نردبان تمام حکایت نیست ، نبود،
برای رسیدن یا نرسیدن.
که بالا بروی و برسی به چهره یی
که طرح میزد از نقش درون
همه ی حکایت شاید
رسیدن به دالانی ست
که از حدقه ی چشم راه می کشید،
به نگاهی که فقط تو می دیدی.
جریان تند جاذبه
از زمان بیرون
از مکان بیرون
و از نردبان
که تو در آخرین پله
عبور کنی
از گچ
از رنگ
از قلم
تا برسی.
و تا رسیدی
افتادی از خودت.
از خودش افتاده بود.
نقش، دام
ساده، دام
رویا، دام
افتادن از خود اما ساده نیست.
آذر کیانی
” از مجموعه آماده چاپ”
