غلامحسین ساعدی، چند ماه پیش ازمرگ تراژیکش درآذر۱۳۶۴،حال و روز«آوارگان» را این‌گونه وصف می‌کند: آواره غریبه‌ای است دل‌مرده، از راه رسیده‌ای است راه گم کرده، خسته و ناتوان، حیران و ناآشنا، متحیروعاجز، با انبانی از اوهام و کابوس‌های غریب، خشمگین و عصبی، لرزان، یک پا بر سر یک چاه، و پای دیگر سر چاه ویل؛ و متعجب که چرا سقط نمی‌شود، با این‌که می‌داند از خطر جسته است، اشک به آستین نداشته خشک می‌کند که چرا چنین شده است.چرا جا کن شده است.نمی‌داند چه خاکی بر سر کند.او خاک وطن را دوست دارد.تکیه‌گاه اوباد صبا نیست، گردباد است آواره‌ها باید دنیا را آگاه کنند که چه بر سر سرزمین آن‌ها آمده است.آواره‌ها باید به همه دنیا وبه تمام زبان‌ها بگویند که یک‌مشت جلاد دستار بسته، برسر ملت بزرگ و زنده‌ای چه چادر سیاهی از مرگ گسترده‌اند.آواره‌ها اگر فریاد نکشید ودنیا را نلرزانید،نیم‌نگاهی هم به شما نخواهد شدومرگ تدریجی،مرگ مزمن،چون قانقاریا، آرام‌آرام شمار را خواهد خورد.
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت
غلامحسین ساعدی، چند ماه پیش ازمرگ تراژیکش درآذر۱۳۶۴،حال و روز«آوارگان» را این‌گونه وصف می‌کند:
آواره غریبه‌ای است دل‌مرده، از راه رسیده‌ای است راه گم کرده، خسته و ناتوان، حیران و ناآشنا، متحیروعاجز، با انبانی از اوهام و کابوس‌های غریب، خشمگین و عصبی، لرزان، یک پا بر سر یک چاه، و پای دیگر سر چاه ویل؛ و متعجب که چرا سقط نمی‌شود، با این‌که می‌داند از خطر جسته است، اشک به آستین نداشته خشک می‌کند که چرا چنین شده است.چرا جا کن شده است.نمی‌داند چه خاکی بر سر کند.او خاک وطن را دوست دارد.تکیه‌گاه اوباد صبا نیست، گردباد است
آواره‌ها باید دنیا را آگاه کنند که چه بر سر سرزمین آن‌ها آمده است.آواره‌ها باید به همه دنیا وبه تمام زبان‌ها بگویند که یک‌مشت جلاد دستار بسته، برسر ملت بزرگ و زنده‌ای چه چادر سیاهی از مرگ گسترده‌اند.آواره‌ها اگر فریاد نکشید ودنیا را نلرزانید،نیم‌نگاهی هم به شما نخواهد شدومرگ تدریجی،مرگ مزمن،چون قانقاریا، آرام‌آرام شمار را خواهد خورد.