فلسطین را از نژادپرستی آلوده به گناه آلمانی آزاد کنید

این هفته یک قاضی آلمانی یک معترض که شعار “از رود تا دریا، فلسطین آزاد خواهد شد” را سر داده بود به قانون شکنی متهم و محکوم کرد. تازه‌ترین تلاش برای جرم‌انگاری سخنان فلسطینی‌ها توسط حامیان کشتار جمعی در غزه است.

وقتی صحبت از استبداد به میان می‌آید، به نظر می‌رسد مقامات دولتی آلمان در برقراری آن پیشتاز هستند. ما یک نمونه کلاسیک از آن را در سه‌شنبه، ۶ اوت دیدیم، زمانی که یک قاضی برلینی یک زن را به جرم خیالی محکوم کرد.

قاضی بیرگیت بالزر، زنی ایرانی-آلمانی به نام آوا معیری را به دلیل سر دادن شعار “از رودخانه تا دریا، فلسطین آزاد خواهد شد” در اکتبر سال گذشته، محکوم کرده است. طبق حکم این قاضی، آوا معیری به اتهام “توجیه یک جرم” مجرم شناخته شده است. قاضی بالرز همانند تمامی تلاش‌های دیگر برای بی‌اعتبار کردن این شعار در سراسر اروپا و آمریکای شمالی، به این ایده متوسل شد که معنای مخفیانه‌ای در پس این شعار وجود دارد. معنای مخفیقانه ای که در واقع هیچ ارتباطی با کلمات واقعی این شعار ندارد.

قانون احساسات

ماهیت جرمی که گفته شد معیری آن را “توجیه” کرده است چه بود؟ آیا او از حماس، که در آلمان به عنوان یک سازمان تروریستی شناخته می‌شود، حمایت کرده است؟ خیر! این شعار به حماس یا هیچ گروه فلسطینی دیگری اشاره نمی‌کند. آیا او خواستار قتل اسرائیلی‌ها شده است؟ خیر! این شعار هیچ حرفی از خشونت، چه علیه سربازان یا غیرنظامیان اسرائیلی، نمی‌زند.

بالزر حکم‌های قبلی دادگاه‌های آلمان را که معنی این شعار را “مبهم” می‌دانستند، کنار گذاشت و ادعا کرد این شعار به طور بی‌چون و چرایی “حق موجودیت دولت اسرائیل را انکار می‌کند”. حتی اگر فرض کنیم که “انکار حق موجودیـت اسرائیل” یک جرم است، این استدلال نیز از نظر منطقی قابل دفاع نیست.

اگر یک دولت فلسطینی در سرزمین‌هایی که اسرائیل از سال ۱۹۶۷ اشغال کرده است، تشکیل شود، آن سرزمین از رود اردن تا دریای مدیترانه امتداد خواهد یافت. معنی لغوی این شعار “راه حل دو دولت” که حداقل در تئوری موضع سیاست خارجی آلمان است را نفی نمی‌کند.

در “سفرهای گالیور”، جاناتان سویفت سرزمینی را توصیف می‌کند که در آن مقامات به شکار خائنان خیالی مشغولند. یکی از روش‌های آنها به عنوان “روش آنگرام” شناخته می‌شود:

با جابجایی حروف الفبا در هر نوشته مشکوکی، آنها می‌توانند عمیق‌ترین طرح‌های یک حزب ناراضی را کشف کنند. به عنوان مثال، اگر من در نامه‌ای به یک دوست بگویم: “برادر ما تام تازه دچار بواسیر شده است”، یک رمزگشای ماهر کشف خواهد کرد حروفی که این جمله را تشکیل می‌دهند، ممکن است به این کلمات تبدیل شوند: “مقاومت کن – یک توطئه کشف شده.”

جورج اورول این روش را به عنوان یک پیشگویی عجیب از تمامیت‌خواهی قرن بیستم مورد توجه قرار دارد. اما روش آنگرام در مقایسه با روش بالزر برای شناسایی جرم، که حتی نیازی به جابجایی حروف برای ایجاد یک جمله نیمه منسجم هم ندارد، کاملاً لیبرالی است.

برای یافتن یک نقطه واقعی برای مقایسه، به صحنه‌ای از فیلم استرالیایی “قلعه” برویم. یک قاضی سختگیر از یک وکیل شلخته و ژولیده می‌پرسد کدام بخش از قانون اساسی را برای حمایت از استدلالش مطرح می‌کند. او پاسخ می‌دهد: “هیچ بخش مشخصی از قانون وجود ندارد که این را توضیح دهد؛ فقط حس کلی و برداشت خودم از موضوع است.”

امیال خشونت‌آمیز

روش بالزر یعنی متکی شدن به احساسات برای جرم‌انگاری شعارها بر ماه‌ها تلاش سیاستمداران و دیگر چهره‌های عمومی در سراسر اروپا و آمریکای شمالی استوار است. مدیران دانشگاه‌های آمریکا، که به دلیل برخی اقدامات یا اظهارات خود به کنگره احضار شده بودند، به دلیل ترس از مخالفت با ادعای نادرستی که شعار “از رودخانه تا دریا، فلسطین آزاد خواهد شد” را دعوت به نسل کشی می داند، دچار مشکل شدند.

سوئلا براورمن، وزیر کشور محافظه‌کار بریتانیا به دلیل اقدامات و اظهاراتش با رسوایی از سمت خود برکنار شد. او دستورالعملی صادر کرد که به پلیس توصیه می‌کرد شعارهایی مانند “از رودخانه تا دریا، فلسطین آزاد خواهد شد” را به عنوان بیان یک تمایل خشونت‌آمیز برای نابودی اسرائیل در نظر بگیرند. این اقدام او باعث تحریک یک گروه فاشیستی شد که در نهایت به حمله به افسران پلیس در لندن انجامید. در پی این اتفاقات، براورمن با رسوایی از مقام خود برکنار شد.

رابرت جنریک، یکی دیگر از سیاستمداران حزب محافظه‌کار، تلاش کرد با تأیید افسانه تحریک‌آمیز “دوگانه‌سازی پلیس” که ادعا می‌کند پلیس به نفع گروه‌های خاصی عمل می‌کند، از نژادپرستانی که هفته گذشته مسلمانان بریتانیا را مورد آزار و ترور قرار داده بودند، حمایت کند:

به نظر من، کاملاً نادرست است کسی بتواند در خیابان‌های لندن فریاد “الله اکبر” سر دهد یا شعارهای مرتبط با نسل‌کشی را روی بیگ بن نمایش دهد، و بلافاصله توسط پلیس دستگیر نشود.

اظهارات جنریک مبنی بر جرم انگاری «اله اکبر» که توسط مسلمانان سراسر جهان استفاده می شود، با واکنش شدیدی روبرو شد. اما بخش دوم اظهارات او به همان اندازه تهدیدآمیز بود: او به طور واضح به تظاهراتی اشاره می کرد که اوایل امسال در اعتراض به همبستگی با غزه برپا شد و تظاهرکنندگان شعار “از رود تا دریا” را بر روی نمای پارلمان بریتانیا نمایش دادند.

در خود آلمان، نانسی فزر، وزیر داخلی، ادعا کرد “از رود تا دریا” شعار حماس است – اظهاراتی که به وضوح نادرست است، زیرا این شعار پیش از تشکیل حماس وجود داشته است. مارکو بوشمان، وزیر دادگستری، مدعی شد این شعار باید به عنوان “توجیه قتل‌های صورت گرفته در اسرائیل” درک شود. مانند قاضی بیرگیت بالزر، بوشمان نیز نیازی به استناد به کلمات واقعی این شعار ندید، او فقط احساس خود را از آن بیان کرد.

صدای سکوت

آنچه این جنجال مصنوعی درباره “از رود تا دریا” را به ویژه نفرت‌انگیز می‌کند، زمینه‌ای است که در پشت آن وجود دارد. منتقدان این شعار در واقع با آنچه شعار می‌گوید مشکل ندارند – با آنچه نمی‌گوید مشکل دارند. اما آنها هرگز به فکر استفاده از همین روش برای شعارهایی مانند “حق اسرائیل برای دفاع از خود” یا “حق اسرائیل برای موجودیت خود” که همیشه از زبان حامیان اسرائیل شنیده می‌شود، نمی‌افتند.

“از رود تا دریا” به طور صریح بیان نمی‌کند که وضعیت آینده جمعیت یهودی اسرائیلی در چارچوب یک فلسطین آزاد چگونه خواهد بود. این امر کاملاً قابل پیش‌بینی است، زیرا این یک شعار است، نه یک بیانیه تفصیلی یا متن یک توافق صلح.

عبارت “حق اسرائیل برای دفاع از خود” نمی‌گوید که چه روش‌های “دفاع از خود” برای اسرائیل مشروع هستند. شعار نزدیک به آن، “حق موجودیت اسرائیل”، نمی‌گوید یک دولت فلسطینی در کنار اسرائیل باید چه شکلی داشته باشد، یا حتی اینکه آیا باید اصلاً دولتی فلسطینی وجود داشته باشد یا نه.

به این ترتیب، منطقی به نظر می‌رسد فرض کنیم کسی که از عبارت “حق اسرائیل برای دفاع از خود” دفاع می کند، به نوعی به کشتار جمعی غیرنظامیان فلسطینی رضایت داده است، زیرا در ده ماه گذشته، این عبارت معمولاً توسط مقامات دولتی در اروپا و آمریکا با همین معنا استفاده شده است. این تفسیر خصمانه از «حق اسرائیل برای دفاع از خود»، بسیار معتبرتر و مستدل‌تر از تلاش‌ برای بی‌اعتبار کردن شعار “از رود تا دریا” است.

اما این ایده که هر شخصی به دلیل صحبت درباره “حق اسرائیل برای دفاع از خود” به اتهام توجیه کشتار نسل‌کشی تحت تعقیب قرار بگیرد، به وضوح مضحک است. در ده ماه گذشته، اظهار نظرات بسیار صریح‌تری در حمایت از خشونت علیه غیرنظامیان فلسطینی بدون هیچ‌گونه عواقب سیاسی برای گویندگان آنها، و حتی بدون هیچ‌گونه پیامد قانونی، بیان شده است.

مطالبات نفرت‌انگیز

حکم بیرگیت بالزر اندکی پس از آن صادر شد که پارلمان اسرائیل با اکثریت قاطع به رد تشکیل دولت فلسطینی تحت هر شرایطی رأی داد. انکار سرسختانه حق موجودیت فلسطین، که توافق تثبیت‌شده طبقه سیاسی اسرائیل است، توسط قوی‌ترین ماشین نظامی منطقه اعمال می‌شود. این واقعیتی است که فلسطینی‌ها هر روز در زندگی خود با آن روبرو هستند.

این حکم همچنین پس از آن صادر شد که دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) به تازگی تأیید کرده است اشغال کرانه باختری توسط اسرائیل یک نوع استعمار دائمی است که سیستم آپارتاید نژادی را از رود تا دریا برقرار کرده است. اولاف شولتز، صدراعظم آلمان، مدعی شد با نظر دیوان بین‌المللی دادگستری موافق است، اما در عمل به شدت با هرگونه تحریم علیه شهرک‌های غیرقانونی اسرائیلی در کرانه باختری مخالفت کرد:

دولتی تحت رهبری من از تحریم کالاها، خدمات و کالاهای اسرائیلی حمایت نخواهد کرد. منصفانه بگویم، من این مطالبات را نفرت‌انگیز می‌دانم.

اظهارات شولتز تنها در صورتی معنی دارد که او شهرک‌ها را بخشی جدایی‌ناپذیر از دولت اسرائیل بداند، که البته اینگونه است. شولتز همچنین تأکید کرد دولت او به تأمین تسلیحات برای نیروهای مسلح اسرائیل ادامه خواهد داد، علیرغم آن که این نیروها در حال تبدیل کردن غزه به یک میدان کشتار هستند.

بالزر ادعا کرد هدف حکم او ایجاد احساس امنیت و راحتی برای یهودیان آلمان است. اما در حقیقت، حکم او بیشتر متوجه محافظت از جنایتکاران جنگی و حامیان آنهاست که با خیالی آسوده بتوانند از مجازات فرار کنند و احساس امنیت و راحتی داشته باشند، در حالی که دولت با کنترل و سرکوب منتقدان آنها، زبان اعتراض را می‌بندد.

ژاکوبن، دنیل فین – برگردان برای اخبار روز: کمال فرهمند

چاپ کن