درشتناک ترین سنگلاخ:
همین دوگام که تا خانه،
تا تو،
آه،
همین دو گام…
همین دو گام که تا وارستن،
همین دوگام که تا پرده را کشیدن،
و آن دریچه ی پر انتظار را بستن…
در انتهای گمشدن،
این کوچه آشناست.
-“دو گامِ دیگر…”
دیوارهای کوتاهش گویی می گویند:
-“دوگامِ دیگر وا خواهی رست.
چرا که مهربانی ی آن پرده
هر چه را که دوست نداری
نابود خواهد کرد؛
و آن دریچه ی پر انتظار
چشمانت را
بر هر چه خوش نداری
خواهد بست.”
(سگانِ بی آزار؛
صدای صوت عسس،
پسِ ازدحامِ همه روزتان،
آی همشهریان،
هر شب به همین می انجامد؟
همین وبس؟)
تمامِ دربدری ها را به دوش خود خود دارم.
پناهِ خرمِ مژگانت شکفته باد…
عجب پریشانم،
گیسوی درهمِ تو کجاست؟
روالِ گفت و گوی مستان را می مانم.
روالِ درهمِ گیسویت کو؟
عجب پریشانم.
به خانه خواهم آمد،
می دانی؛
اگرچه دیر،
به شبگیر.
به خانه خواهم آمد.
و پرده ها را خواهم کشید:
و شهر نابود خواهد شد.
و از سپیده ی لبخند تا آفتابِ اندامت را خواهم نوشید.
و چشمهایم را
به کوری ی همه ی روشنانِ کاذبِ این آسمانِ شعبده
خواهم بست.
و هر چه جز تو،
در ابهامِ گیسوانت،
یا در روشنای سیگارم،
دود خواهد شد؛
و در نوازشِ چشمانت،
چون دودی در آسمان،
از هم خواهم گسیخت،
از خود خواهم رست…
اول تیرماه ۱٣۴۹
تهران
با صدای شاعر بشنوید:
