همه ی سوگواران می دانند؛
این حرفِ نگفته ای نیست
تنها در باران می توان آوازِ ساکتِ اندوه را شنید،
تنها در باران می توان پسِ کوچه های خلوتِ مه را دید.
باران رفیقِ نجیبی ست
باران: گوش می دهد به صدایِ شورشِ چشمان ات
باران: دست می نهد به شانه های غریبِ غم هایت
باران: رَدِ نسیمِ گُم شده را در آهِ غزل های تو می پوید
باران: عطرِ مهربانی و صبوری را در جانِ جوانِ تو می بوید
باران رفیقِ نجیبی ست
باران چه خوب می شوید:
عربده ی مست های لات را در تَهَوُّعِ صبورِ خیابان
باران چه خوب می گوید:
شعرِ خوشِ غمانِ تو را از دفترِ ترانه های بی پایان
باران
آه
باران.
اسن. اوایل مهر ماه ۱٣۹۵
