طولانی شدن جنبش این روزهای ایران دستکم دو دستاورد بزرگ خواهد داشت: یکی کنار زدن طفیلی ها و فرصت طلبانی است که برای “سفره انقلاب” آینده دورخیز کرده اند و دیگری رو کردن دست کسانی است که با لوث کردن واژه هایی چون دموکراسی و آزادی، در خیال بازتولید ساختار مرتجعانه سلطنت هستند.
“سیرک وکالت” که از حمایت گسترده رسانه ای بویژه رسانه های سلطنت طلب و رسانه های وابسته به عربستان هم برخوردار بود به چنان شکست مفتضحانه ای بدل شد که انتظار می رفت دستکم تا مدتی این جماعت سر جایشان بنشینند و آفتابی نشوند ولی چنین نشد. هنوز چند روزی نگذشته بود که یک مضحکه دیگر به راه انداختند، این بار “سیرک اتوبوس”.
یکی از توهمات این عده آن است که نه تنها اینان نیروی اصلی جنبش سالهای اخیر هستند، که مردم ایران هم پشیمان و شرمنده از ناسپاسی شان نسبت به “خاندان ایران ساز پهلوی”، چشم به راه آخرین بازمانده مذکر این خانواده مانده اند. این جماعت هنوز رنگارنگی جامعه ایران را نپذیرفته اند. هنوز نفهمیده اند که دراینجا هیچ رنگی غالب نیست. نفهمیده اند یا نمی خواهند بفهمند که غریو هزار فریاد “مرگ بر دیکتاتور” در برابر ده فریاد “رضا شاه روحت شاد” چه معنایی دارد. اینها نفهمیده اند یا ترجیح می دهند نفهمند عموم مردمی که در این روزها از زندگی معمول می گذرند و مرگ و زندان را به جان می خرند نه در حسرت بازتولید استبداد که در آرزوی آزادی، عدالت اجتماعی و دموکراسی هستند و برای کوتاه کردن دست رانت خواران، آقازاده ها، شکنجه گران، دزدها، مستبدین و … است که حاضرند چنین بهایی بپردازند.
سنت مبارزه در ایران به بهای جان هزاران هزار جوان عاشق اعتبار یافته است. دور هم نشستن فوتبالیست، هنرپیشه، دختر شایسته، کسانی که حقوق بشر برایشان نان و آب بوده و کسی که تنها ویژگی اش فرزند شاه بودن است بیشتر شبیه کاریکاتور است تا همگرایی اپوزیسیون و نتیجه ای جز به ابتذال کشاندن مبارزه و به هدر دادن انرژی نیروهای مخالف جمهوری اسلامی نخواهد داشت. تنها کسی که در آن جمع به نمایندگی بخشی از نیروهای موثر مبارز حضور داشت آقای مهتدی بود که ایکاش شرکت نمی کردند و به چنین جلسه کم مایه ای اعتبار نمی بخشیدند.
در انقلاب ۵۷، خواسته مشترک عبور از استبداد ستمشاهی منجر به این شد که بخشی از چهره ها و جریانهای سیاسی سابقه دار با جریانهای ارتجاعی همراه شوند؛ همراهی بدشگونی که رویای با شکوه انقلاب را به کابوسی وحشت بار بدل کرد.
حالا هم اتوبوسی به رانندگی آقای پهلوی به راه افتاده که بخش قابل توجهی از مسافرانش، هتاک ترین و فحاش ترین افراد جامعه هستند، اتوبوسی که همسر راننده اش در هنگام سوار شدن حسابش را با “چپ و مجاهد” روشن کرده و جنایتکارانی مثل پرویز ثابتی و احمد فراستی از مسافران سرشناس اش هستند. تاریخ نباید تکرار شود. تجربه ۵۷ آیینه ایست در برابر ما که هوشمندانه تر از چهار دهه پیش تصمیم بگیریم.
آنچه این روزها بیش از همه آزارنده ست دفاع محتاطانه افرادی ست که زمانی دل در گرو آزادی و برابری داشتند و در برابر ستم ایستاده بودند و امروز شرمگین از گذشته زلال خود، می خواهند بی سر وصدا از لابه لای این جماعت راهی برای سوار شدن به اتوبوس پیدا کنند. کافی ست به یاد آوریم تن سوخته مسعود احمدزاده را، پیکر شکنجه شده بهروز دهقانی را، معصومیت چهره فاطمه امینی را، به رگبار بستن بیژن جزنی و هشت مبارز دیگر را روی تپه های اوین و همه آن فریادهایی را که در شکنجه گاه های آریامهری به ناله بدل شدند و ناله هایی که برای همیشه در دخمه های ساواک خاموش شدند. به یاد آوریم و بیندیشیم که سوار شدن به اتوبوسی که پرویز ثابتی ها و احمد فراستی ها از مسافران آن هستند قرار است به کدام دموکراسی و آزادی بیانجامد؟
جان مایه کلام دلنشین تو بانگی است که از گلوی هزاران مبارز داخل کشور بر میاید که دلیرانه فریاد مرگ بر دیکتاتور و مرگ بر ستمگر را در میادین سر میدهند.
صراحت بیان هوش مندانه تو همه را بیاد معلم گرامی شهرمان کرمانشاه،شهید زنده یاد هرمز گرجی بیانی می اندازد که در بیست هشت مرداد پنجاه و هشت بدست مزدوران رژیم اسلامی اعدام گردید.
درودو سپاس. یاد پدر و رفقای دیده و نادیده اش جاودان
جان مایه کلام دلنشین تو بانگی است که از گلوی هزاران مبارز داخل کشور بر میاید که دلیرانه فریاد مرگ بر دیکتاتور و مرگ بر ستمگر را در میادین سر میدهند.
صراحت بیان هوش مندانه تو همه را بیاد معلم گرامی شهرمان کرمانشاه،شهید زنده یاد هرمز گرجی بیانی می اندازد که در بیست هشت مرداد پنجاه و هشت بدست مزدوران رژیم اسلامی اعدام گردید.