در روزهای اخیر، صحنه سیاسی فرانسه شاهد اعتراضات گسترده‌ای است که به دنبال انتصاب میشل بارنیه به‌عنوان نخست‌وزیر توسط ماکرون رخ داده است. این تصمیم که در تضاد با نتایج انتخابات اخیر است، خشم و نارضایتی عمیقی را در میان چپ فرانسه به وجود آورده است. روز گذشته ۷ سپتامبر ۲۰۲۴، حدود ۳۰۰ هزار نفر در سراسر فرانسه به دعوت اتحادیه‌های دانشجویی و اتحادیه‌های کارگری در تظاهرات شرکت کردند. این اعتراضات عمدتاً توسط جناح چپ فرانسه به ویژه حزب «فرانسه تسلیم ناپذیر» سازماندهی شده بود.
انتصاب میشل بارنیه که به عنوان مذاکره‌کننده ارشد برگزیت شناخته می‌شود، علیرغم پیروزی جبهه ی جدید مردمی در انتخابات و سپس معرفی لوسی کسته به عنوان نخست وزیر پیشنهادی این جبهه صورت گرفت. ماکرون انتخاب جبهه ی جدید مردمی را نادیده گرفت و میشل بارنیه را با حمایت ضمنی جناح راست افراطی به نخست وزیری منصوب کرد.
یکی از شرکت‌کنندگان در تظاهرات روز ۷ سپتامبر، ناتالی، زنی ۵۷ ساله از منطقه منت-لا-ژولی، می‌گوید: «ما به چپ‌گرایان رأی دادیم، اما حالا با یک نخست‌وزیر راست‌گرا مواجه هستیم.» این احساس خیانت در میان بسیاری از معترضان مشترک بود و آنها به این نتیجه رسیده اند که سیستم سیاسی کنونی به نفع جناح راست و حتی افراطی‌ها دستکاری شده است.
عبارت‌هایی مانند «مردم از پایین آمده‌اند» و «ماکرون باید برود» به طور گسترده‌ای در پلاکاردها و شعارهای معترضان دیده می‌شد. برخی از معترضان از طنز برای بیان نارضایتی خود استفاده می‌کردند. پلاکاردی با عنوان «امانوئل و مارین، با خوشحالی تولد میشل را اعلام می‌کنند» به طعنه انتخاب بارنیه را نتیجه هم‌پیمانی ضمنی بین ماکرون و جناح راست افراطی نشان می‌داد.
یکی از چهره‌های برجسته در این اعتراضات ژان-لوک ملانشون، رهبر حزب «فرانسه تسلیم ناپذیر»، بود که در میان جمعیت حاضر شد و سخنرانی پرشوری کرد. او با تأکید بر این که «این ماکرون است که باید برود»، از معترضان خواست تا با تمام قدرت علیه ریاست‌جمهوری او و این انتخاب بجنگند. او اظهار داشت: «اگر ماکرون مسئول این وضعیت است، پس او باید کنار برود و نه هیچ‌کس دیگری.»
این سخنان به شدت مورد استقبال معترضان قرار گرفت و شعار «ماکرون باید برود» در سراسر تجمعات تکرار شد. با این حال، بسیاری از معترضان جوان، مانند لوکاس و آنتونین، با وجود حمایت از این جنبش، نگران بودند که حتی با این اعتراضات، تغییرات واقعی رخ ندهد. آنها بر این باور بودند که برای موفقیت در این حرکت باید دو سوم اعضای سنا نیز به این طرح رأی بدهند و این امر بسیار دشوار به نظر می‌رسد.
هرچند چپ‌ها با تمام قوا به دنبال فشار بر دولت هستند، اما مسیر دشواری در پیش دارند. یکی از مشکلات اصلی این است که حتی اگر موفق به سرنگونی دولت فعلی شوند، باز هم امانوئل ماکرون می‌تواند یک دولت جدید منصوب کند که احتمالاً سیاست‌های مشابهی را دنبال خواهد کرد. بنابراین، برخی از معترضان به فکر ایجاد یک جنبش قوی‌تر برای تغییر اساسی در ساختار سیاسی فرانسه هستند.
لئون دفونتن، یکی از نمایندگان کمونیست حاضر در تجمع، در سخنرانی خود اظهار داشت: «ما دو راه برای اقدام داریم: یکی ارائه طرح عدم اعتماد در مجلس و دیگری استفاده از ابزارهای مردمی مانند اعتصاب.» او تأکید کرد که هرچند رای عدم اعتماد می‌تواند گامی موثر باشد، اما نباید تنها به این گزینه تکیه کرد.
با وجود دشواری‌های پیش‌رو، چپ‌گرایان همچنان به دنبال بسیج مردم هستند و امیدوارند که اعتراضاتشان به نتایج ملموسی منجر شود. آنها قصد دارند با کمک اتحادیه‌های کارگری و دانشجویی، حرکت‌های اعتراضی خود را ادامه دهند و بر اهمیت حضور در خیابان‌ها تأکید می کنند. قرار است در تاریخ ۱ اکتبر، یک اعتصاب و تجمع گسترده دیگری برگزار شود که احتمالاً تعداد بیشتری از مردم را به خیابان‌ها خواهد کشاند.
این جنبش اعتراضی، بازتابی از نارضایتی عمیق جامعه فرانسه از سیاست‌های دولت فعلی و نحوه انتخاب مقامات عالی‌رتبه است. هرچند چپ‌ها در حال حاضر از حمایت گسترده‌ای برخوردارند، اما هنوز مشخص نیست که آیا این اعتراضات به تغییرات بنیادین در سیاست‌های فرانسه منجر خواهد شد یا خیر.
