ژنو — ١٨ مه ٢٠٢٠ — در اقدامی مذموم از سوی دولت ایران، علیرغم وضع دشواری که همۀ مردم کشور در طی بحران جهانی بهداشت دچار آن هستند، موارد اذیت و آزار بهائیان افزایش یافته است.
در روزهای اخیر، دو بهائی در اصفهان به شکلی خودسرانه توسط مأمورین دستگیر شدهاند، هفت بهائی در شیراز به حبسهای طولانی از یک تا سیزده سال محکوم گردیدهاند، دورۀ حبس ۵ بهائی در کرج که قبلاً به یک سال زندان محکوم شده بودند در دادگاه تجدید نظر تأیید شده است، یک بهائی دیگر در قائمشهر که به یازده سال حبس محکوم شده بود به زندان احضار شده است، و دو بهائی — یکی در شیراز و دیگری در کرج — که به علت شیوع ویروس کرونا (کوید ١٩) آزاد شده بودند دوباره به زندان احضار شده و در خطر ابتلا به این بیماری قرار گرفتهاند. همۀ این اقدامات با وجود درخواستهای گستردۀ جهانی برای آزادی زندانیان وجدان در ایران به علّت خطرات مهلکِ ناشی از سرایت و ابتلا در زندانها صورت گرفته است.
افرادی که در شیراز به زندان محکوم گردیدهاند بنا بر این ادعای بیاساس و نامربوط که کوششهای آنها در زمینۀ محیط زیست و آموزش کودکان، «تبلیغ علیه نظام» و «تشکیل گروههای ضد نظام» بوده، دستگیر شده بودند.
خانم دیان علائی نمایندۀ جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل متّحد در ژنو اظهار داشت که «جامعۀ جهانی بهائی از احکام صادره برای این افراد که جز خدمتِ صادقانه و خیرخواهانه به جوامع خود هیچ گناهی مرتکب نشدهاند، به شدت نگران است.» «در زمانی که دولت باید حمایت و کمک متقابل را میان شهروندان تشویق و ترویج نماید، در عوض، آنهائی را که سعی دارند به دیگران کمک کنند مجازات و محکوم میکند.»
دو بهائی که به علّت شیوع بیماری، مشمول مرخصی از زندان گردیده و آزاد شده بودند در روزهای اخیر دوباره به زندان احضار گردیدهاند.
خانم علائی اظهار داشت که «این افراد مجرم نیستند و جایشان در زندان نیست.» «با شیوع این بیماری همهگیر جهانی که زندانها میتوانند بستر سرایت آن باشند، برگرداندن این بهائیان به زندان همانند صدور حکم اعدام است.»
بهائیان ایران از زمان انقلاب اسلامی در سال ١٩٧٩ به طور سیستماتیک مورد اذیت و آزار قرار گرفتهاند. آنها از اشتغال در بسیاری از مشاغل و پیشهها و استخدام در بخش دولتی ممنوعاند. از حق تحصیل در دانشگاهها محروماند، پیوسته بازداشت و بازجویی و زندانی میگردند، اموال و املاک آنها مصادره میشود، قبرستانهای آنها تخریب میگردد و راه امرار معاش خصوصی آنها اغلب مختل و یا مسدود میشود و این همه به علت باورهای آنها صورت میگیرد. اذیت و آزار بهائیان در ایران توسط نهادهای سازمان ملل متّحد و جامعۀ بینالمللی در طول چهار دهه به نحوی گسترده مستند و محکوم گردیده است.
خانم علائی در ادامه گفت: «جامعۀ بهائی نه تنها متحمل بسیاری از عواقب اقتصادی و بهداشتی بیماری فراگیر کنونی به همراه بقیۀ مردم است، بلکه در معرض فشارهای دیگری نیز قرار دارد. آنها صرفاً به خاطر ایمان خود، از حق استخدام در بخش دولتی و تحصیل در دانشگاهها محروم بوده و مجبور به تحمل بازداشت و زندانهای بیدلیل میشوند. این برخورد با کلِ یک جامعه در زمانی که زندگی و معاشِ همۀ مردم در ایران در تحت چنین فشار شدیدی قرار گرفته بسیار فجیع است.»
دو بهائی بازداشت شده در اصفهان آقایان شهزاد حسینی و شایان حسینی هستند. هفت بهائی شیراز عبارتند از آقای نوید بازماندگان، خانم بهاره قادری، خانم سودابه حقیقت، خانم نیلوفر حکیمی، آقای احسان محبوب، خانم نورا پورمرادیان و خانم الهه سمیعزاده و در کرج آقایان ابوالفضل انصاری، روئین کهنسال، محمد صادق رضائی و روحالله زیبائی. سه بهائی که به زندان احضار شدهاند عبارتند از آقایان علی احمدی، نعمتالله بنگاله و فرهاد فهندژ.