غزل برای بلوچستان – خسرو باقرپور

 
● (پیشکش به مهربانی ی عبدالقادر بلوچ)

بی قراری آسمان وُ ماهِ او جانِ بلوچ
بیدِ مجنون لیلی ی باغ پریشانِ بلوچ

بیژنِ چاهِ خیالِ تلخِ شهر غربتم
می رسد رُستم گَهی از زابلستانِ بلوچ

این همه ابر سیاهِ غربتم آرد به یاد،
آسمان آبی ی شهر و بیابان بلوچ

شوقِ آوازم چو پروازم خموش و خسته بود
بلبل شیدا شدم من در گلستان بلوچ

گرچه قرنی پیش ازین مُردم به زهرِ زَمهریر
جان بگیرم گاهی از خورشیدِ رخشانِ بلوچ

گرچه ابرِ خیسِ وُ باران زا خسیسی می کُند
عاقبت روید گل از صحرای سوزان بلوچ

می کِشَد خوابم به “خاش” وُ زاری ام تا “زاهدان”
کاروانم! راهی ی ِ شهر “سراوانِ” بلوچ

می زنم گشتی شبی در “چابهار” و بندرش
گه به “ایرانشهر” و “قصر ناصرستانِ” بلوچ

لنگرِ “قیچک”* نگهدارد مرا بر رویِ خواب
کشتی ی لالایی ام “لوری” یِ** خوشخوانِ بلوچ

بانگ آزادی زنم هر شب به بام میهنم
می گریزم صُبحَش از مرز دلیران بلوچ


* قیچک یا سرود از ساز های اصیل و شاخص بلوچی است. این ساز زهی با آرشه نواخته می شود. کاسه ای به بزرگی کاسه تار و دسته ای کوتاه دارد. کاسه ی طنین آن تقریبا شبیه به لنگر کشتی است که وارونه شده باشد.

** نوازندگان و خوانندگان بلوچ را “لوری” می گویند.
چو لوری بیامد به نزدیک شاه
بفرمود تا برگشادند راه (فردوسی)

چاپ کن