کابوس – خسرو باقرپور

 می زند با بانگِ ناهنجار؛ جار
در خیالش بافدم دلدار؛ دار

می برد از این دلِ بی تاب؛ تاب
دیده جوشاند چُنان پایاب؛ آب

می زنم بر وادی ی بیزار؛ زار
می زند هر دم بر این بیمار؛ مار

می زنی در زادماهم تیر؛ تیر*
می دهی از درد و غم اِکسیر؛ سیر

شب کُنم بر طُرّه ی شبگیر؛ گیر
صُبحِ تعبیرش شود تقدیر؛ دیر

می چشیدم زان لبِ یاقوت؛ قوت
حالیا بویَم از این تابوت؛ بوت **

همچو شِن بر بستر ِکاریز؛ ریز
می روی بی حرمت و پرهیز؛ هیز!


اِسن شهریور ۱٣۹۴

* من متولدِ ماهِ تیر ام.

** با نگاه به دست شاطرعباس صبوحی و این دوبیتی اش:
یاقوتِ لبِ لعلِ تو یاقوتِ مرا قوت/ یاقوت نهم نامِ لبِ لعلِ تو یا قوت؟/ قربانِ وفاتم به وفاتم گذری کُن/ تا بوت همی بشنوم از رخنه ی تابوت. (مبحثِ شعری ی “قرابت استعمال” در علمِ بدیع)

***تصویر متن: از مجموعه مینیاتورهای ایرانی. قرن نهم ه – ق. “دیو های رقصان”. سبک سیاه قلم/مینیاتور: گروتسک Grotesque؛ (باورنکردنی و غریب). در موزه ی متروپولیتن نیویورک نگهداری می شود.

چاپ کن