اخبار روز: در سالروز رفراندم فریبکارانه ی خمینی برای تثبیت و رسمیت قانونی دادن به حکومت اسلامی، آزادی خواهان ایرانی از چندین کشور اروپایی در شهر کلن آلمان گرد آمدند. این گردهمایی به دعوت شانزده تشکل چپ و دموکراتیک از شهرهای مختلف آلمان، فرانسه و هلند برگزار شد و از سوی دو تشکل عمده ی چپ و جمهوری خواهی مورد حمایت قرار گرفت. در فراخوان این تظاهرات آمده بود:
در سالگرد این روز سیاه برای به گور سپردن رژیم جمهوری اسلامی حاکم بر ایران، متحدانه به خیابان خواهیم آمد تا با انعکاس تصویر تکثر و دموکراسی صدای رسای انقلاب «زن، زندگی، آزادی» باشیم.
سخنرانانی با دیدگاه های مختلف، و ملیت های متفاوت، از تریبون این تجمع، بر همبستگی ملت و مردم ایران در مبارزه ی مشترک خود علیه حکومت اسلامی تایید کردند. نمایندگانی از ملیت های کرد، بلوچ، آذری، عرب، فارس و گرایش های مختلف سیاسی و اجتماعی در تریبون حضور یافتند و بر مخالفت با جمهوری اسلامی، ادامه ی خیزش ژینا تا سرنگونی حکومت اسلامی تاکید کردند. نام مهسا امینی بارها در این گردهمایی تکرار شد.
شرکت کنندگان در این مراسم سپس در صفی طولانی به راهپیمایی در خیابان های شهر کلن پرداختند. شعارهای تظاهرات همان شعارهایی بود که در تظاهرات مردم ایران شنیده می شود:
«زن، زندگی، آزادی» به زبان های مختلف
«مرگ بر جمهوری اسلامی»
«امسال سال خونه، حکومت آخوندی سرنگونه»
«زندانی سیاسی آزاد باید گردد»
«کردستان، زاهدان چشم و چراغ ایران»
«کردستان، کردستان، گورستان فاشیستان»
«نه سلطنت، نه رهبری، دموکراسی، برابری»
«نه کولبری، نه سوخت بری، آزادی و برابری»…
تاکید تظاهرکنندگان و شعارهای آن ها در جهت همبستگی انترناسیونالیستی که به زبان آلمانی گفته می شد، توجه عابرین را به خود جلب می کرد.
این تظاهرات در هوایی بارانی برگزار شد. برگزارکنندگان تظاهرات از همبستگی و اتحادی که با مبارزه ی مردم ایران به نمایش گذاشتند راضی بودند و بر ادامه ی چنین آکسیون های اعتراضی تاکید می کردند.
اگر خود را از دام ظاهر بینی های آسان و ارزان رها کنیم، در ژرفا میتوان دید که…
۱ – “این گردهمایی به دعوت شانزده تشکل چپ و دموکراتیک از (چند شهر) برگزار شد و از سوی دو تشکل عمده ی چپ و جمهوری خواهی مورد حمایت قرار گرفت.”
۲ – این گردهمایی، پس از سالها، نخستین گام همراهانه، گسترده و تاریخی نیروهای چپ و دمکرات (بویژه در همراهی با جنبش انقلابی “زن، زندگی، آزادی”) در برابر حکومت اسلامی بوده است.
۳ – ابعاد و میزان شرکت کنندگان در این گردهمایی میتوانست گسترده تر باشد اما، همواره، نخستین گام مهمترین تکانه در فرایند انجام هر کار است.
۴ – حرکت نیروهای گرایش راست که با امکانات گسترده و حمایت دولت های خارجی انجام میشود، برد محدودی داشته است اما برآمد نیروهای چپ و دمکرات که همراه مردم است و از مردم ایران نیرو میگیرد، گسترش یابنده است.
هم میهنمان “الف باران” موارد بالا را از نگر دور داشته و میگوید: “پرچم‌های تجزیه طلبان ایران و منطقه (از آن) احزاب و سازمانهایی هستند که در اساسنامه و مرامنامه تشکیلاتی خود در سالهایی معین و تاریخی مشخصی خواهان جدائی از ایران بوده اند.”
الف – میتوان فهمید که منظور او از “تجزیه طلبان ایران” نیروهایی باشند که برای زمانهای کوتاه در آذربایجان، کردستان و گیلان حکومت های مردمی برپا کردند. برای کوتاه نویسی، بهتر است گفتگو در باره “آن” نیروها را به زمان دیگر بسپاریم. اما ۱) “آن” نیروها در این گردهمایی حضور نداشتند، ۲) استفاده از پرچم ایالتی در کنار پرچم ملی (مثلا در آمریکا) به معنای تجزیه طلبی نیست، ۳) نیروهای عمده کنونی در آذربایجان، کردستان و یا بلوچستان خواهان جدایی نیستند، و ۴) خواست پایه ای مردمان کرد، آذری، بلوچ و… تمرکز زدایی، خودگردانی و گسترش فرهنگ خویش است.
ب – پیدا نیست که مفهوم “تجزیه طلبان منطقه” چیست و آن “تجزیه طلبان” چه ربطی به ایران دارند.
” سخنرانانی با دیدگاه های مختلف، و ملیت های متفاوت، از تریبون این تجمع، بر همبستگی ملت و مردم ایران در مبارزه ی مشترک خود علیه حکومت اسلامی تایید کردند. ” ( از خود مقاله )
با چشمانی باز به رنگهای متفاوت پرچم‌های تجزیه طلبان ایران و منطقه نگاه کنید .
این پرچم‌ها ، پرچم های احزاب و سازمانهایی هستند که در اساسنامه و مرامنامه تشکیلاتی خود در سالهایی معین و تاریخی مشخصی خواهان جدائی از ایران بوده اند و انکار آن عدم صداقت و راست آزمایی آنها بوده و هست .
اگر تجزیه طلبی مظهری از دموکراسی و آزادی‌خواهی است پس چرا در کلیه کشورهای جهان صورت نمی‌گیرد ؟ مگر در کشورهای اروپایی ، آسیایی و آمریکای جنوبی فرهنگها و ملیت های مختلف ندارند ؟ اگر حتی یک استان از ایران جدا شود ، اوکراین دیگری در منطقه بوجود خواهد آمد.
احسنت بر شما الف باران عزیز
نخستین چیزی هم که در تصویر نظر بنده را جلب کرد، پرچم تجزیه طلبان بود.
شانزده تشکل فراخوان داده بودند اما چقدر جمعیت آمده بودند؟
تصاویر و فیلم ها نشان نمی دهد که استقبال شده باشد.