یک عاشقانه ی شیرین! – خسرو باقرپور

 
 از غوغای جهان رو بر می گردانم
و روبرویِ سکوتِ تو می ایستم
صدایِ جهان؛ سردِ سنگی ی مرگ است
و شَرجی ی خاموشِ تو؛
نرمی ی روانِ آب.
ای چشمه ی زنده ی آوازِ آب ها!
از چشمِ من بجوش.

باران از سکوتِ نازکِ من؛
بر دشت می چکد
و زنبور در خیالِ تو؛
از شکوهِ شکوفه ی نارنج می مکد؛
زهر از گوشه ی لب های تو؛
هرچند…
رنگِ نابِ عسل دارد
اما…
ای زبانِ روشنِ شیرین!
نیشم مزن!

اِسِن پاییز ۱٣۹۴

چاپ کن