مبارزه و مقاومت مدنی توده ای و میلیونی زنان ایران، در تمامی دوران حاکمیت جمهوری اسلامی علیه حجاب اجباری، اکنون به ثمر نشسته است. علیرغم وجود ۲۵ دستگاه و نهاد حکومتی با ۳۰۰ وظیفه ایجابی و “قانونی” و صرف هزینه های نجومی برای حفظ حجاب ، حاکمیت اسلامی در تحمیل حجاب اجباری شکست سنگینی متحمل شده است. این شکست تاریخی پس از خیزش شکوهمند انقلابی ژینا کاملآ آشکار شده و چهره شهرها، تفریحگاه ها، رستوران ها، پارک ها، دانشگاه ها و مدارس را به کلی دگرگون کرده است. تلاش حاکمیت برای کاهش اثرات این شکست سهمگین و تزریق روحیه در اندک هوادارانش، با بستن مغازه ها، مهر و موم کردن رستوران ها ، تعطیل موزه ها و پارک ها نیز ره به جائی نبرده و بر عمق شکستش افزوده است.
اثرات این پیروزی آشکار زنان ایران بر حاکمیت تاریک اندیش اسلامی و مردسالاری ریشه دار حمایت شده بوسیله خرافات دینی، آن چنان آشکار شده که بحران گسترده ای را در میان حاکمان مرتجع دامن زده است. بحث های وسیع و حاد بر سر لایحۀ حجاب که توسط دولت به مجلس ارائه شده و اعتراض های جناح های مختلف و تاریک اندیش تر درون حاکمیت، نشان می دهد که آنها حتی توان توافق بر سر نحوه هضم این شکست را نیز ندارند.
حکومت اسلامی که مختصات تمام عیار فاشیسم مذهبی را دارد، حال پس از شکست، از زنان انتقام می گیرد. کشتن زنان فعال و معترض به نام “خودکشی” همچون قتل منصوره سگوند عضو افتخاری نیروی انتظامی خرم آباد که از همکاری با پلیس دست برداشت و از معترضان حمایت کرده بود ، مریم آروین؛ وکیل آزاده سیرجانی، زهرا برناکی، دونده دامغانی۳۳ ساله، دارنده مدال نقره بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا، دستگیری های گسترده همچون دستگیری حمیده زارعی، سوری بابایی چگینی، حمیده قدردان اهل بندر انزلی، محبوبه رضایی، زندانی سیاسی سابق، محبوبه اسماعیلی، شهروند اهل لردگان، جلوگیری از درمان زندانیان سیاسی زن همچون زهره صیادی، کنشگر اجتماعی در عرصه‌ی حقوق کودکان با وجود ابتلا به سرطان و ویدا ربانی، روزنامه نگار و بازگرداندان آن ها به زندان اوین، محکومیت های دوره ای و فرسایشی و حبس مجدد سپیده قلیان، نرگس محمدی و نسرین ستوده، احضارهای وسیع زنان شجاع همچون سپیده رشنو، هستی امیری، آتنا فرقدانی نقاش، کاریکاتوریست و زندانی سیاسی سابق، احضار و زندانی کردن زهرا توحیدی و خواهرش هدی توحیدی، محکومیت های تازه علیه فعالان زن همچون خدیجه مهدی پور، هاجر سعیدی، زندانیان سیاسی کُرد، محاکمه زنان خبرنگار همچون الهه محمدی و نیلوفر حامدی، محکومیت فرزانه زیلابی وکیل مدافع کارگران هفت تپه به یک ونیم سال زندان، احضار وکلا و از جمله تعداد زیادی از وکلای زن همچون الناز مقیمی، محبوبه جودکی، لیلا قاسمی پاشاکی، بهاره فشارکی، توتیا پرتوی آملی، زهرا میربیک درویشوند، سارا حمزه زاده، میترا ایزدی فر، مرجان اصفهانیان، شیما قوشه، ممنوع الکار کردن زنان معلم همچون زینب همرنگ سید بگلو، تشدید فشار بر هنرپیشگان و هنرمندان صاحب نام همچون کتایون ریاحی، ترانه علیدوستی، هستی مهدوی‌فر، شقایق دهقان، بازیگر سینما و تلویزیون و محرومیت از تحصیل چهل تن از دختران دانشجو همچون دریا امیری کیا، مولود صفری، سهیلا سپیده دم، الهه اشرف پور، تعطیل مرکز مطالعات اجتماعی زنان دانشگاه شیراز، شکنجه های غیرانسانی که اکنون بخش هایی از آنها از زبان زنان زندانی سیاسی به اطلاع مردم می رسد، نشان از توحش حاکمیت دینی دارد. در برابر این ددمنشی حکومت اسلامی باید ایستاد. این وظیفه همگان و بویژه مردان جامعه است که در این مبارزه گسترده و مدنی در کنار زنان شجاع کشورمان قرار گیرند. افشای گسترده جنایات رژیم در زندان ها و بویژه علیه زنان زندانی می تواند فشار افکار عمومی جهان علیه حکومت اسلامی را بیش از پیش تشدید کند.
مقاومت مدنی و مبارزه زنان ایران و تمامی آنهائی که در کنار جنبش «زن، زندگی، آزادی» مبارزه کرده اند، تنها بر سر روسری یا حجاب نبوده است. مبارزه شکوهمند زنان ایران در تمامی این سال ها، مبارزه ای برای برابر حقوقی زنان با مردان در تمامی عرصه ها است. آن ها نیک دریافته اند که حجاب از آن رو به پرچم حکومت تاریک اندیش اسلامی تبدیل شده و حتی برخی از حکومتیان آن را “دیوار برلین نظام” نامیده اند که می بایست بر فرودستی زن مهر تائید بکوبد و مردسالاری ریشه داری که زیرحملات زنان شجاع قرار گرفته را مورد حمایت قرار دهد و سنت های عقب مانده و زن ستیزانه را حراست کند. از این رو مبارزه علیه حجاب اجباری، مبارزه ای است علیه نابرابر حقوقی زنان با مردان، برای حق شهروندی برابر و علیه تاریک اندیشانی که زن را “ضعیفه” و “صغیر” می پندارند. این مبارزه در بطن خود مبارزه ای است برای دستمزد برابر در مقابل کار برابر، حق حضانت فرزندان، حق طلاق، حق ارث برابر، حق سفر آزادانه و انتخاب شغل، حق انتخاب همسر و شریک زندگی، حق شهروندی کامل، حق اشتغال در همه پست های حکومتی و دولتی بر پایه توانائی ها و نه جنسیت و در یک کلام برابر حقوقی کامل زنان با مردان در همۀ عرصه های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی. ما در بیاینه مشترک “منشور حقوق زنان ایران به مناسبت اولین روز جهانی زن، پس از انقلاب ژینا” ملزومات لازم برای دست یابی زنان به برابری واقعی را اعلام کرده ایم.در این واقعیت تردیدی نیست که بدون برابری واقعی زنان با مردان در همه عرصه های زندگی رهائی کامل انسان غیرممکن است.
نفس های دولت واپسگرای اسلامی مدافع سرمایه به شماره افتاده است. انقلاب زنانه ایران به همگامی و همراهی اکثریت عظیم و بویژه مزد و حقوق بگیران و فرودستان جامعه نیاز دارد. زنان شجاع ایران حلقه اتصال بسیار مهم همۀ بخش های جنبش کارگری، همچون معلمان، پرستاران، کارگران خدمات و صنایع، جنبش جوانان و دانشجویان، جنبش ملیت های تحت ستم و جنبش مدافعان محیط زیست هستند. این فرصتی تاریخی است که با پیوند این جویبارهای مبارزاتی، اردوی محکمی از ستم دیدگان و بی صدایان جامعه فراهم گردد و راه قدرت گیری مردم در ارگان های قدرت توده ای فراهم گردد و سرنوشت این خیزش شکوهمند را در دستان توانای خود بگیرد و راه را بر ارتش نیروهای مدافع سرمایه ، استبدادهای رنگارنگ و نفوذ قدرت های بیگانه و سلطه جو ببندد.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
پیروز باد انقلاب مردم ایران
زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم
حزب کمونیست ایران
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر)
پنجشنبه ۱۸ خرداد ۱۴۰۲ برابر با ۰۸ ژوئن ۲۰۲۳
