جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی دوران اوج خود را سپری کرده، مرحله ای از حیات خود را پشت سر گذاشته و به مرحله دیگری گام گذاشته است. در مرحله نخستین جنبش، مردم به ویژه جوانان و زنان در ۱۶۰ شهر بزرگ و کوچک کشور در بیش از ۱۲۰۰ اقدام اعتراضی شرکت کردند، خیابان ها و دانشگاه ها را به تسخیر حود در آوردند، ضربات کاری به حکومت، اعتبار و اقتدار آن زدند و به جهانیان نشان دادند که جمهوری اسلامی حکومتی است جنایتکار که در اساس با کشتار، اعدام و پر کردن زندان ها از مخالفین و منتقدین به حیات خود ادامه می دهد. در جنبش انقلابی مشخص شد که بیش از ۸۰ درصد مردم ایران از وضعیت موجود ناراضی اند و خواهان تغییر وضع موجودند.
جنبش انقلابی در مرحله نخست به دستآوردهای بس ارزشمندی دست یافت، گروه های وسیعی از مردم را به میدان مبارزه کشاند، برتری اخلاقی خود را نشان داد، همبستگی و حمایت جهانی را جلب نمود، میلیون ها تن از ایرانیان برون مرز را در شهرهای مختلف جهان به خیابان ها آورد، در جنگ رسانه ای از حکومت پیش افتاد، بر مبارزه خشونت پرهیز پای بند ماند، گرایش سکولار دموکرات مردم را به طور قوی آشکار کرد، الگوهای جدیدی از مبارزه را پروراند و اراده و خواست اکثریت مردم ایران برای دگوگونی ارزش ها و ساختارهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را به نمایش گذاشت.
جنبش انقلابی همبستگی ملی میان مردم مناطق ملی و سراسر کشور، مناطق مرکزی و مرزی را اعتلا بخشیده که در شعاری های “کردستان چشم و چراغ ایران”، “آذربایجان بیدار است و پشت و پناه کردستان است” و “از زاهدان تا تهران، جانم فدای ایران” متبلور شد.
با شکل گیری جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی، کشور ما وارد یک دگرگونی بزرگ پارادایمی شده است. بی تردید وضعیت کشور به دوره قبل از شهریور ۱۴۰۱ برنخواهد گشت و به سختی می توان، آینده ایران را بدون تاثیرپذیری از این جنبش تصور کرد.
جمهوری اسلامی برای مهار جنبش انقلابی به سرکوب شدید متوسل شد. به گفته خبرگزاری هرانا، حکومت تا ۲۳ دی ماه ۵۲۰ تن از معترضین خیابانی را کشت و بیش از ۱۹۴۰۰ تن از فعالان میدانی، دانشجویان، کارگران، معلمان، هنرمندان، نویسندگان، روزنامه نگاران، وکلا، پزشکان، فعالان سیاسی و مدنی و …..را دستگیر و به زندان انداخت. در این اعتراضات ۷۰ کودک و نوجوان جان باخته‌اند، ۴ نفر با اعدام جان خود را از دست داده‌اند و ۱۰۹ نفر نیز با اتهامات مرگ‌آور روبرو هستند. دادگاه‌های جمهوری اسلامی ۷۱۹ معترض را به احکام متفاوتی محکوم و در مجموع ۱۱۵۰۲ ماه حبس صادر کرده‌‌اند. ابعاد دستگیری در این دوره بی سابقه بود. حکومت در دو ماه گذشته شماری از بازداشت شدگان را آزاد کرد. ولی شمار زیادی از فعالین خیابانی، سیاسی و مدنی هم چنان در اسارت به سر می برند.
کشتارها، دستگیری ها، تهدیدها، اخراج ها، محرومیت از تحصیل، ضربه جدی به جنبش انقلابی زده و به کاهش اعتراضات در خیابان ها و دانشگاه ها انجامید. حکومت به طور نسبی اعتراضات خیابانی و دانشگاه ها را مهار کرده است. اما کاهش اعتراضات خیابانی و اعتراضات در دانشگاه ها، به منزله خاموش شدن جنبش انقلابی نیست. پتانسیل اعتراضی هم چنان بالا است و اعتراضات در اشکال مختلف از جمله مقاومت مدنی ادامه دارد. خیزش های دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ با سرکوب شدید فروکش کرد و تداوم نیافت. ولی جنبش انقلابی با وجود سرکوب شدید و دستگیری ده ها هزار نفر، هم چنان زنده است.
بلوک قدرت با وجود تحمل ضربان کاری از جانب جنبش زن، زندگی، آزادی، یکپارچه ماند و از شکل گیری گروه بندی های درونی جلوگیری کرد. ولی موقعیت حکومت در داخل و در سطح بین المللی به شدت تضعیف گردید، ریزش در پایگاه اجتماعی آن پیش رفت، نیروهائی از بدنه اش کنده شده و در موضع مخالف و یا بی طرفی قرار گرفت.
حکومت قادر نشد جنبش انقلابی را خاموش سازد و به عمر آن پایان بخشد. جنبش انقلابی هم نتوانست اعتراضات را با همان شدت آغازین ادامه دهد، به موقعیت انقلابی فراروید، قدرت دوگانه شکل دهد، نوعی هم زمانی میان نظم موجود و نظم آتی و بدیل به وجود آورد و به حیات حکومت پایان بخشد. ولی بحران های پرشمار و درهم تنیده، هم چنان پابرجا هستند و حکومت هم قادر به غلبه بر آن ها نیست. بعلاوه بحران اقتصادی به یک ابر بحران فراروئیده، تورم، ققر، بیکاری و شکاف طبقاتی، وضعیت انفجاری را شکل داده است، تحریم های اقتصادی هم چنان ادامه دارد و فشارهای بین المللی علیه جمهوری اسلامی به شدت افزایش یافته است.
می توان گفت ما مرحله ای از جنبش انقلابی را پشت سر گذاشتیم و به مرحله دیگری وارد شده ایم. مشخصه این مرحله تداوم اعتراضات به اشکال مختلف ولی نه به شدت گذشته و گاه با انقطاع است. آنچه مشخص است زمینه های اعتراضات هم چنان پابرجا است و بعد از دوره ای شعله ور خواهد شد. به بیان دیگر وضعیت سیاسی کشور ناپایدار است و به احتمال زیاد موج دوباره برخواهد گشت. اما سهمگین تر از قبل.
این ذهنیت و روانشناسی سیاسی در بین مردم وجود دارد که وضع موجود موقتی است و تغییر، امر اجتناب ناپذیر است. منتها زمان تغییر نامشخص است. در جامعه جنبشی ایران با نراکم بحران ها و انباشت نارضایتی ها، ما با دوره‌های متناوب خیزش و افت روبرو هستیم که این روند ادامه یافته و می تواند به شکل گیری موقعیت انقلابی و قدرت دوگانه منتهی شود.
راستاها و سیاست ها
“جمعیت” و به بیان دیگر بسیج سیاسی نقش تعیین کننده در تغییر توازن قوا به سود جنبش انقلابی دارد. حضور میلیونی مردم در خیابان ها، دانشجویان و دانش آموزان در اعتراضات دانشگاه ها و مدارس، اعتصابات سراسری کارگران، کامیونداران، کسبه و بازار، اعتراضات معلمان و گروه های دیگر اجتماعی، می تواند حکومت را به عقب نشینی وادار سازد و یا بستر مساعدی را برای گذار فراهم آورد.
این امر نیاز به بسیج، سازماندهی و تشکل یابی گروه های مختلف اجتماعی دارد. بحران حاد و مزمن اقتصادی و پاسخ نگرفتن مطالبات گروه های مختلف اجتماعی، زمینه را برای گسترش اعتراضات صنفی و مدنی فراهم ساخته است. تداوم و گسترش اعتراضات صنفی و مدنی می تواند اعتراضات را دوباره به خیابان ها و دانشگاه ها برگرداند. در چنین حالتی پیوند جنبش انقلابی با جنبش مطالباتی شکل خواهد گرفت. در هفته های گذشته شاهد افزایش اعتراضات کارگری بودیم. معلمان و بازنشستگان هم به میدان آمده اند. جنبش مطالباتی در حال گسترش است. این جنبش ظرفیت بالائی برای بسیج نیرو دارد. اعتصابات و اعتراضات سراسری می تواند حکومت را فلج کند. سیاست های حزب تقویت جنبش مطالباتی و پیوند خوردن آن با جنبش انقلابی است.
سازماندهی و تشکل یابی گروه های مختلف اجتماعی در تداوم و هدایت جنبش نقش بس مهمی دارد. این دوره فرصتی است برای سازماندهی در اشکال مختلف به ویژه سازمان دهی محله محور، تشکل های صنفی، کمیته ها و صندوق های اعتصاب. برآمد ۲۰ تشکل صنفی و مدنی و انتشار منشور مطالبات حداقلی، تلاشی ارزنده در این راستا بود. تلاش حزب ما هم در این جهت خواهد بود.
امر رهبری سیاسی یکی از چالش های اصلی جنبش انقلابی است. جنبش زن، زندگی، آزادی طی چند ماه با سازمانگری و مدیریت رهبران میدانی پیش رفت. ولی تحول دموکراتیک بدون وجود رهبری سیاسی با پشتوانه گسترده مردمی با چالش های جدی از جمله خلاء قدرت مواجه خواهد شد. در فقدان رهبری سیاسی نیروهای سازمان‌یافته موجود مانند نظامیان، جریان های اقتدارگرا، وارثین سلطنت و …. وارد صحنه خواهند شد، جنبش را به سود خود مصادره کرده و قدرت را به دست خواهند گرفت و چرخه استبداد تداوم خواهد یافت. در چنین حالتی داستان بسیاری از قیام های بهار عربی تکرار خواهد شد. امر رهبری سیاسی و چگونگی شکل گیری آن و نقش جریان های سیاسی، کنشگران سیاسی و تشکل های صنفی و مدنی در داخل کشور و نیروهای سیاسی خارج از کشور، هنوز موضوع حل شده ای نیست. اما در این راستا ضرورت دارد که روند همکاری و ائتلاف ها بین جریان های سیاسی در داخل و خارج از کشور شتاب بیشتری پیدا کند.
باید توجه داشت که دوره یکه سالاری و رهبری فردی گذشته است. رهبری جمعی نیاز جنبش انقلابی است. حزب ما در این رابطه برای شکل دهی ثقل جمهوری خواهی و ایجاد مرکز هماهنگی اپوزیسیون دموکرات تلاش می کند. جای خوشحالی است که تلاش های چند ساله برای شکل گیری ائتلاف ۵ حزب و سازمان جمهوری خواه به عنوان “همگامی برای جمهوری سکولار دموکرات در ایران” به ثمر نشسته و اطلاعیه آن در روزهای گذشته انتشار یافته است. ما در این دوره تلاش خواهیم کرد که بلوک “همگامی” برای شکل دادن ثقل جمهوری خواهی با سایر بلوک های جمهوری خواه، احزاب، سازمان ها و تشکل های جمهوریخواه و کنشگران جمهوری خواه وارد گفتگو و همکاری شود. همراه با پیشبرد این سیاست، با مجموعه جریان های جمهوری خواه و دموکرات نیز برای ایجاد مرکز هماهنگی وارد گفتگو خواهیم شد.
اعتراضات ایرانیان برون مرزی در خارج از کشور در تداوم جنبش انقلابی نقش مثبت و موثری دارد. ما هم چنان در این اعتراضات همراه با نیروهای دموکرات به حضور فعال خود ادامه خواهیم داد.
زندانیان سیاسی و اعدام ها، دو موضوع حاد جنبش زن، زندگی، آزادی است. لازم است در این دوره برای آزادی زندانیان سیاسی و توقف اعدام ها فعالانه برخورد کرد. تلاش خواهیم کرد که این امر را در همکاری با نیروهای دموکرات و تشکل های حقوق بشری و دموکرات پیش ببریم.
حمایت های بین المللی از جنبش زن، زندگی، آزادی حائز اهمیت زیادی است. ما در ضمن مخالفت با حمله نظامی و آلترناتیوسازی توسط دولت ها، از فشارهای بین المللی به جمهوری اسلامی برای آزادی زندانیان سیاسی، توقف اعدام ها و تامین حقوق بشر استقبال می کنیم.
حزب چپ ایران (فدائیان خلق) به سهم خود در مرحله نخست در تقویت و گسترش جنبش انقلابی کوشید. اکنون که جنبش وارد مرحله جدیدی شده است، حزب در پیشبرد سیاست هائی که ذکر شد، از جمله حضور گسترده گروه های مختلف اجتماعی در اعتراضات، هم پیوندی جنبش انقلابی با جنبش مطالباتی، تشکیل ثقل جمهوری خواهی و هماهنگی اپوزیسیون دموکرات تلاش خواهد شد.
شورای مرکزی حزب چپ ایران (فدائیان خلق)
۲ فروردین ۱۴۰۲ (۲۲ مارس ۲۰۲۳)
* این بیانیه در تبیین وضعیت جنبش زن، زندگی، آزادی در فاز جدید و سیاست های حزب تهیه شده و با رویدادهای چند هفته گذشته تماس نگرفته است. حزب در مورد برخی رویدادها موضع گرفته و نسبت به مجموعه آنها هم دیدگاه و مواضع خود را بیان خواهد کرد.
خبر خیلی خوبیه. پیوندتان مبارک.
اما امیدوارم که بعد از ماه عسل ، طلاق نگیرید و انشعاب نزنین.
قربون عقل آخر ایرونی.
از عجایب هشت گانه ی تاریخ بشره این ائتلاف میمون ۵ گانه .
برای نجات میهن از چنگال خونین حکومت جنایتکار اسلامی، ما نیاز به یک اتحاد فراگیر و فراجناهی ملی بین همه ی گروه ه ها و جریان های سیاسی و برانداز، از جمهوری خواه و پادشاهی خواه و چپ و راست و میانه و ملی گرا و لیبرال و کوفت و زهر مار…داریم. در نوشتار شما، صرفا صحبت از اتحاد “نیروهای دموکرات جمهوری خواه ” میباشد و نه گروه های دیگری که جمهوری خواه نیستند. اینکه جمهوری خواهان متحد شوند، امریست بسیار مثبت و ارزنده، اما برای سرنگونی حکومت جنایتکار اسلامی هرگز کافی نیست. جمهوری خواهان باید همزمان برای اتحاد با دیگر نیروهای دموکرات ، پادشاهی خواهان، حرکت کنند.
بدون شک گروهی از مردم ایران ، با توجه به جنایات جمهوری اسلامی و نیز خطاهای های اپوزیسیون چپ و ملی و مذهبی، پادشاهی خواه میباشند. چنانچه با مردم ایران در تماس باشید، در خواهید یافت که بسیاری از مردم با یک مقایسه ی ساده بین شرایط زندگی در دوران جمهوری اسلامی و دوران پهلوی، سگ حکومت پهلوی را به جمهوری اسلامی ترجیح میدهند. اگر واقعأ به فکر نابودی جمهوری جنایتکار اسلامی هستید، باید در مسیر اتحادی فراگیر و ملی بین همه ی گروه های اپوزیسیون دموکرات باشید و بیش از این وقت را به هدر ندهید و هزینه ی جنبش را بالا نبرید.
نه جمهوری خواهان به تنهایی قادر به سرنگونی حکومت جنایتکار اسلامی هستند و نه پادشاهی خواهان.
ضمنأ بیان کرده اید که ۵ گروه جمهوری خواه ائتلاف کرده اند. بالاخره خبری خوش پس از ۴۴سال جنایتکاری جمهوری اسلامی. البته وقتی که به نام های بسیار شبیه این ۵ گروه ائتلافی اپوزیسیون مینگریم، از خود میپرسم، که تفاوت آنها با یکدیگر چیست؟ البته می‌دانیم که تعداد گروه های جمهوری خواه بسیار بیشتر از این ۵ گروه هستند. به عنوان مثال، ۱۲ گروه جمهوری خواه، چندی پیش ، پس از مصاحبه ی سایت های برون مرزی با آقای رضا پهلوی، اطلاعیه ای در محکومیت آن مصاحبه و الترناتیو سازی امپریالیسم ، صادر کردند و…! بپذیریم که جوانان جان به لب رسیده ی ایران بسیار جلوتر ومتحد تر از اپوزیسیون جهان سومی ما میباشند و عمل میکنند. شیر دختران، شیر زنان و جوانان ایران در کف خیابان‌ها متحد شده اند و با دستان خالی با حکومت جنایتکار و تا دندان مسلح جمهوری اسلامی مبارزه میکنند و فریاد میزنند : ” اگر با هم یکی نشیم، یکی یکی کشته میشیم ” ، اما ما متأسفانه هنوز اندر خم یک کوچه ایم. هنوز صد تا گروه جمهوری خواه داریم که حاضر نیستند با هم متحد بشوند، و برخی شون هم اصلا نمیخواهند که سر به تن اون گروه های دیگر جمهوری خواه و غیر جمهوری خواه باشه و…!
همه ی ما می‌دانیم که اپوزیسیون پس از انقلاب در ایران به صورت وحشیانه ای سرکوب شد و مجبور به ترک ایران. طبیعتا در ایران امکان اتحاد بین اپوزیسیون وجود نداشت، اما در خارج از کشور هم ما امر اتحاد را جدی نگرفتیم و به همین جهت نیز نسبت به جنبش داخل ایران عقب تر هستیم. اپوزیسیون ایران، هنوز هم به راحتی در دام تفرقه افکنی های جمهوری اسلامی می افتد و خود زنی میکند. جنگ جمهوری خواه و پادشاهی خواه راه می اندازیم، جنگ پرچم و علم و کتل و قد و قواره و رنگ و عکس روی پرچم راه می‌اندازیم. همینکه گروه های رقیب، به خصوص پادشاهی خواهان، حرکتی جمعی شکل میدهند، مثل نشست واشنگتن و… پرچم مخالفت در دست میگیریم و…!
با این وجود ، دمتون گرم که بالاخره بعد از ۴۴ سال، یه ائتلافی کردید. اما کافی نیست دوستان، رفقا!
برای نابودی حکومت جنایتکار اسلامی به هر یک نفر نیاز است، چه جمهوری خواه، چه پادشاهی خواه و…!
سرنگون باد حکومت جنایتکار اسلامی
بهروزی بیشینه ی زحمتکشان در گرو هماهنگی و سازمانیابی مبارزات آنان است!
خیزش های دی ماه ۹۶، آبان ۹۸ و جنبش انقلابی ۱۴۰۱ “زن، زندگی، آزادی” بیگمان گامهای پویش دلیرانه ی اکثریت عظیم زحمتکشان (مزد- و حقوق-بگیران، پیشه وران، محرومین و بیکاران) بسوی بهروزیشان بوده اند. آنگونه که دیده ایم، این گذار به بهروزی، هرچند استوار، از کمبودهای ویژه ای برای سازماندهی مبارزات و کشانیدن بیشینه زحمتکشان به پهنه ی ستیز با حکومت اسلامی-سرمایه داری ایران در رنج بوده است. پاگذاری منشور مطالبات حداقلی و رنگین کمانی بیست تشکل صنفی و مدنی در این راه، ببار نشینی امید و راهکاری ست که زدایش این کمبودها را نشانه رفته است. پشتیبانی ده ها گروه و سازمان و حزب میهنی از این منشور، امید به پاگیری تغییری دمکراتیک در ایران را بسیار افزایش داده است.
مایه ی امید و شادی ست که حزب شما از پشتیبانی زبانی فراتر رفته و، در همسویی با منشور مطالبات حداقلی، “سازماندهی در اشکال مختلف” را برای “تقویت جنبش مطالباتی و پیوند خوردن آن با جنبش انقلابی” در دستور کار خود قرار داده است. این همسویی در شرایط مشخص کنونی، درست ترین سنجه ی سلامت و جدیت هر سازمان مبارز راه آزادی و عدالت اجتماعی در ایران است.
باشد که سازمانها و احزاب میهنی دیگر نیز چنین کنند…