گروه هفت (G7) باید برچیده شود – ویجی پراشاد، برگردان: علی اورنگ

کشورهای گروه هفت فقط ده درصد جمعیت جهان را شامل می شوند در حالی که تولید ناخالص داخلی جهانی شان ۲۷درصد است. این کشورها از نظر جمعیتی و بطور روزافزونی از نظر اقتصادی در حال منزوی شدن هستند که می خواهند با اتکا به نفوذشان (بخشی از آن از قدرت نظامی نشات گرفته است) نظم جهانی را کنترل کنند. به چنین بخش کوچکی از جمعیت جهان نباید اجازه داده شود به نمایندگی از طرف همگی ما صحبت کند، از آنجایی که تجربه و منافع آنها نه همگانی است و نه اینکه به آنها می شود اعتماد کرد که اهداف بلوک خود را به نفع نیازهای بشریت کنار بگذارند

در طی اجلاس می ۲۰۲۳ گروه هفت (جی ۷)، سران کشورهای کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، ژاپن، انگلستان و آمریکا در نزدیکی محل گردهمایی شان، از موزه یادبود صلح هیروشیما بازدید کردند. البته اگر این کار را نمی کردند بی احترامی بزرگی محسوب می شد. علیرغم درخواست های بسیاری از آمریکا برای عذرخواهی به خاطر بمباران اتمی مردم غیرنظامی در سال۱۹۴۵، جو بایدن رئیس جمهور آمریکا زیر بار آن نرفت^۱. درعوض، او در کتاب مهمانان یادبود صلح هیروشیما نوشت^۲: “امید است که روایت های این موزه برای همگی ما یادآورنده تعهداتمان برای ساختن آینده ای توام با صلح باشد.”

عذرخواهی آمریکا، در کنار تنش های امروزی جهان، می تواند نقش سیاسی و جامعه شناسی جالبی را بازی کند. این عذرخواهی به منزله آن است که بمباران های ۱۹۴۵ هیروشیما و ناکازاکی اشتباه بودند و آمریکا جنگ را بر علیه ژاپن با اتکا به اصول اخلاقی به پایان نرساند. این عذرخواهی همچنین با تصمیم آمریکا برای ادامه حضور نظامی اش در سواحل آسیایی اقیانوس آرام مغایرت دارد (حضوری که با اتکا به بمباران اتمی ۱۹۴۵ بنا شده است و در ۷۰ سال گذشته سایر کشورهای غربی از آن حمایت کرده اند) و همچنین بکارگیری آن نیروی نظامی برای تهدید چین با سلاح های کشتار جمعی که در پایگاه ها و کشتی های نزدیک به آب های سرزمینی چین گردآوری شده اند را به زیر سوال می کشد. تصور یک “آینده توام با صلح” غیر ممکن است اگر آمریکا به ساختار نظامی تهاجمی اش ادامه دهد، ساختاری نظامی که از ژاپن تا استرالیا را با نیت انضباط دادن (دیسیپلین دادن) به چین دربر می گیرد.

به نخست وزیر انگلستان ریشی سوناک ماموریت داده شد که به چین در مورد “تهدید اقتصادی اش،” در حالی که “پلتفرم هماهنگی برای تهدید اقتصادی گروه هفت” را برای پیگرد فعالیت های تجاری چین رونمایی می کرد،^۳اخطار دهد. سوناک گفت، “این پلتفرم به استفاده روزافزون اقدامات مخرب اقتصادی برای دخالت در امور حاکمیت کشورهای دیگر رسیدگی می کند.” به کارگیری این زبان عجیب نشان می دهد که غرب نه خودآگاهی به تاریخ طولانی استعمار وحشیانه اش دارد و نه درکی از ساختارهای نئو استعماری اش (شامل وضعیت دائمی بدهی تحمیلی صندوق بین المللی پول) که اساسا تهدید آمیز هستند. با این وجود، سوناک، بایدن، و دیگران با اطمینان تقوا منشانه ای به خود می بالیدند که از جایگاه اخلاقی استواری برخوردارند و این حق را دارند که به چین به خاطر توافقنامه های تجاری اش حمله کنند. در واقع سران این کشورها این را تلقین می کنند که کاملا برای صندوق بین المللی پول قابل قبول است که درخواست^۴ “مشروط بودن وام ها را” (به نمایندگی از گروه هفت) از کشورهایی که زیر قرض های سنگین هستند بکند در حالی که چین را وقتی که  پول قرض می دهد از مذاکره کردن با طرف مقابل ممنوع کند.

نکته جالب این است که گروه هفت در بیانیه^۵ پایانی اش اسم چین را به کار نبرد، اما فقط نگرانی اش را در رابطه با “تهدید اقتصادی” تکرار کرد. عبارت “همه کشورها” و نه فقط چین، مشخصا، نشانه فقدان یکپارچگی در گروه است. رئیس کمیسیون اروپا اورزولا فن در لاین، برای مثال، در سخنرانی^۶ اش در گروه هفت به آمریکا به خاطر استفاده از یارانه های صنعتی اخطار داد: “ما احتیاج به فراهم آوردن یک محیط تجارت شفاف و قابل پیش بینی برای صنایع تکنولوژیک تمیز هستیم. نقطه شروع وجود شفافیت در چگونگی حمایت از صنایع در بین اعضای گروه هفت می باشد.

یک شکایت^۷ از جانب دولت های غربی و اندیشکده ها این بوده است که وام های توسعه چین بندهای “کلوب پاریس” را بهمراه ندارد. کلوب پاریس بدنه رسمی طلبکاران دوجانبه است که در سال ۱۹۵۶ برای تامین نیازهای مالی کشورهای فقیر که بوسیله صندوق بین المللی پول ارزیابی می شوند، بوجود آمد. فرایند ارزیابی این کشورها شامل تعهد آنها به اجرای مجموعه ای از اصلاحات سیاسی و اقتصادی برای دریافت منابع مالی می شود. در سال های اخیر، مقدار وام هایی که کلوب پاریس می دهد کاهش یافته است، اگرچه نفوذ و اعتباری که مقررات سختگیرانه برایش ذخیره کرده است هنوز باقیست. بسیاری از وام های چینی (بویژه وام های ابتکار کمربند و جاده) بندهای کلوب پاریس را نمی پذیرند، چون، همانطورکه پروفسور هوانگ می بو و نو دانگ فنگ استدلال^۸ کردند، شرایط صندوق بین المللی پول – کلوب پاریس را “دزدکی” وارد توافقنامه وام می کند. آنها نوشتند “همه کشورها باید به حقوق دیگران در انتخاب شان احترام بگذارند، به جای اینکه فقط مقررات کلوب پاریس را به عنوان معیار جهانی که بوسیله همه باید مراعات شود، قبول داشته باشند.” بنابراین ادعای “تهدید اقتصادی چین” بی ارزش است اگر دلیل آن امتناع وام دهندگان چینی از تحمیل بندهای کلوب باشد.

گروه هفت در مقابل دوربین ها ایستاده و وانمود می کنند که جهان را نمایندگی می کنند و دیدگاه هایشان دیدگاه های همه انسانیت است. نکته قابل توجه این است که کشورهای گروه هفت فقط ده درصد جمعیت جهان را شامل می شوند در حالی که تولید ناخالص داخلی جهانی شان ۲۷درصد^۹ است. این کشورها از نظر جمعیتی و بطور روزافزونی از نظر اقتصادی در حال منزوی شدن هستند که می خواهند با اتکا به نفوذشان (بخشی از آن از قدرت نظامی^۱۰ نشات گرفته است) نظم جهانی را کنترل کنند. به چنین بخش کوچکی از جمعیت جهان نباید اجازه داده شود به نمایندگی از طرف همگی ما صحبت کند، از آنجایی که تجربه و منافع آنها نه همگانی است و نه اینکه به آنها می شود اعتماد کرد که اهداف بلوکی خود را به نفع نیازهای بشریت کنار بگذارند

در واقع، برنامه گروه هفت بطور ساده در مبدا تاسیس آن مطرح شد، اول به عنوان گروه مطالعه در مارس ۱۹۷۳ و بعد اولین اجلاس گروه هفت در فرانسه در نوامبر ۱۹۷۵. گروه مطالعه بوسیله جرج شولتز وزیر خزانه داری آمریکا بوجود آمد، که وزرای دارایی فرانسه (والری ژیسکاردستن)، آلمان غربی (هلموت اشمیت)، و انگلستان (آنتونی باربر) را برای یک گردهمایی برای مشورت خصوصی با متحدین آتلانتیک دور هم جمع کرد. گروه هفت در شاتو دو رامبوله در سال ۱۹۷۵ در زمینه “سلاح نفت” که بوسیله اوپک (سازمان کشورهای صادر کننده نفت) در سال ۱۹۷۳ بکار گرفته شده بود و همچنین تصویب نظم جدید اقتصادی بین المللی^۱۱ (NIEO) در سازمان ملل در سال ۱۹۷۴ گردهمایی داشت. هلموت اشمیت، که یکسال بعد از بوجود آمدن گروه مطالعه  به سمت صدراعظم آلمان منصوب شد، در مورد این تحولات نوشت^۱۲: “مصلحت این است که صریحا گفته شود، برای افکار عمومی، که رکود فعلی در جهان زمان مناسبی برای ایجاد یک نظم جدید اقتصادی بر مبنای اسناد خاصی از سازمان ملل نیست. اشمیت میخواست به توانایی “دخالت گرایی بین المللی و دولتها” در استفاده از حاکمیت اقتصادی اشان پایان داده شود.

اشمیت گفت که از حرکت نظم جدید اقتصادی بین المللی باید جلوگیری شود، چرا که اگر تصمیم گیری درباره اقتصاد جهان را به “مقامات رسمی جایی در پایتخت های آفریقایی یا آسیایی محول شود ایده خوبی نخواهد بود”. نخست وزیر انگلستان، هارولد ویلسون اظهار کرد، به جای اینکه به سران آفریقای و آسیایی اجازه تصمیم گیری در مورد موضوعات مهم جهانی داده شود، بهتر است که تصمیمات جدی “بوسیله افرادی مثل کسانی که دور این میز نشسته اند” گرفته شود.

علیرغم تغییرات اساسی در نظم جهانی، نگرش های خصوصی که بوسیله اشمیت و ویلسون نشان داده شده است هنوز تا امروز ادامه دارد. در دهه اول ۲۰۰۰، آمریکا (که خود را قدرت جهانی بدون رقیب می دید) در جنگ با تروریسم اش از نظر نظامی و اقتصادی با نظام بانکی تنظیم نشده اش خود را بیش از حد گسترش داد. جنگ بر علیه عراق (۲۰۰۳) و بحران مالی (اعتباری) ۲۰۰۷ قدرت نظم جهانی را که آمریکا مدیریت می کرد تهدید کرد. در خلال تاریک ترین روزهای بحران مالی، که در آن مقطع روسیه راهم شامل میشد، کشورهای گروه هفت از کشورهای جنوب جهان که موجودی اضافی داشتند (بویژه چین، هندوستان، و اندونزی) خواستند که به کمک آنها بیایند. در ژانویه ۲۰۰۸، در یک گردهمایی در دهلی نو (هندوستان)، نیکولا سارکوزی رئیس جمهور فرانسه به سران بیزینس گفت^۱۳، “در اجلاس گروه هشت، هشت کشور برای دو روز و نیم جلسه داشتند و روز سوم پنج کشور درحال توسعه (برزیل، چین، هندوستان، مکزیک، و آفریقای جنوبی) را برای گفتگو با صرف غذا دعوت کردند. این بی عدالتی در حق ۲.۵ میلیارد مردم کشورهای دعوت شده است. به جای اینکه با آنها مثل کودکان دبستانی رفتار شود، درخواست من این است که در اجلاس بعدی گروه هشت تبدیل به گروه ۱۳ شود.”

صحبت هایی در این دوره ضعف غرب وجود داشت که گروه هفت تعطیل شود و گروه بیست، که اولین اجلاس اش را در سال ۲۰۰۸ در واشنگتن دی سی برگزار کرد، جانشین آن شود. صحبت های سارکوزی در دهلی تیتر اخبار شد، ولی خط مشی نشد. در یک ارزیابی خصوصی تر (و صادقانه تر) در اکتبر ۲۰۱۰، نخست وزیر سابق فرانسه مایکل روکارد به سفیر آمریکا در فرانسه کرگ آر استپلتون گفت^۱۴، “ما احتیاج به وسیله ای داریم که بتواند راه حلی برای این چالش ها (رشد چین و هندوستان) پیدا کند، طوری که وقتی این هیولاها ده سال دیگر به اینجا برسند بتوانیم با آنها برخورد کنیم”.

“هیولاها” حالا پشت دروازه اند، و آمریکا زرادخانه های اقتصادی، دیپلماتیک، و نظامی اش، شامل گروه هفت، را جمع آوری کرده است تا آنها را خاموش کند.  گروه هفت یک بدنه غیردموکراتیک است که قدرت تاریخی اش را بکار میگیرد تا منافع محدودش را روی جهانی تحمیل کند که گرفتار مجموعه ای از معضلات مبرم خودش است. زمان تعطیل کردن گروه هفت رسیده است، یا حداقل زمان جلوگیری آن از تحمیل خواسته هایش روی نظم بین الملل رسیده است.

در پیام رادیویی اش در نهم اوت ۱۹۴۵، رئیس جمهور آمریکا هری ترومن گفت^۱۵: “جهان متوجه خواهد شد که اولین بمب اتم که روی هیروشیما انداخته  شد یک پایگاه نظامی بود. علت آن این بود که ما می خواستیم که در اولین حمله، تا آنجا که امکان دارد، از کشته شدن غیرنظامیان خودداری کنیم.” در واقعیت، هیروشیما یک “پایگاه نظامی” نبود: همانطورکه وزیر جنگ آمریکا هنری استیمسون آن را یک “هدف دست نخورده” خطاب کرد، شهری که آمریکایی ها در طی بمباران های آتش زای ژاپن از به آتش کشیدن آن عمدا اجتناب کرده بودند تا بتوانند قدرت بمب اتمی را در آنجا آزمایش کنند. استیمسون در دفتر خاطراتش^۱۶ مکالمه ای را با ترومن در ماه ژوئن درباره علت حمله اتمی به این شهر را ضبط کرد. وقتی که او به ترومن گفت که او کمی “می ترسید که نیروی هوایی طوری ژاپن را بمباران کند که جنگ افزار جدید (بمب اتم) زمینه مناسبی برای نشان دادن قدرت خود نداشته باشد،” رئیس جمهور خندید و گفت که او این نگرانی را درک می کند”.

ساداکو ساساکی دوساله یکی از ۳۵۰۰۰۰ ساکنان هیروشیما بود که در مقطع بمباران اتمی در آنجا زندگی می کرد. او ده سال بعد به خاطر سرطان ناشی از تشعشعات رادیواکتیو بمب فوت کرد. شاعر اهل ترکیه ناظم حکمت تحت تاثیر روایت دختر بچه ژاپنی شعری بر علیه جنگ و تعارض نوشت. کلمات حکمت باید حتی امروز اخطاری باشد به بایدن به خاطر خنده او در مورد امکان تجدید کشمکش نظامی بر علیه چین:

بازگردان

ویجی پراشاد (۱۹۶۷) مورخ، پژوهشگر، روزنامه نگار و مفسر هندی است، او مدیر اجرایی موسسه‌ی تری کانتی ننتال (موسسه‌ی پژوهش‌های اجتماعی Tricontinental: Institute for Social Research) است.

Notes

۱ – https://english.kyodonews.net/news/2023/05/c89d25ee10b8-biden-not-to-issue-apology-in hiroshima-for-us-use-of-atomic-bomb.html

۲ – https://www.japantimes.co.jp/news/2023/05/20/national/politics-diplomacy/g7-leaders-hiroshima-museum-guestbook/

۳- https://www.gov.uk/government/news/pm-to-rally-g7-on-protecting-economy-from-state-threats

۴ –https://thetricontinental.org/dossier-63-african-debt-crisis/

۵ –https://www.whitehouse.gov/briefing-room/statements-releases/2023/05/20/g7-leaders-statement-on-economic-resilience-and-economic-security/

۶ – https://www.politico.eu/article/von-der-leyen-nudges-biden-on-subsidies-at-g7-summit/

۷ – https://www.cgdev.org/publication/how-china-lends-rare-look-into-100-debt-contracts-foreign-governments

۸ –https://www.globaltimes.cn/page/202107/1229605.shtml

۹ – https://www.worldeconomics.com/Regions/G7/

۱۰ – https://www.sipri.org/media/press-release/2023/world-military-expenditure-reaches-new-record-high-european-spending-surges

۱۱ – https://thetricontinental.org/dossier-regionalism-new-international-order/

۱۲ – https://www.versobooks.com/en-gb/products/2292-the-poorer-nations

۱۳ – https://socialistproject.ca/2010/06/b375/

۱۴ – https://www.scoop.co.nz/stories/WL0510/S00015/cablegate-ambassadors-meeting-with-michel-rocard.htm

۱۵ – https://www.pbs.org/perilousfight/psychology/the_atomic_option/letters/

۱۶ – http://www.doug-long.com/stimson5.htm

چاپ کن