من خیال می کنم، پس هستم! – خسرو باقرپور

 بر تپه هایِ رو به رو:
من و مه و خستگی همراه می رویم
دهان گشوده ی پاییز،
همخوانِ بغضِ بی تحملِ من؛
تمامِ تابستانِ زخمی را گریه می کند.

بر تپه هایِ رو به رو:
بر درختِ انتظار آونگ مانده ام
و انبوهی از مرغانِ دریایی؛
از طوفانِ سرخِ سینه ام؛
برایِ دریای رام پیغام می برند.

بر تپه های رو به رو:
کودکی ام سوت می زند؛
موج بر می دارد دوباره گیسویت؛
تو شادمانه می خندی،
و دهانم بویِ شعر می دهد.

آبان ۱٣۹٣

تصویر متن: “پاییز” Annette Schmucker

چاپ کن