تا خواهشِ عمیقِ خواستنِ تو را؛
شعری بخوانم،
دهانم را می بندم!
راه می افتم در باغِ یادِ تو
تنها همین، این؛
برای سرودنِ غزلی کافیست.
تا دیداری تازه کنم،
و سر فرو کنم میانِ بوی خوشِ موهات؛
چشمانم را می بندم!
من رو به روی توام!
تنها این، همین؛
برای انبوهِ دلتنگی ام کافیست.
اِسِن. بهمن ۱٣۹۴
*تصویر متن: پابلو پیکاسو
