سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه:
از هشت مارس ۱۸۷۵ که زنان کارگر کارگاه های پارچه بافی و لباس دوزی در نیویورک آمریکا به خیابان ها ریختند و خواهان افزایش دستمزد و کاهش ساعات کار و بهبود شرایط مناسب کار شدند، این تظاهرات با حمله پلیس و ضرب و شتم زنان، روبرو شد.
اما از آن تاریخ تا کنون زنان و مردانی که خواستار برابری در تمام شئونات اقتصادی،اجتماعی،سیاسی و فرهنگی هستند، دست از مبارزه برنداشته و در این مبارزه بی امان با وجود خشونت های اعمال شده توسط دولت های سرمایه داری، همچنان بر خواست و مطالبات خود پای می فشارند.
تاریخ مبارزه طبقه کارگر با آتش و خون نوشته شده است چرا که صاحبان زر و زور در مقابل هم طبقه ای هایمان همیشه با خشونت وارد عمل شده اند و جواب آنها به خواست ما کارگران، گلوله و زندان ، شکنجه و اعدام بوده است.
ما روز ۸ مارس را در شرایطی گرامی می داریم که همچنان سایه شوم تبعیض و نابرابری ها بر سراسر جهان حاکم است.
اگر چه در بعضی از کشور ها زنان توانسته اند با مبارزه سخت و‌پیگیر، بخش کوچکی از مطالبات خود را به نظام های موجود تحمیل کنند، اما در ایران با تمام از خود گذشتگی ها و مبارزات تا کنونی، هنوز خواست های اولیه زنان متحقق نشده است.
پدر سالاری،مرد سالاری،افکار عقب مانده و نظام سرمایه داری همچنان بر طبل نابرابری ها می کوبند و صدای حق خواهی زنان و مردان برابری طلب را با زندان و شکنجه جواب می دهند.
زنان به معنای واقعی کلمه در نظام سرمایه داری، آزاد، برابر و رها نخواهند شد، اما این بدان معنی نیست که باید در مقابل ستم و تبعیض های موجود تسلیم شد، بلکه ضروری است تا رسیدن به جامعه ای آزادی و برابر تا رفع استثمار انسان از انسان، برعلیه تبعیض و نابرابری ها به مبارزه برخواست، زیرا پیش روی و کسب هر گونه بهبود در شرایط کار و زیست و بدست آوردن مطالبات جنبش زنان در شرایط کنونی بخشی از یک مبارزه طبقاتی می تواند باشد.
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، روز ۸ مارس، روز جهانی زن را به زنان کارگر و زحمتکش و تمام زنانی که برای آزادی و برابری مبارزه می کنند را تبریک می گوید.
تا زن آزاد نگردد هیچ آزادی دیگری تحقق نمی یابد!
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
بیانیه اتحاد بازنشستگان به مناسبت روز جهانی زن:
گرامی باد ۸ مارس (۱۸ اسفند) روزجهانیزن
۸ مارس مناسبتی فرمایشی در تقویم نیست بلکه روز تاریخی همبستگی برای مبارزه در راه برابری حقوق در همه عرصه ها و حق زندگی برابر برای زنان است.
در هشت مارس ۱۸۵۷، زنان کارگر کارگاه‌های پارچه‌بافی و لباس‌دوزی در نیویورک آمریکا به خیابانها ریختند و خواهان افزایش دستمزد، کاهش ساعات کار و بهبود شرایط بسیار نامناسب کار شدند. این تظاهرات با حمله پلیس و ضرب و شتم زنان مواجه گردید.
در هشت مارس ۱۹۰۸ زنان کارگر در یک کارخانه نساجی در نیویورک برای بهبود شرایط کار، دست به اعتراض زدند. اما سرمایه داران برای جلوگیری از گسترش اعتراض، آنها را در کارخانه محبوس کردند و بر اثر ایجاد آتش‌سوزی، نزدیک به ۱۲۹ تن از زنان کارگر جان خود را از دست دادند. و از آن تاریخ ۸مارس روزی برای زنده نگه داشتن مبارزات زنان بوده است.
تاریخ مبارزات زنان ایرانی نیز قدمتی ۱۵۰ ساله دارد و با انتشار روزنامه و تأسیس مدارس دخترانه و دفاع از حق آموزش برابر برای زنان آغاز شده است. گرچه به نظر می رسد نقطه عزیمت بیشتر این مبارزات را زنانی رقم زده اند که به لحاظ پایگاه اجتماعی فرودست نبوده اند اما به صرف زن بودن همیشه فرودست به شمار می آمده اند. برشمردن تمام و کمال مبارزات زنان ایرانی پیش از سال ۵۷ در این مجال نمی گنجد.
در انقلاب سال ۵۷ زنان حضور گسترده ای داشتند اما سلب حقوق زنان درست از فردای انقلاب به دست فقهای مردسالار و پشتیبانان آنان آغاز شد. نخستین اقدام لغو قانون حمایت خانواده بود. قانونی که در سال۵۴ با همه‌ی کاستی هایش اصلاحاتی را به نفع زنان مقرر کرده بود؛ از محدود کردن چند همسری، دادن حق نسبتا مساوی طلاق به زن و مرد، تا حق حضانت کودکان به زن و مرد و… و سپس حجاب اجباری و قوانین ضدانسانی وضع شدند؛ مانند قصاص که عقب گردی تاریخی به تاریکنای مناسبات قبیله ای بود، دیه زنان و نیم بها کردن جان زنان، سنگسار و در نهایت حق قضاوت نداشتن آنان.
اما زنانی که دوشادوش مردان در مبارزات علیه رژیم پهلوی شرکت کرده بودند به سهولت این محدویتها را نپذیرفتند و مبارزات زنان از همان اسفند سال ۵۷ علیه حجاب اجباری آغاز شد و در تمامی این سالها به رغم تمام سرکوبها، دستگیریها، ضرب و شتمهای خیابانی، گشتهای ارشاد، هر چند با فراز و فرودهایی ادامه داشته است.
ما زنان در شمار همان ۹۹ درصدی هستیم که به طور نظام‌مند مورد تبعیض و بی‌عدالتی واقع می شویم و در حکومتی که حتی مردان آن هم از حقوق انسانی برخوردار نیستند به نابرخورداری مضاعف مبتلاییم. ما هر روز به این که بگویند پیکرمان از آنِ ما نیست، نه گفته ایم، ما به حجاب اجباری نه گفته ایم، در خشونتهای خانگی و خیابانی آزار دیده ایم اما به تسلیم و سازش نه گفته ایم. به زادِ ولد آمرانه و اجباری نه گفته ایم، اسید پاشیها چهره هایمان را سوزانده ولی امید رهایی را از قلب مان نتارانده، تن فروشی دخترانمان، دستفروشی و کارتن خوابی را به سکوت و سازش، بردباری نکرده ایم، زن کشی و خودسوزی های بیشمار زنان در اثر سنتهای مردسالارانه و تبعیض و بی عدالتی را فریاد زده ایم… .
نتیجه این ستمها طی همه این سالها، سبب ساز آگاهی زنان از اکثر مسائل و مصائب جنسیتی خود و جامعه و دشواریهای زندگی شد و حضور پررنگشان را در جنبشهای اجتماعی رقم زد.
در سال ۸۸، دی ۹۶ و آبان و دی ۹۸، زنان در تظاهرات خیابانی و در اعتراض به سیاستهای حاکم مشارکت حداکثری داشتند. دختران دانشجو نیز پر توان تر از همیشه و با سردادن شعارهای برخاسته از مطالبات عمومی و جنسیتی، خواهان تغییرات ساختاری شدند.
روز جهانی زن؛ روز طرح مطالبات زنان و به چالش کشیدن همه حکومتهایی است که حقوق زنان را در سطوح مختلف پایمال می کنند.
۸ مارس روز پیوند خواهری و همبستگی زنان است. گرامی باد روزجهانیزن!
اتحاد بازنشستگان
شورای بازنشستگان ایران : هر سال در ۸ مارس نفس تازه ای بر جنبش زنان ایران و جهان میدمد!
بیش از دو قرن است که زنان به شکل منسجم و هدفمند وارد عرصه مبارزه علیه تبعیض شده اند.
این جنبش علیرغم فراز و نشیب و آزمون و خطایش و اصطکاک با گرایشات متفاوت، اما با نگاه به عرصه های حضور تعیین کننده زنان در همه مبارزات اجتماعی جهان، میتوان مدعی شد که دیگر این جنبش را نه تنها نمیتوان نادیده گرفت ، بلکه یک رویکرد تاریخی-اجتماعی مهم در تغییرات جهان پیش روی بشرست.
اینک در سایه مبارزات مستمر زنان ،ساختار سود محور سرمایه داری نمیتواند زنان را به راحتی به کالای نیروی ارزان کار در خانه و بیرون از آن تبدیل کند و با واکنش جنبش زنان مواجه نگردد.
اینک نمیتوان زیر لوای مذهب ؛ حجاب اجباری بر سر زنان ایران کرد و واکنش دختران انقلاب را ندید. نمیتوان بر قوانین ضد زن در عرصه خانواده و دانشگاه و سیستم آموزشی معترض نبود! نمیتوان بر فقر زنان کارگر و استثمار وحشیانه در کارگاه ها ی فاقد هر گونه استاندارد سرپوش گذاشت! نمیتوان عشق ،موسیقی،رقص و شادی را برزنان منع کرد و صدای اعتراض و ساختارشکنی را نشنید!
دیگر نمیتوان جنبش زنان را در عرصه مبارزات جاری ندید!
امسال۸ مارس ، روزجهانی زن را درحالی گرامی میداریم که جامعه ی ملتهب ،زخم خورده و التیام نیافته ایران در ماههای اخیر، اکنون با گسترش ویروسی مرگبار، در حالت غیرنرمال ، مشقت بار، همراه با دغدغه و نگرانی قرار دارد.
تا همینجا هم عده زیادی از مردم در شرایط اطلاع رسانی غیر شفاف، قربانی این اپیدمی شدند و شبح آن بر فراز جامعه درچرخش ست.
مردم بیدفاع که از کمترین امکانات مراقبتی، پیشگیرانه و کنترلی برخوردارند، جز محصورشدن و پناه بردن به کنج خانه ها راهی نمیابند. بقیه مزدبگیران عرصه های مختلف در ادامه تامین معیشت خود، با نگرانی و اضطراب همچنان به فروش نیروی کارشان ادامه میدهند.
در این میان میلیونها زن این جامعه با نگرانی بیشتر، بدون برخورداری از امکانات مناسب و ظرفیتهائی که حسب معمول در این شرایط از طرف دولت ها در اختیار شهروندان قرارمیگیرد، با تکیه برآنچه درون خانه ها دارند و ندارند در وضعیت جدید، وظایف سنگینتری توام با ترس و نگرانی بر دوششان تحمیل شده ست.
در هر شرایط غیرنرمال و بحرانی جامعه ، اعم از جنگ و ویرانی، سیل و زلزله، بیماریهای واگیر و بحرانهای اقتصادی و اجتماعی، بطور اجتناب ناپذیر، تبعات آن بیشترین تاثیر ، صدمه و قربانی را از آسیب پذیرترین انسانها خواهد گرفت.
درنتیجه، موقعیت پائین دست و نابرابر زنان مزدبگیر ، زحمتکشان و تهیدستان این جامعه ، فشارهای خردکننده ای را متحمل خواهند شد که اثرات تخریبی درازمدت بر زندگی عمومی خواهد داشت.
دولت و همه نهادهای حکومت موظفند با عنایت به بحرانی که خود با غفلت و پنهانکاری در اشاعه آن نقش داشته اند، به فوریت نیازهای روزمره زندگی را برای آحاد مردم تامین کرده و ملزومات و کالاهای بهداشتی و درمانی پیشگیرانه و کنترلی را با فراخوان و بکارگیری همه ظرفیتهای این مملکت و سازمانهای جهانی مرتبط، به رایگان دراختیار عموم قرار دهند.
شرایط مشقت بار زنان را جدا از مطالبات اساسی که ۴ دهه برای آن در حال مبارزه اند، در شرایط کنونی باید بیشتر درک و تمهیدات لازم برای مقابله با آسیبهای جسمی و روانی بر آنان را در اولویت قرار داد.
شورای بازنشستگان ایران
۸مارس ۱۳۹۸
بیانیه مشترک تشکلها و گروه های فعالین کارگری و دفاع از حقوق کودکان در رابطه با ۸ مارس:
مبارزات زنان ایران علیه فرودستگی زن، حجاب، قوانین خرافی و ضد انسانی بعد از چهل سال، به نقطه ای رسیده است که باورهای ارتجاعی را به حاشیه رانده و سیستم خفقان و ماشین سرکوب را فاقد پشتوانه فرهنگی و فکری در جامعه نموده است.
امروز زنان آزادیخواه و برابری طلب ایران صاحب نماد و پرچم مبارزاتی منحصر به فرد هستند. دختران انقلاب و ده ها و صدها زن مبارز در جامعه و در زندانهای مخوف، تبدیل به سمبل های زنان، و پرچمشان به صورت نمادین حجابشان است که بر سر چوب رفته است.
زنان، نیمی از جامعه که شدیدا مورد یورش قوانین ارتجاعی و خرافی قرار گرفته ، طی چهل سال گذشته شانه به شانه دیگر بخش‌های تحت ستم جامعه در مبارزات رو در رو با سیستم اختناق و سرکوب و تحمیل فقر و فلاکت، شرکت داشته و به پیش آمده است.
حضور برجسته زنان در میدان مبارزات اجتماعی، در خیزشهای ۹۶ و ۹۸ و در فاصله میان این دو خیزش یعنی ظهور دختران انقلاب نمایان تر گردید.
زنان در کنار مردان بارها فریاد برچیدن تمام قوانین و سیستم اعمال ستم و نابرابری بر جامعه را سر داده اند و در این راه جانفشانی ها کرده و قربانی داده اند. آخرین میدان حضور گسترده و قدرتمند زنان ایران در مبارزات جاری توده ای، خیزش خونین آبان ۹۸ بود که زنان قهرمانی مورد شلیک سبعانه نیروهای آدمکش قرار گرفتند و جانباختند.
امسال به خاطر شیوع گسترده کرونا که حاصل مصلحت جویی، پنهانکاری و دروغگویی سران حکومت است، امکان برگزاری تجمعات و مراسمات گرامیداشت روز جهانی زن برای زنان ایران میسر نیست. اما زنان می توانند با دست از کار کشیدن در همه مراکز کارگری و دیگر فعالیت های اقتصادی، خدماتی و غیره در روزهای ۷ و ۸ مارس، جامعه را به اعتصاب عمومی رهنمون شوند تا ضمن ارج نهادن به این روز تاریخی علیه ستم بر زن ، راه اصولی پیشگیری از سرایط بیشتر ویروس کرونا را مقابل جامعه قرار دهند .
نباید گذاشت ویروس کرونا به موهبتی برای ادامه مصلحت جویی و دروغگویی و فریبکاری و به عقب رانده شدن اعتراضات توده ای بدل شود.
زنده باد ۸ مارس
۱-انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه
۲-سندیکای نقاشان البرز
۳-گروهی از فعالین کودکان کار
۴-گروهی از فعالین کارگری سنندج
۱۶/۱۲/۱۳۹۸
روز جهانی زنان کارگر و نه زنان بطور کلی، چرا؟
رفقای کارگر و زحمتکش، کارگران زن و مرد، بردگان در اسارت نظام ستم و استثمار طبقاتی سرمایه داری امپریالیستی و ارتجاعی که جز تحمیل فقر و نداری، جز اینکه از راه استثمار ما کارگران از هر جنس و ملیت و نژاد هر ساله میلیاردها دلار، یورو، پوند، تومان، روبل و ین و… بر ثروت سرمایه داران بیرحم بیافزاید، چیزی نداشته است و نخواهد داشت، بیائیم از ارزش های طبقاتی مان، از روزهائی که با خونمان آنها را بر طبقه سرمایه دار تحمیل کرده ایم، با همان نام و محتوا، معنی و مفهوم دفاع نمائیم که بوده اند که آفریده شده اند و نه در غالب مفاهیم و نام هائی که طبقه سرمایه داری بوسیله دولت ها و بویژه سازمان های جهانی دهان پر کن اش مثل سازمان ملل متحد که نه سازمان ملل است و نه متحد و برای از محتوای طبقاتی شان خارج کردن نامیده شده اند.
ما کارگران و زحمتکشان جهان، اگر به تقویم ها نگاهی بیاندازیم، متوجه میشویم که تا کنون ، از ۳۶۵ روز سال، فقط ۲ روز داریم که عبارتند از اول ماه مه بعنوان جهانی کارگر و ۸ مارس بعنوان روز جهانی زنان کارگر! تنها این دو روز متعلق به ما هستند و دیگر روزها متعلق یه طبقات حاکم – طبقات استثمارگر – طبقات زائد و نالازم، ولی متأسفانه حاکم!
این ۲ روز هم سرمایه داران کوشش کرده و میکنند که هم در شکل و هم در محتوا از ما پس بگیرند و به نام خویش یعنی نام های کلی تبدیل کنند تا در اذهان به نام هائی مانند روزهای مذهبی و ملی، روزهای مثلا پدر و مادر، حقوق بشر و امثالهم تداعی شوند و نه روزهائی که در آن یک طبقه بر علیه طبقه دیگری برخاسته است و قوانین، مذاهب و اخلاق سالوسانه اش را زیر سؤال برده و جنگیده است و با خون سرخش مطالباتی را بر طبقه سرمایه دار و دولتش تحمیل کرده است.
روز ۸ مارس، روز جهانی زنان کارگر است و نه زنان بطور کلی، زیرا که زنان هم در جامعه طبقاتی و بویژه سرمایه داری تعلق طبقاتی دارند و در تاریخ همین جامعه سرمایه داری نشان داده شده است که زنان متعلق به طبقات دارا، طبقه سرمایه دار با مردان متعلق به این طبقه استثمارگر، بر علیه طبقه کارگر زن و مرد جنگیده اند و خونشان را ریخته اند و نه با زنان کارگر بر علیه سرمایه داران جنگیده باشند.
هم اکنون اعضای دولت های سرمایه داری امپریالیستی را نگاه کنید! صفوف نیروهای سرکوبگرش را از نظر بگذرانید! شاهان، ملکه ها، رئیس جمهوران، صدراعظم ها، نخست وزیران و وزراۀ ، نمایندگان مجالس قانون گزاری و امثالهم اش را ببینید، آیا مشاهده نمی کنید که مردان و زنان بورژوازی متحدانه و یک دل و یک بازو بر علیه ما کارگران و زحمتکشان متشکل و سازمان یافته، فرمان می دهند و فرمان می برند؟ ما را در کارخانه ها، معادن، خیابانها و میادین میکُشند و در زندانهایشان ما را تحت شکنجه و تجاوز قرار می دهند و در میادین تیر ما را تیر باران میکنند!
رفقای کارگر بدانیم که تا هنگامی که طبقاتی اندیشه نکنیم، تا زمانی که خود را بعنوان یک طبقه در مصاف یک طبقه حاکم استمارگر و خونریز ندانیم، یعنی جامعه کنونی و همه چیزش را طبقاتی ندانیم، همچنان اسیر، تحت استثمار و محکوم به مرگ فجیع هستیم!
اینکه زنان هم بطور کلی از این جامعه طبقاتی رنج می برند، درست است و اینکه جامعه رها نمی گردد، مگر اینکه زنان بطور کلی رها گردند نیز، درست است و اما، متأسفانه اینها باعث نشده و نمی شود که زنان متعلق به طبقات دارا و استثمارگر، بر علیه جامعه طبقاتی بلند شوند، زیرا که در جامعه طبقاتی منافع طبقاتی بر همه چیز ارجحیت دارد و این را هر روزه شاهدیم.
بنا براین، زنان بطور کلی زمانی به رهائی می رسند که انقلاب قهری کمونیستی پرولتارهای زن و مرد سازمان یافته، متحد شده و مسلح به سلاح آتشین به پیروزی رسیده باشد! جز این راهی برای رهائی نیست! به باور من و واقعیات تاریخی اجتماعی!
ما روزی برای خود می جنگیم و نه برای سرمایه داران و بر علیه خود طبقاتی که : مرزهای ملی، نژادی، قومی، مذهبی و جنسیتی را بشکنیم و زنجیرهای مرعی و نامرعی را، یعنی زنجیرهائی بر پا و مغزمان بسته اند، بشکنیم و همچون یک طبقه و یک مشت گره کرده با دست های سلاح برداشته و با خواندن سرود انترناسیونال و دادن شعار انقلاب مداوم – انقلاب قهری کمونیستی جهانی کارگران و زحمتکشان برخیزیم!
این یعنی باور به این جمع بندی مارکس و انگلس در مانیفست حرب کمونیست : « کمونیستها عار دارند که مقاصد و نظریات خود را پنهان سازند. آنها آشکارا اعلام میکنند که تنها از طریق واژگون ساختن همه نظام اجتماعی موجود، از راه جبر، ( یعنی بکارگیری قهر، یعنی با استفاده از قدرت کارگران مسلح و… حمید قربانی) وصول به هدفهایشان میسر است. بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر خود بلرزند. پرولتارها در این میان چیزی جز زنجیر خود را از دست نمیدهند، ولی جهانی را بدست خواهند آورد.
پرولتارهای سراسر جهان، متحد شوید ! »، پایان مانیفست سال ۱۸۴۸.
اما، به باورمن، امروز این شعار را باید با افزودن مخصوصا کلمه مسلح، به شکل زیر نوشت : پرولتارهای سراسر جهان متحد، متحزب، مسلح شوید!
رفقا: نبرد سرنوشت ساز نزدیک است، خود را برای آن آماده کنیم که رهائی را به چنگ آوریم، رفقای زن و مرد کارگر و زحمتکش روزتان را به روز نبرد بر علیه سرمایه داران ودولت هایشان تبدیل کنید. آنرا پس بگیرید!
روز جهانی زنان کارگر، بر زنان و مردان کارگر در جهان و بویژه ایران گرامی باد!