دولت ۲۷ درصد حداقل دستمزد کارگران را افزایش داد، ( بخوان کاهش دستمزدها) سایر سطوح۲۱ درصد، پس از نمایش‌های کمدی اما چندش آور حضرات شورای عالی کار.
اقایون به اصطلاح نمایندگان کارگران، قانون کار خودشان را به یک مثقال پشم فروختند.
ماده ۴۱ قانون کار و تبصره هایش در پیشگاه سرمایه دود شد و به هوا رفت.
دستمزد کارگران از چهار میلیون و تقریبا ۲۸۰ هزارتومان ماهیانه در سال ۱۴۰۱، با هنر نمایی رمل و اسطرلاب، پنج میلیون و ۳۰۸ هزار و ۲۸۴ هزارتومان در سال ۱۴۰۲ تصویب شد.
تورم چقدر است؟
اسفندماه ۱۴۰۱ تورم ۶۷ درصد اعلام شد!( البته با معیار اقایون)
سبد هزینه معیشت خانواده کارگری چقدر است؟ ۱۷ میلیون تومان ( البته باز هم با معیار خود اقایون)
معافیت مالیاتی چقدر است؟
هفت میلیون تومان!
خط فقر چقدر است؟
تقریبا ۲۲ تا ۲۵ میلیون تومان!
این معادله تک مجهولی، فقط از طرف دولت جمهوری اسلامی، نمایندگان کارگر ستیز و کارفرمایان دغلکار دولتی، با عملیات پیچیده ریاضی، اینگونه حل شد.
تا دستمزدی برای کارگران تعیین شود که در تاریخ سابقه نداشته باشد و این بدین معنی است که حتی نه مثل سالیان گذشته که دستمزد بخور نمیر تعیین میشد بلکه امسال حقوق کارگران بشدت تنزل یافت و به نخور بمیر سقوط کند.
ضمن انکه از همه چیز دردناکتر ، با توهین و تحقیر، کرامت انسانی و منزلت اجتماعی کارگران را نیز در رسانه های زردشان به سخره بگیرند و تیتر بزنند:
که حداقل دستمزد امسال کارگران به اندازه ی کمتر از ربع سکه است.!
یا اینکه با این حداقل دستمزد کارگران باید ۵۶ ماه کارکنند تا یک وانت پراید بخرند!
و نیز حداقل دستمزد کارگران۱۲۲ دلار!
واقعا کدام کشور در مقیاس ایران با این همه نفت و گاز و معدن و با این همه اقتصاد عظیم و ثروتمند، وجود دارد که کارگرانش۱۲۲ دلار مزد دریافت کنند؟ شرم آور است.
میلیونها خانواده کارگری این ذلت و خواری و ستم غیر قابل تحمل حکومت را چگونه و با چه توانی بر گُرده خود خواهند کشید ؟
دولت و در کلیت خود، به عنوان حاکمیت و اداره کننده جامعه با این مصوبه، عملا حکم مرگ میلیونها خانواده کارگری را صادر کرده است و این بدین معنی است که سرمایه داری عقب مانده ایران با این عمل، گور خود را با دست خود حفر خواهد کرد. بازی کردن با نان و معاش طبقه کارگر آنهم با اینهمه تورم و گرانی، تبعات خطرناکی خواهد داشت.
آیا با توجه به کل شرایط وخیم اقتصادی اجتماعی چند دهه گذشته و تیر خلاص بر پیکر نحیف کارگران با این مصوبه دستمزد امسال، کارگران دیگر چیزی برای از دست دادن دارند؟
کارگرانی که طی چندین سال گذشته، بر اثر کار طاقت فرسای روزانه، در سال شش نفر کشته و دهها نفر مصدوم و معلول می شوند. هزاران کارگری که به علت پر شدن انبارها، به سبب عدم فروش و کم شدن قدرت خرید مردم ، در شب عید، اخراج شدند و عیدشان عزا شد.کارگرانی که در این شرایط دهشتناک گرانی، در اثر حقوق های عقب افتاده، در اثر فقر و نداری، خودکشی می کنند. کارگرانی که هم اکنون در اثر تورم افسار گسیخته مجبورند دو یا سه شغل داشته باشند تا حدی به امرار معاش خود برسند کارگرانی در اثر فشار تحریمها، کارخانه هایی که در ان مشغول بودند تعطیل یا ورشکسته شده و ناچار دستفروش و حتی کلیه های خود را فروختند. کارگران جوانی که در آرزوی ازدواج ، حسرت به دل به دوره میانسالی نزدیک می‌شوند. کارگرانی که بدلیل این دستمزد کم، حاضر نیستند نیروی کار خود را ارزان بفروشند، از همین رو خیلی از کارخانه ها با کمبود نیرو دچارند و در حال تعطیلی، کارگرانی که پس از یک، دو و یا سه ماه کار در کارخانه هایی با کار سخت و زیان آور و شیفت دوازده ساعته با دستمزد کم حاضر نیستند دیگر این استثمار وحشیانه را تحمل کنند و رنج بیکاری را به این بردگی قرون وسطایی ترجیح می‌دهند و هزاران خانواده کارگری که دیگر حتی توان اجاره خانه را ندارند و میلیونها خانواده کارگری که هر روز هزاران اختلاس و دزدی و غارت و بریز و بپاش اغنیا را به چشم خود می بینند و حتی از حداقل‌های معیشتی خورد و خوراک و پوشاک برخوردار نیستند و……
آقایان شماها دیگر به کم رنگی سفره کارگران رحم نکرده اید و امسال کل سفره را جلوی خانواده کارگران جمع کردید.
ایا کارگران همچنان به این زندگی نکبت بار گردن خواهند گذاشت؟
بعید میدانم امسال کارگران دیگر فریب کارفرمایان را در کارخانه ها بخورند و گرفتا حیله و خدعه انها شوند که : ده درصد به مزد فعلی، اضافه خواهیم کرد یا پاداش ماهیانه میدهیم، یا کمک جنسی و ارزاق میدهیم و…با کش دادن این وعده ها کاری کنند، که آبها از آسیاب بیفتد و شش ماه اول سال تمام شود و همچنان بر گُرده کارگر ارزان سوار شوند و سودهای نجومی عایدشان شود. یا وعده شکایت برای الغای مزد ۱۴۰۲به سبک قهرمان بازی فیلمفارسی خانه کارگر را باور کنند.
قطعاً امسال کارگران دیگر برای یک لقمه نان التماس نخواهند کرد، برای مزد، دست گدایی دراز نمی کنند، دیگر عریضه و طومار نخواهند نوشت. دیگر برای حداقل حقوق و دیگر مزایای صنفی در خیابان‌ها فریاد نخواهند زد.
ولی حتما و بی شک فریاد وازندگی، بر سر قدرتمندان و حاکمانی خواهند کشید که نان کارگران را آجر کردند. قطعا اعتصابات و اعتراضات سراسری شان رنگ و بوی دیگری خواهد داشت، رنگ و بوی یا مرگ یا زندگی.
باید بگویم که خود کرده را تدبیر نیست،
آقایان خود عملا با این مصوبه پای کارگران و متعاقب آن بازنشستگان و کلیه حقوق بگیران را به جدال سیاسی در عرصه اجتماع باز کرده اند، جدالی سهمگین، که مزدبگیران در آن بازنده نخواهند بود، زیرا شما سرمایه داران برای “سود”می جنگید و ما کارگران برای بقا.
