطین آینده‌ای داشته باشد، به همین خاطر، فکر نمی کنم که این مبارزات بتواند سازماندهی و سبب مقاومت گسترده‌ای شود. این مبارزه، با دادن تلفات و هدف کشتار و دستگیری قرارگرفتن تعداد معینی به چنین سرنوشتی دچار خواهد شد.
وضعیت اجتماعی – اقتصادی چقدر نقش دارد؟ در غزه، محاصره به تهی دستی بی سابقه‌ای منجر شده است. آیا فقر در ساحل غربی درحال افزایش است، یا از سوی اسرائیلی‌ها و مقامات ملی فلسطینی، به ترتیب نوعی راهبرد “اقتصادی” به شکل اجازه کار یا استخدام در مشاغل دولتی، برای کنترل خشم مردم وجود دارد؟
من فکر نمی‌کنم مقامات ملی فلسطینی راهبردی دارند. راهبرد آن‌ها صرفا بقا است. از سوی دیگر، اسرائیل، راهبرد دارد، اسرائیل بازارکار را به روی فلسطینی‌ها بازمی‌کند در حالی که زمین‌های آن‌ها را مصادره و با الحاق ۶۲ درصد از زمین‌های ساحل غربی آن‌ها را ازمنابع طبیعی خودشان محروم می‌کند. این منطقه غنی‌ترین منابع و زمین را دارد و می‌تواند یک اقتصاد داخلی را ارتقا دهد. هدف وابسته ساختن ما به بازارکار اسرائیل است. تحت اشغال یک برنامه توسعه بلندمدت امکان پذیر نیست. یعنی تجارت فلسطینی‌ها از طریق بنادر و فرودگاه‌های اسرائیلی می‌گذرد، مالیات توسط اسرائیل جمع‌آوری و به این یا آن شیوه مصادره می‌شود. آزادی اقتصادی، حتی با دستورکار نئولیبرالی مقامات ملی فلسطین که ثروت کشور را در دستان تعداد اندکی متمرکز کرده‌است و شکاف بین یک طبقه‌ی متوسط کوچک و بسیار ثروتمند و مردم را، که فقیرتر و فقیرتر می‌شوند انکار می‌کند وجود ندارد.
