همە چیز در آرامستان آیچی در شهر سقز/ کردستان شروع شد، آن زمان کە زنان روسری هایشان را از سر برداشتە و با شعار «ژن، ژیان ، ئازادی» اولین جرقە‌های انقلاب ژینا استارت زدند، انقلابی کە نه تنها همە محاسبات نظام حاکم را زیرورو کرد، بلکه سیاست هویتی مذکرسالاری « مرد، میهن، آبادی» را که ریشه تاریخی در ایران و کل منطقه دارد را به چالش می کشد، انقلاب ژینا، انقلابی است که دینامیسم آن؛ هم در سطح و هم در عمق عمل میکند، اولین و نادرترین جنبشی که نه تنها چهره ایران را دگرگون، بلکه می‌تواند رنسانسی در منطقه خاورمیانه ایجاد و به مانند انقلاب فرانسه مادر چندین انقلاب دیگر شود که در نتیجه آن چهره جهان را متحول بکند، اولین انقلاب زن محور درطول تمام تاریخ مکتوب بشری که در بر گیرنده خواستهای تمام محرومان، فرودستان و ملتهای تحت ستم و به حاشیه رانده شدگان اتنیکها و اقلیتهای مذهبی و …میباشد نقطه عطفی که سطح تقاطع تمام ستمهای ممکنە موجود درکشور ایران و حتی منطقه را به تصویر میکشد و حتی می‌تواند نقطه چالشی برای پسگرد اسلام سیاسی در کل خاورمیانه باشد.
جنبشی که با صراحت کامل غیرهویت‌گرا و مترقی گام به گام و بە وضوح مبانی یک جنبش پلورالیستی را و ضرورت نفی هر گونه ستم و استبداد و تمامیت‌خواهی و مرکزگرایی در بر می‌گیرد؛ انقلابی که میدانست به کجا میانجامد و قدم به قدم به جلو میرفت،
که متاسفانه در نتیجه نافعال بودن نیروهای مترقی ایرانی و انفعال و غیاب آنها دیری نپائید که صدا و پیشرفت حرکت فکری توتالیتر و فاشیسم را به وضوح ( در خارج از ایران) مشاهده کردیم؛ صدایی که حضور هر گونه تنوعی را در نطفه خفه و امتداد جنایت‌ها و استبدادی است که حداقل در طول این صد سال در جغرافیای ایران اتفاق افتاده است.
* «جریانی کە این روزها با صدایی بسیار بزرگ‌تر از وزن واقعی‌اش میخواهد خود را آیندەی محتوم و مسلم ایران نشان دهد مفهوم عمیقتری را در بر می‌گیرد که ریشه در تاریخ دارد و شاید بهتر باشد آن را در چارچوب مفاهیم کلان‌تری همچون «پان‌ایرانیسم، عظمت‌طلبی و دست و پا زدن خط فکری که ژن برتر را خلق کرده و در تلاش برای تداوم و ماندگاری است، جستجو کرد.»
انقلاب سال ١٣۵٧ علارغم تبلیغات بی سابقەای از جانب جناح راست و پادشاهی خواهان ، که اعتماد به نفسشان در نبود عدم فعالیت کافی جبهه عدالت خواه به اوج رسیده است و خیلی خشن به پیش میتازد تا سوار موج شوند؛ نه تنها اشتباه نبود بلکه ضرورت هم داشت.
خلاصه کردن ایران در زمان شاه در چند کلانشهر و ذینفع بودن مردمان اندکی که دورو بر حکومت شاهنشاهی که در رفاه کامل بودند رامعیار قراردادن برای گل و بلبل بودن شرایط آنزمان اشتباه محض است. در آن زمان به جز چند کلانشهر مردمان و خصوصا ملتهای دیگر آن جغرافیا از ستمی چند جانبه رنج می‌بردند و در اوج فقر و محرومیت بودند. زمانی که خفقان و استبداد در اوج بود، که بحث و گفتگو در مورد آن در قالب این نوشته نمیگنجد، شاید برای توصیف و‌تعریف آنچه بر ما گذشت فقط این جمله کافی باشد که ایران اسم کشوری است که به بیشمار کسانی هرگز احساس وطن بودن نداده و تقلیل این وضع فقط در دوره حکمرانی جمهوری اسلامی اشتباه محض است.
انقلاب درست بود و باید می‌شد، اشتباه فاحش در پروسه‌ی انقلاب ۱۳۵۷ آنجا صورت گرفت که به اسم «ضد امپریالیسم» بودن حکومت آخوندی، فضا را برای مصادره انقلاب از جانب آنها (آخوندها) باز کردند، همین اشتباهی که حالا هم میخواهد تکرار بشود، منفعل بودن؛ موضع نگرفتن و خود را ارگانیزه نکردن و با هم کنار نیامدن و اختلافات کوچک را پر رنگ کردن تمام اینها فضا را برای پیشرفت بیش از حد راسیزم و فاشیزم و «ژن برتر» برای مصادره این انقلاب باز میکنید.
فاشیزم با همه نمودهایش در منفعل بودن شما به شدت به پیش میتازد، با لُکنت زبان نمیتوان با پیشرفت راسیزم مبارزه کرد!
پانویس:
لینک زیر نتیجه یک کار تحقیقی میباشد که درEuronews در بارە نگرش راسیستی در بین ایرانیها انتشار یافتە است.
https://parsi.euronews.com/2023/05/02/world-values-survey-love-neighbour-public-trust-iran
* الهام گرفته از نوشته آقای عدنان حسن پور
