وَهمِ من از مشرقِ اندوه می وزد؛
از شاخه های درهمِ کاج هایِ سترون می گذرد.
بر سیمِ دیرک های بین راه:
همسازِ سازها؛
سارها نشسته اند.
شاعری لال
آواز می خواند.
وَهمِ ترانه خوانِ من امّا؛
زبانِ سیم و پرنده می داند،
آواز را در ردیفِ سیم؛
با زبانِ پرنده می خواند.
جهان مه آلود می شود
عشق تمامِ آسمان را می پوشاند؛
ابرها؛
پیامبرانِ عشق می شوند:
و می بارند.
