سالِ برانداخته‌شدنِ ” هراس از برانداختن “.
.
سالِ برافکنده‌شدنِ سرافکنده‌گی
سالِ رنگ‌باختنِ شرم از “به میدان در آمدن”
سالِ “خود را مهیّا ساختن”
سالِ بَدَل به نیازِ دیگران شدن
سالِ نیاز به دیگران داشتن
سالِ خود را تنها نیافتن
سالِ دیگران را تنها نگذاشتن.
.
سالِ جوانه‌زدنِ جوانی
سالِ شکوه‌مندشدنِ پیری.
.
سالِ شکفته‌شدنِ آغوش‌ها
سالِ فَوَران‌کردنِ سلام‌ها.
.
سالِ کناررفتنِ مِه از آستانه‌ی نگاه
سالِ کشفِ دوباره‌ی انسان
سالِ پیداشدنِ گم‌شده‌گانِ راه.
.
سالِ نترسیدن از اندوه، از مرگ، از تردید
سالِ دوباره کوه‌ها را دَرنَوَردیدنی یافتن.
.
سالِ گریزان‌نشدن از آینه‌ها
سالِ پدیدارشدنِ زیبایی‌ها.
.
سالِ اعاده‌ی حیثیت از احساسات
سالِ تغزّل‌های خونینِ غزاله‌ها
سالِ پُر از “در میانِ گریه خندیدن”.
سالِ پُر از “در میانِ خنده گرییدن”
.
سالِ پاره‌شدنِ زنجیرهای روح
سالِ سَبُک‌شدنِ بال‌های پرنده‌گانِ زمین‌گیرشده
سالِ روانه‌شدنِ آب در نهرهای خشکِ گریزان از آب.
.
سالِ ناکارا شدنِ زخمِ خَصم
سالِ ناکارا شدنِ زخمِ دوست حتّی.
.
سالِ پُر از ماه
سالِ پُر از آفتاب
سالِ پُر از رنگین‌کمان
سالِ پُر از گیسوانِ بافته.
.
سالِ پُر از ۵۷ …، ۹۶ …، ۹۸ …
سالِ واژگونیِ مِنبَر
سالِ آتش‌زدنِ بر عِفافِ پتیاره‌گان
سالِ برهنه‌شدنِ دروغِ مُحَجّبه
سالِ به‌هم‌ریختنِ بساطِ آرایش‌گرانِ اژدها
سالِ سرنگونیِ دوباره‌ی تاج.
.
سالِ بهارترین پاییز
سالِ فروافتادنِ فاتحانه‌ی برگ‌های سربلند
سالِ فراخاستنِ فریادِ تحسینِ زمین
سالِ باور به آن درختِ کُهَن‌سال.
.
سالِ اعلانِ به زیرِ خاک‌کشیدنِ ضَحّاک
سالِ شادمانیِ خاک.
.
سالِ مَبدَأ.
.
ـــــــــــــــ
محمّدرضا مهجوریان، فروردین ۱۴۰۲
سراینده این چامه زیبا را نمی شناسم و اگردلتنگ نشود باید بگویم که چامه اش مرا به یاد چامه زیبای “زمستان” اخوان ثالث می اندازد. دست مریزاد