گزارشی کوتاه از ورشکسته‌شدن (یا ورشکسته‌کردنِ) شرکتِ “داروگر”
متأسّفانه این یک گزارشِ مِیدانی در باره‌ی داستانِ ورشکسته‌گیِ “شرکتِ داروگر” و شرکت‌های وابسته به آن نیست بل‌که گزارشی است که از رویِ برخی از گزارش‌هایی تهیّه شده است که در این مورد در روزنامه‌های رسمیِ کشور و در صفحه‌های اینترنتی، که همه وابسته به مافیای حاکم و یا وابسته به جناح‌های درونیِ حکومتِ اسلامی هستند. از این رو، برای دریافتِ ژرفای واقعیِ ” فاجعه‌ی داروگر ” نمی‌توان به این گزارش بسنده کرد. با این حال، برخی حقایق را شاید می‌شود از درونِ آن دریافت.
(ـ)
در روزهای گذشته، بارِ دیگر خبرهایی در باره‌ی ورشکسته‌گیِ “کارخانه ی داروگر” در برخی از رسانه‌های وابسته به حکومت منتشر شد. با این عنوان‌ها: ” کُمای داروگر در ۹۵ سالگی”، “نَخلِ سبز، خشک شد”، و…
در باره‌ی ” هُلدینگِ داروگر”، صفحه‌ی اینترنتیِ “خبرگزاریِ دانشجو” در تاریخ پنج‌شنبه ۱۱/خرداد/ ۱۴۰۲ در مطلبی با عنوانِ ” بلایی که بیژن بر سرِ جهان آورد ” می نویسد:
« شرکت اصلی هلدینگ داروگر دارای ۱۲ زیرمجموعه در بخش‌های غذایی، دارویی، بهداشتی و شوینده است. این شرکت با دارا بودنِ ۱۷۵ نوع محصول مختلف آرایشی و بهداشتی، همیشه در سبد مصرفی خانوارهای ایرانی حضور داشته و کسی در کشور نیست که حداقل یک‌بار صابون کف به تن او نخورده باشد… “داروگر”، “تولی‌پرس”، “تیدی”، “روغن‌نباتی جهان”، “کیوان”، “کیمیای ایرانی”، “شرکت بسته‌بندی البرز” و “شرکت صنابع بسته‌بندی داروگر” برخی از شرکت‌های هلدینگ داروگر هستند…».
در صفحه ی اینترنتیِ وابسته به “گسترش” در تاریخِ ۰۹/خرداد/۱۴۰۲ در مطلبی با عنوانِ ” نخلِ سبز، خشک شد ” آمده است:
“حالِ کارخانه سال‌ها بد بود و مانندِ موجودی در حالِ مرگ، چندین بار سیستم کنترل برای اعلام شرایط بحرانی این برند آلارم داد، اما خط تولید دست‌وپای آخر خود را زد و سرانجام هفته اولِ خرداد ۱۴۰۲ خبرِ پایانِ کارِ برند «داروگر» پس از حدود یک‌قرن فعالیت به‌دلیل بدهی‌های مالیاتی در رسانه‌‌ها منتشر شد؛ خبری که در روزهای گذشته با واکنش‌های بسیاری در فضای مجازی همراه بوده است..”.
این گزارش، در باره ی‌تاریخِ “کارخانه ی داروگر”می نویسد:
“کارخانه داروگر در سال ۱۳۰۷ توسط غلامرضا داروگر در اصفهان تاسیس شد و پایه‌گذار تولید صنعتیِ صابون در ایران بود. نخستین محصول تولیدی این شرکت، «صابون سوبلمه» بود و بعد از انتقال خط تولید کارخانه به تهران از سال ۱۳۲۰ به تنوع محصولات بهداشتی داروگر اضافه شد که خمیردندان و صابون «نخل» و شامپو «تخم‌مرغی» داروگر از معروف‌ترین محصولات باکیفیت و دارای استاندارد بین‌المللی این برند بودند…”.
این گزارش، در باره‌ی سرنوشتِ این کارخانه در پس از انقلاب۵۷ در دورانِ جمهوری اسلامی می‌نویسد:
” در سال ۱۳۵۷، این کارخانه مصادره شد و به تملکِ دولت در آمد. تا پایانِ سالِ ۱۳۸۸، “داروگر” در اختیار سهامدارانی مانند شرکت سرمایه‌گذاری بانک ملی با سهم یک‌درصدی، بنیاد شهید (سازمان اقتصادی کوثر) با سهم ۳۷درصدی و البته سهامداران خرد بود، امّا در سال ۱۳۸۹ ” بیژن اسماعیلی ” سهامدارِ عمده این شرکت شد…”.
در این گزارش ادّعا می شود که:
” انتشار نخستین خبرِ ورشکستگیِ این مجموعه عظیم به سال ۱۳۹۸ بر می‌گردد که طبقِ اطلاعیه سازمانِ امور مالیاتی، ۴۸ دستگاه کامیونِ “شرکتِ داروگر” به‌دلیل بدهی مالیاتی ۸۳۰ میلیارد تومانی به مزایده گذاشته شد.آنچه مشخص است این کارخانه بارها از مرگ بازگشته، اما هر بار یک بخش تولید آن از رده خارج شده است. حتی در برخی از موارد کارگران به مرخصی‌های اجباری فرستاده شده‌اند و در تمام این بازه‌های زمانی هیچ تغییری در نوع تصمیم‌گیری‌ها یا حمایت از سوی دولت صورت نگرفت…”.
در باره‌ی سرنوشتِ کارگرانِ این کارخانه، در این گزارش چنین آمده است:
هزاران حرف نگفته… قصه داروگر پایان تلخی داشت و برای بسیاری از آنهایی که به‌خوبی آن را می‌شناسند این پایان غم‌انگیز است، اما برای من تلخ‌ترین جای این قصه تنها یک پلان کوتاه اما اندوهبار بود. تمام مدتی را که در اتاقک ورودی می‌گذراندم، ۵۰ کارگر باقیمانده از خیل ۲ هزار کارگر این واحد عریض و طویل، پشت در جمع شده بودند و با چشمان‌شان سعی در القای یک جمله مشترک داشتند؛ اینکه «هزاران حرف نگفته دارند و گوش کسی بدهکار نیست.» زمان خروج و خداحافظی ما هم، دل خود را به همان میله‌های اطراف کارخانه خوش کرده بودند تا شاید از آنجا بتوانند حرف دل خود را به گوش ما برسانند. اما نشد…یا بهتر بگویم نخواستند که بشود…”.
البتّه حال و روزِ صدها کارگرِ دیگری، که در شرکت‌های زیرمجموعه‌ی ” هُلدینگِ داروگر ” کار می‌کردند، بهتر از این نیست.
(ـ)
امّا بیژن اسماعیلی کیست؟ در همه‌ی گزارش‌هایی که در باره‌ی ورشکسته‌گیِ ” شرکتِ داروگر ” در روزهای گذشته نوشته شده‌اند، از این به‌اصطلاح ” سرمایه گذار ” به طرزِ عجیبی هیچ ننوشته‌اند که او کیست. در ۰۸/خرداد/۱۴۰۲ در صفحه ی تلگرامیِ “سحام نیوز” آمده است:
“بلایی که سرِ “کارخانه داروگر” در آوردند. بنیاد شهید زمانی که مالکِ “داروگر” بود، بیژن اسماعیلی را به عنوان مدیر آن منصوب کرد. داروگر به صورت قسطی و در فرایندی عجیب همراه کارخانه‌های ” روغن جهان ” و ” کیوانِ ” همدان به اسماعیلی فروخته شد…”.
ولی در نزدیک به ۵ سالِ پیش در صفحه‌ی اینترنتیِ ” ملّیونِ ایران ” در تاریخِ سه‌شنبه, ۱۷/مهر/ ۱۳۹۷ در مطلبی با عنوانِ « از پولشویی سپاه در شرکت بزرگ “هلدینگ داروگر” تا مسدود شدن حساب های حسین طائب » آمده است:
” شرکت بزرگ “هلدینگ داروگر “، یکی از صاحبان اصلی آن “بیژن اسماعیلی” نماینده سپاه است.
در این مطلب آمده است:
” براساس تحقیقاتی که گزارشگرِ “کلمه” انجام داده است، شرکت “هلدینگ داروگر” یکی ازشرکت های بزرگی است که برای سپاه پولشویی میکند در همین ارتباط ، گزارش‌های رسیده می‌گوید: بیژن اسماعیلی کارگزارِ حسین طائب رئیس سازمان اطلاعات سپاه پاسداران است و از زمانی که طائب دچار مشکل شده ( تحت بازجویی قرار گرفته )، مشکلات شرکت های وابسته به اسماعیلی هم افزایش یافته است…”.
این گزارش ادّعا میکند:
” براساس گزارش‌ها، بیژن اسماعیلی، عضو سپاه پاسداران، مالک ۱۹ مجموعه صنعتی است که همه را در دوره دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد با پرداخت ۱۰ تا ۱۵ درصد قیمت از سازمان اقتصادی کوثر متعلق به بنیاد شهید گرفته است…”.
ـــــــــــــــ
محمّدرضا مهجوریان
این هم نتیحه خصولتی سازی اقتصادی . یک واحد تولیدی را مصادره کردندتا توانستند ان را چاپیدند سپس به عنوان خصوصی سازی خصولتی اش کردند و به یک مزدور سپاه واگذاشتند ان گاه واحد تولیدی را تبدیل به وسیله ی پولشویی برادران قاچاقچی کردند و سرانجام یکی از قدیمی ترین واحد های صنعتی کشور را به ورشکستگی کشاندند
الیگارشی مافیایی که هم چون بختک بر ایران افتاده کمر به نابودی افتصاد ایران بسته است
مافیایی که به قدرت رسید تا تاراج کند، ترورکند، سرکوب کند، در یک کلام ایران را ویران کند و اسلام ناب محمدی را به جهان صادر کند. بامید قدرت لایزال مردم که به حرکت در آید و این مادهٔ چرکین را جراحی کند.
با تشکر از آقا رضای عزیز