۳ مه، «روز جهانی آزادی مطبوعات» گرامی باد
آزادی مطبوعات و دیگر رسانه‌ها از شاخص‌های اساسی آزادی بیان در جامعه است که به مخاطره‌افکندنش بر زندگی انسان‌ها و مناسبات اجتماعی در هر جامعه‌ای آثار ویران‌گر و هولناک بر جای می‌گذارد. اطلاع‌رسانی در مطبوعات و دیگر رسانه‌ها از آن دست حرفه‌ها است که هم عشق و علاقه‌ی بسیار می‌طلبد، هم جسارت و پشتکار در جست‌وجو و بیان حقیقت. در جهانی که حکومت‌ها همواره با سیاست‌های پشت پرده در جهت منافع اقلیتی ناچیز اما قدرتمند بخش‌های بزرگی از حقیقت را پوشیده نگه می‌دارند یا آن را سراسر وارونه جلوه می‌دهند، اهمیت و رسالت استقلال در این حرفه بیش از پیش جلوه می‌کند، در عین حال که به‌سادگی نمی‌توان بر مخاطرات و پیامدهای آن چشم بست.
جمهوری اسلامی از همان آغاز، هم‌چون دوران پیش از خود، با تحمیل سانسور به مطبوعات و رسانه‌ها ناقض آزادی بیان بوده است و با بگیروببند روزنامه‌نگاران و فعالان حوزه‌ی رسانه‌ای مانع از گردش آزاد اطلاعات شده است.
اتهام‌زدن به روزنامه‌نگاران و فعالان رسانه‌ای و پرونده‌سازی برای آنان، که تنها به رسالت خود در بیان بی کم‌وکاست و بدون تحریف واقعیت عمل کرده‌اند، چیزی نیست جز سیاست سرکوب برای بستن همه‌ی راه‌های نقد، که زمینه را برای چپاول‌گران و اختلاس‌گران و جنایت‌پیشه‌گان فراهم می‌سازد تا در سایه‌ی امن سانسور و قلع‌وقمع رسانه‌ها با وقاحت هرچه تمام‌تر به غارت و جنایت ادامه دهند. از همین روست که حاکمیت در این سال‌ها پیوسته از نظر شمار خبرنگاران و روزنامه‌نگاران زندانی به رکوردهای تازه‌تری در جهان دست می‌یابد.
کانون نویسندگان ایران با تکیه بر اصول منشور و اساسنامه‌ی خود که مبتنی بر «حق آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا برای همگان» است، روز جهانی آزادی مطبوعات و رسانه‌ها را گرامی می‌دارد و این روز را به تمامی فعالان عرصه‌ی رسانه و مطبوعات مستقل که، با وجود همه‌ی مصائب و خطرات، به رسالت خود در زمینه‌ی آزادی بیان پای‌بندی نشان می‌دهند شادباش می‌گوید و خواهان آزادی بی‌قید و شرط همه‌ی روزنامه‌نگاران زندانی است و برای ایجاد جامعه‌ای که دست حکومت از تعرض به مطبوعات آزاد و رسانه‌های مستقل کوتاه شود همچنان به مبارزه ادامه خواهد داد.
کانون نویسندگان ایران
۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۲
انقلاب زن زندگی ازادی خود مبشر هویت صنفی و هویت گروههای اجتماعی ست اما هر صنف و هر گروه اجتماعی بخشی از یک جامعه ای بزرگتر به اندازه ی یک شهر یک استان یک کشور و یک جهان هستند لذا همبستگی در این مواقع است که معنا می یابد فرقه گرائی سکتاریسم و انحلال طلبی و بطور کلی محلی گری و بازکردن دکه ی فرقه و دورش را آب وئ جارو کردن کافی نیست باید علاوه بر خدمات صنفی مسئولیت سیاسی و اجتماعی هر گروه اجتماعی نیز پرتلاش ظهور کند ما به دوستان کانون هشدار می دهیم پیچیدن در درون خودتان میلی ست که طی ماههای گذشته بیشتر خودش را نشان داده است همین بیانیه را با قبلی ها مقایسه کنید خواهید دید که چقدر فاصله گرفته اید .