با تصویب افزایش حقوق ۲۷٪ برای حداقل دستمزد و افزایش حقوق ۲۱٪ برای سایر سطوح توسط “شورای عالی کار” برای سال ۱۴۰۲، علی خدایی بعنوان یکی از اعضای به اصطلاح کارگری این شورا، جهت توجیه کردن این افزایش حقوق ظالمانه گفت “اگر چه افزایش حقوقها پائین تصویب شده اند ولی وزیر کار وعده داده است که سال آینده تورم کنترل خواهد شد”. این توجیه مضحک باعث گردید انتقادها و افشاگریهای متعددی علیه خدایی از طرف فعالین کارگری بیان شود که این گفته ها باعث گردید ماهیت او و “شورای عالی کار” بیشتر روشن گردد. با این وجود سوالاتی همچنان مطرح میباشد. بعنوان مثال سوال میشود “علی خدایی در مقابل نمایندگان دولت و کارفرمایان بجز تسلیم شدن و رضایت دادن چه کار میتوانست بکند؟ و اگر مصوبه را امضاء نمیکرد مبلغ کمتری نصیب کارگران و بازنشستگان میشد!؟”. برای جواب دادن به این سوال و سوالات دیگر، در ابتدا باید مشخص کرد که علی خدایی کیست؟
واقعیت این است که علی خدایی “انتخاب شده کارگران” نیست که بعنوان یکی از اعضای کارگری در “شورای عالی کار” از منافع کارگران دفاع نماید. پس او با چه پشتوانه ای بر چنین جایگاهی نشسته است؟! کاملاً محرز میباشد که او از طرف حکومت “منصوب” این پست گردیده است. در حقیقت همچون یک عنصر حکومتی (مانند یک شهردار یا رئیس یک اداره ثبت اسناد)، مسئولیتی به او داده شده است. این فرد منصوب شده مانند دیگر منصوبین نباید خارج از برنامه حکومتی فعالیتی انجام دهد و هر دستوری را که آن بالایی ها میدهند او باید بگوید “به روی چشم”! او اگر بخواهد چنین مطیع نباشد، سریعاً او را از پُستش برکنار و حقوق ماهانه اش را قطع میکنند. از دیدگاه حکومت، علی خدایی یک فرد زیر دست میباشد که کاملاً مسئولیت پذیر و مطیع و کارهای او کاملاً درست و منطقی میباشند!!
امروزه حتی جوانانی که پول تو جیبی خود را از والدین خود میگیرند بخوبی میدانند که حکومت نمیتواند تورم را در سال ۱۴۰۲ کنترل کند، حال علی خدایی با چنین تجربیاتی آیا تا بدین حد نا آگاه و ساده است که وعده وزیر کار را بپذیرد که تورم در سال ۱۴۰۲ کنترل خواهد شد؟! او همچون وزیرکار میداند که چنین نخواهد‌شد اما او وظیفه ای را انجام میدهد که به او محول کرده اند: مصوبه را امضا میکند و با یک مشت لاطائلات تلاش میکند کارگران و بازنشستگان را فریب دهد که آنها بپذیرند که در سال ۱۴۰۲ تورم کنترل خواهد شد و در نتیجه هیچگونه اعتراضی نکنند. بنابراین، این سوال که “علی خدایی در مقابل نمایندگان دولت و کارفرمایان بجز تسلیم شدن و رضایت دادن چه کار میتوانست بکند؟” از اساس غلط است، چرا که او هرگز “در مقابل” دیگر اعضای شورا قرار ندارد بلکه کاملاً در کنار و هم فکر با همکاران خود میباشد و همگی تسلیم مصوبه ای هستند که توسط رده های بالایی حکومت نوشته شده است و حتی تمامی این همکاران از امضا کردن این مصوبه، رضایت “قلبی” دارند!!
چنین سوالاتی را نباید در رابطه با یک کارمند حکومتی یا بهتر است بگوئیم نماینده کارفرما (علی خدایی) مطرح کرد، بلکه باید در رابطه با یک “نماینده واقعی کارگران” مطرح نمود. اگر یک نماینده کارگران به پای میز مذاکره برود، با “پشتوانه کارگران و بازنشستگان” که در بیرون از اتاقِ مذاکره منتظر جواب هستند، با مسائل برخورد میکند. اگر نمایندگان کارفرمایان و یا دولت نمیخواهند “حقوقها متناسب با نرخ تورم افزایش یابند”، او مصوبه را امضاء نمیکند و اتاق مذاکره را ترک میکند! او بدون آنکه استعفاء بدهد کارگران و بازنشستگان را در جریان بحثها قرار داده و اعلام یک تجمع میکند. اعتراضات پی در پی، مذاکرات دیگری را در پی خواهد داشت و سرانجام، هم کارگران و بازنشستگان و هم نمایندگان آنها و هم نمایندگان کارفرمایان و دولت بر سر یک عدد به‌توافق خواهند رسید. در حقیقت کارگران و بازنشستگان “متناسب با توانشان” دستمزد خود را افزایش خواهند داد.
نمایندگان واقعی برای منافع کارگران و بازنشستگان مبارزه میکنند بدین منظور به نیروی متحدانه آنها تکیه میکنند و راه حل نهایی را کف خیابان میدانند. اما نمایندگان دروغین برای حفظ موقعیت خود تلاش میکنند و از کف خیابان میترسند، در نتیجه کارگران و بازنشستگان را از آمدن به کف خیابان منع میکنند و دست به فریب آنها میزنند.
اسماعیل گرامی
کارگر بازنشسته
ششم اردیبهشت ۱۴۰۲
